Binnen HVO-Querido vinden veel mensen destigmatisering belangrijk en willen ermee aan de slag. Dat is mooi, want destigmatiseren kunnen we alleen samen. De vraag is wel vaak: hoe doe je dat dan? Om die vraag te beantwoorden is er een destigma-team opgezet. Wie zijn deze mensen en wat beweegt ze? Enkele leden van dit team stellen zich voor. Vandaag aan het woord: Nathalie Stroeve.

Het destigma-team van HVO-Querido, met links Nathalie Stroeve

Een andere kijk

Als vrijwilliger bij het Herstelbureau maakt Nathalie Stroeve deel uit van het destigma-team van HVO-Querido. Wat is haar persoonlijke motivatie om zich hiervoor in te zetten? Een openhartig verhaal.

Nathalie Stroeve (1989) is een geboren en getogen Amsterdamse. Ze groeit op in de Indische buurt in Amsterdam Oost. Als kind gaat ze regelmatig naar Artis. Daardoor is veearts een tijdlang haar droombaan.
‘Dat is er helaas niet van gekomen,’ vertelt Nathalie. ‘Zelfstandig leren is niks voor mij. Na de middelbare school ben ik naar het Wellantcollege gegaan, een mbo in Aalsmeer. Detailhandel deed ik. Ik was daar net zo vaak aan- als afwezig. Ik heb er vooral veel niks gedaan. Het was een periode in mijn leven waarin het niet zo heel goed met mij ging.
Daarna heb ik bij een supermarkt gewerkt in de Watergraafsmeer, tegenover park Frankendael. Eerst op de vleesafdeling, later bij de bakkerij en de versafdeling. Daarna werd ik kwaliteitsmedewerker bij Albert Heijn. Heel veelzijdig, je bent een soort manusje-van-alles.

Een eigen plek

Ik woon nu in Overhoeks in Amsterdam Noord. Daar begon ik als cliënt van HVO-Querido, nu ben ik een “gewone” sociale huurder. Tsja, wat is gewoon, hè. Het is voor het eerst dat ik op een eigen, vaste plek woon. Vanaf mijn zestiende heb ik overal en nergens gewoond. Gezworven, veel anti-kraak, logeren, bij vrienden op de bank. Nooit langer dan een half jaar op dezelfde plek. Ik leefde vanuit dozen.
Nu is dat gelukkig anders. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Het bevalt me heel goed, een eigen plek. Ik ben er blij mee, het geeft me een enorme rust.

Nathalie Stroeve

Herstelbureau

Toen ik net in Overhoeks woonde ben ik via mijn buurvrouw in contact gekomen met Alex van Veen van het Herstelbureau. Toen ik eenmaal clean was ben ik naar een paar meetings geweest. Herstel en dat je zelf iets kunt doen met je ervaring sprak mij steeds meer aan. Dus heb ik cursussen gevolgd en certificaten behaald. De sfeer bij het Herstelbureau vind ik prettig, het past bij mij, ik voel me er thuis. Daarom ben ik er sinds vorig jaar zomer vrijwilliger.

Niet gehoord

Vanaf mijn vijftiende, zestiende ben ik met alcohol en drugs in de weer geweest. Alles om mezelf maar te verdoven. Veel therapieën gevolgd, veel psychiaters gezien. Ik voelde me door niemand gezien of gehoord. Meestal zei zo’n psychiater iets als: ach, je bent een schat van een meisje, ga jij maar een beetje leuke dingen doen. Ik schoot er niks mee op.
Vijf jaar geleden raakte ik in een depressie, ik zag het leven niet meer zitten.

Verschil maken

Toen trof ik een hulpverlener die mij wel serieus nam. Zij wist mij te raken. Ik weet niet precies wat het is. Een combinatie van oprechte belangstelling en respect? Zij heeft mij meegenomen naar de Jellinek. De eerste periode was niet makkelijk, het ging met veel vallen en opstaan. Ik heb haar gevraagd als coach en zij heeft voor mij het verschil gemaakt. Zonder haar was ik er misschien wel niet meer geweest. Daar ben ik haar dankbaar voor. Nu kan ik weer groeien.
Verslaafd ben ik nu alleen nog aan sigaretten en koffie. Daar moet ik ook nog vanaf. Het is moeilijk, maar eens kom ik daar ook af.

Meer

Ik vind het heel belangrijk om te kijken naar de mens zoals ie is. Zo’n diagnose snap ik natuurlijk wel, maar het is zo beperkt, het is niet wat je echt bent. Mensen zijn zoveel meer. Veel hulpverleners werken vol goede bedoelingen aan een bepaald probleem, maar vergeten daarbij de persoon zelf. Met het destigma-team probeer ik mensen een andere kijk te geven. Ik denk dat mijn eigen ervaringen daarbij kunnen helpen. Bewust en onbewust stigmatiseren we snel met zijn allen. Iedereen doet het. Hoe vaak hoor je niet: typisch borderline-gedrag. Alsof iedereen hetzelfde is en niet meer dan een ziektebeeld. Eens een junk, altijd een junk, heb ik zelf vaak gehoord. Sterker nog, zo dacht ik er zelf vroeger ook over. Pas in de detox kwam ik erachter dat het normale mensen zijn, zoals jij en ik.
De eerste stap is ervoor zorgen dat mensen zich realiseren dat we stigmatiseren. Pas als je je daar bewust van bent, kun je het aanpakken.
Met het destigma-team zetten we daarom duidelijk op papier wat stigmatiseren is en hoe we het tegen kunnen gaan.

Open

Ik ben open minded, iedereen moet zijn eigen ding doen. Leef en laat leven, is mijn motto. Maar als ik merk dat iemand door stigmatisering wordt benadeeld, dan spring ik ertussen, dan zeg ik er wat van. Want daar kan ik slecht tegen. Er zijn helaas ook mensen met een bord voor hun kop. In het verleden heb ik al zo vaak aan dooie paarden getrokken. Ik investeer mijn tijd nu liever in mensen die wel open staan voor verandering. Dit werk is nooit klaar, maar ik doe wat ik kan.

Verschil maken (2)

In de ideale wereld kan iedereen zichzelf zijn, zonder angst om te worden beoordeeld. Maar laten we realistisch blijven. Je krijgt stigma niet helemaal de wereld uit. Laten we proberen om het tot bepaald niveau terug te dringen. Zodat mensen gewoon mens kunnen zijn.
Ik ga ook op pad om mij eigen verhaal te vertellen. Door te laten zien waar ik tegenaan ben gelopen en hoe mensen op mij reageerden, wordt duidelijk wat stigma is en wat het met mensen doet. Wat het betekent om een luisterend oor te vinden. Zo hoop ik ook iemand te worden die het verschil kan maken.’

Meer
Kijk hier voor meer verhalen van de leden van het destigma-team: Bram en Yafit, Zainab.