Verhalen

Het is een volle bak op 16 mei in theater De Brakke Grond bij de achtste show van KWIK, een ensemble van cliënten en professionele muzikanten. Het thema dit jaar is samen. KWIK is een samenwerking van Muziekcentrum Eiwerk en HVO-Querido.

Foto’s: Ben Bonouvrier – Deze show van KWIK ontstond in een nieuwe opstelling tijdens corona, vertelt inleider Evert Bod. ‘Door wat afstand te moeten houden in de oefenruimte, gingen meer mensen meedoen. Afstand maakt onbemind, en het is de muziek die ons allen dan toch weer verbindt. We nemen elkaar het leven mee in en dat gaat het beste met muziek. Gewoon omdat je met muziek meer kunt zeggen. Gewoon omdat je samen moet beleven. Samen met lef op de planken in verbondenheid. Waar anderen stoppen kun je doorgaan totdat je bent wie je bent. Het lijkt eenvoudig en dat is het eigenlijk ook. Maar je moet er wel in geloven. Geloven in wat je kunt. Kijk wat ik kan, zo meteen, KWIK. Samen geloven we daarin en maken het mogelijk om door te gaan.’

Happy Together

Om het thema maar meteen duidelijk neer te zetten, trapt KWIK in de Nes af met Happy Together, de bekende hit van The Turtles uit 1967. ‘Zo, de kop is eraf,’ aldus muziekcoördinator Lies Schilp, ‘vanaf nu gaat het allemaal makkelijk. We hebben heel veel gespeeld en gerepeteerd samen. Dat is ons zo goed bevallen dat we hebben besloten om in deze show echt alles samen te doen.’

Sixties

Met het tweede nummer, California Dreamin’ van The Mamas and the Papas, blijft KWIK bij monde van Danny Klinkenberg en Ron Rodrigues nog even in het Amerika van de jaren zestig. Op de achtergrond zien we dia’s en filmfragmenten van het zonnige Californië, onder meer uit Tarantino’s Once Upon a Time in Hollywood. Dan steken we met de vrolijk naar het publiek zwaaiende zangeres Tamara de oceaan over voor Cry Baby Cry, van de witte elpee van The Beatles. Meteen daarna vertolkt Joop Overgaauw She Belongs to Me van Bob Dylan. Lies weet over Joop te vertellen dat zijn broer Wim ooit de beroemdste jazzgitarist van Nederland was en dat Joop zelf in talloze Nederpopbands speelde.

Veel vaart

We hoeven ons geen moment te vervelen bij KWIK Samen. De overgangen tussen de nummers gaan snel en soepel. We hoeven nooit te wachten omdat er nog instrumenten moeten worden gestemd of omdat de microfoons nog niet op de juiste hoogte staan. Dat is te danken aan de snelle crew van onze Muziekschool Zuidoost van François Rustveld en zijn mensen en aan de technici van De Brakke Grond.

Dansen

Zanger Danny Klinkenberg neemt ons met Bon Jovi mee naar buiten. Naar de straten van hoop en angst in het lied Bells Of Freedom uit 2005. Zo lijken we met het repertoire langzaam uit de jaren zestig naar de huidige tijd te kruipen. Maar met volgende nummer van violisten Jan Kiel en Esther, een Spaanse romanesque, gaan we helemaal terug naar de zestiende eeuw. Gelukkig blijft de muziek melodieus en dansbaar.
Jan Kiel in een ware KWIK-veteraan. Alle cliënten van HVO-Querido kunnen er aan meedoen. Maar omdat het evenement is ontstaan bij het Judith van Swethuis en BW Zuid zijn er nog altijd relatief veel deelnemers van deze afdelingen.

Altijd jong

Tijdens een uitgebreid drumintro van muziekdocent Ian Rijksen kondigt Ron Rodrigues het volgende nummer aan: Touch van The Outsiders uit 1966. Ron geeft zijn muziek graag wat actuele context en toont zich een wandelende popencyclopedie. Zo weet hij hierbij te vertellen dat zanger Wally Taks van The Outsiders eigenlijk Wladimir heette en een Oekraïense moeder had.

