Organisaties hebben baat bij boegbeelden. Zo was majoor Bosshardt jarenlang het gezicht van het Leger des Heils. HVO-Querido kent minder van dergelijke iconen. Hoewel, wij hebben bijna dertig jaar lang kunnen profiteren van het onnavolgbare fenomeen Theo Meijer. Vierentwintig jaar geleden nam Theo afscheid van onze organisatie en nu is hij overleden, op bijna 80-jarige leeftijd.
Kleurrijke pionier
De kleurrijke Theo Meijer werkt vrijwel zijn hele loopbaan bij Walenburg, een opvanghuis voor mannen van HVO bij de Nieuwmarkt. Hij betrekt de bewoners bij het reilen en zeilen van het huis, en ‘dat was toentertijd vrij nieuw,’ vertelt hij later met gevoel voor understatement.
Theo staat daar onder meer aan de wieg van het befaamde Vuilharmonish Orkest, bestaande uit bewoners van Walenburg.
Hij is ook betrokken bij de eerste vormen van winteropvang voor daklozen in Amsterdam. Hij rijdt met zijn eigen wagen, een grote oude Mercedes, ’s avonds en ’s nachts door de stad en pikt her en der mensen op die hij vervolgens onder dak brengt.
Theo Meijer in 2000
Verwantschap
‘Ik heb een bepaalde verzorgingsdrift,’ zegt Theo Meijer in 1987 tegen het Welzijnsweekblad. ‘Als kleine jongen had ik dat al, als ik ergens in de stad een zwerver tegenkwam, ging m’n hart open. Dan gaf ik ze een kwartje, terwijl ik wist dat ze er drank voor kochten. Ik voelde nu eenmaal een enorme verwantschap. Vroeger op het Waterlooplein zag ik ze vaak. Ik praatte met ze. Het waren gezellige mensen. De meeste thuislozen zijn gezellige mensen. Ze zijn alleen door de maatschappij wat achterdochtig gemaakt.’
Vertrouwen
In januari 1987 vraagt weekblad De Tijd aan Theo Meijer of ze hem mogen vergezellen op zijn tocht door de winterse stad. Meijer reageert afwijzend. ‘Sommige zwervers hebben een justitieel verleden of denken dat te hebben. Ze wantrouwen vreemden. Als jullie meegaan verlies ik hun vertrouwen en heb ik weer jaren nodig om dat terug te winnen. Je treft onder thuislozen steeds meer randpsychiatrische patiënten aan met wie je erg voorzichtig moet omgaan. Soms zeggen ze niets en kun je alleen maar een sigaretje voor ze rollen.
Ik denk dat het merendeel van de bewoners van dit huis [Walenburg, red.] tot de categorie randpsychiatrische patiënten behoort.’
In 1996 pioniert Theo verder als HVO actief wordt in Amsterdam Zuidoost en daar een nachtopvang voor verslaafden overneemt, de verre voorganger van onze huidige voorziening aan het Anton de Komplein.
Theo Meijer, met viool en hoge hoed, in 1988, bij de begrafenis van Harm van Ruth, dirigent van het Vuilharmonisch Orkest
Goedemorgen, lieve mensen
Omdat Theo Meijer een unieke aanpak had van klanten met ernstige psychiatrische aandoeningen was een werkbezoek aan Walenburg jarenlang verplichte kost voor Amsterdamse psychiaters in opleiding. Zo konden ze de fijne kneepjes van het omgaan met bijzondere mensen in de praktijk van hem afkijken.
Cliënten respectvol en als mens behandelen was zijn devies. ‘In Walenburg riep ik ’s ochtends altijd: “Goedemorgen, lieve mensen.” Dat kost niks en wordt gewaardeerd,’ vertelde hij bij zijn afscheid in 2000.
Afgelopen maandag, 26 februari 2024, is Theo Meijer overleden. Onze gedachten gaan uit naar zijn dierbaren.
Lees hier het interview met Theo Meijer bij zijn afscheid van HVO-Querido.
Lees ook de ode die Rokus Loopik over hem schreef.