Niet alleen Ron maakt aanspraak op de titel mister KWIK. Een show van deze band zou niet compleet zijn zonder een bijdrage van Joost de Mare, die al vanaf het allereerste optreden meedoet. Joost blijft jong en hij zingt dan ook op geheel eigen wijze Forever Young uit 1984 van het Duitse Alphaville. Joost krijgt hierbij muzikale ondersteuning van Thijs van Milligen op altsax.

Rijm

Lieselot van Luijn speelt op dwarsfluit heel mooi het nummer Love of My Life van Queen, van het album A Night at the Opera uit 1975, en zangeres Gabriëlla zet You Say, een liedje van Lauren Daigle uit 2018, gloedvol neer. Vlak voor de pauze bewijst Herman The Herminator dat je voor hiphop niet per definitie jong, hip en swingend hoeft te zijn. Hij laat janken moeiteloos rijmen op tanken en rappen op klappen.

Zomers

Na de pauze wordt de draad weer opgepakt door Hans Pols, eveneens een KWIK-ster van het eerste uur. Hij wil graag Surfin’ U.S.A. van de Beach Boys uit 1963 op de planken brengen omdat het hem zo fijn aan zomervakanties doet denken. Hans heeft Lies en Lieselot gevraagd mee te zingen. Een goede combinatie, de dames zingen in de hook vrij hoog Everybody’s gone surfin’ en Hans antwoordt als bariton: Surfin’ U.S.A.

Traditie

Margreet Rozendaal, present sinds de eerste editie van KWIK, ook al van het Judith van Swethuis, start heel voorzichtig op conga en dit ontaardt in een funky percussiespektakel met bijna de hele band. Everybody dance now!
Egbert de Haan speelt voor het eerst in zijn lange KWIK-carrière geen liedje van de Beatles, maar Does Your Mother Know van Abba.
Gabriëlla en Lieselot zingen samen Like the Way I Do van de Amerikaanse Melissa Etheridge uit 1988.

Circus

Joop Overgaauw vertelt dat hij niet alleen terug kan kijken op een roemruchte loopbaan in de popmuziek maar dat hij ook jarenlang in het circus heeft gewerkt als verzorger van paarden. Onder meer bij Moira Orfei, een beroemde Italiaanse filmster en circusdirecteur. Als Lies Schilp hem vraagt of Moira in het echt net zo beeldschoon was als haar filmposters, doet Joop net of hij dat niet meer weet. ‘O ja, is dat zo? Ik weet wel dat het zestien mooie paarden waren.’ Een toepasselijke inleiding op het volgende lied, een melancholiek duet van Joop en Lies, Wild Horses van de Rolling Stones.

Omklap

Herman the Herminator brengt al rappend een ode aan zijn begeleidingstraject culminerend in een omklapwoning. Hij voelt zich nu een koning want hij heeft een woning.

Ik ben eindelijk een beetje blij
Twiedeliedie twiedeliedij
Want het flatje is nu van mij

Deep south

Dan gaan we weer terug naar het diepe zuiden van Amerika. Eerst voor een Cubaanse versie van de Bolero met onder andere Jan Kiel op viool. Dan naar de zelfkant van Tennessee voor Copperhead Road, een lied van Steve Earle, gezongen door Danny Klinkenberg. En we blijven in Memphis voor Elvis Presley. Joost de Mare vertolkt Suspicious Minds van The King. Joost lijkt voor zijn interpretatie van deze klassieker te leunen op zangers als Tom Waits en Nick Cave.
Het laatste nummer is van Los Lobos uit Los Angeles. Ron Rodrigues vertelt dat ze tijdens de vorige show ook al een lied van deze tex-mexband speelden. Nu is het de beurt aan Poquito para aquí. Een swingende en spetterende finale. Daverend applaus voor KWIK.

De hele serie

Kijk hier voor eerdere optredens van KWIK: 2012, 2014, 2015, 2017, 2018, 2019 en 2022.