Nieuws

Eric Holt heeft een bijzondere carrière doorlopen bij HVO-Querido. Van teammanager naar zorgcoördinator naar coach. En nu gaat hij ons verlaten voor een nieuwe stap in zijn loopbaan. Tijd om de balans op te maken.

Het gesprek met Eric Holt (1963) vindt plaats bij Passantenpension Batjan in de Indische buurt in Amsterdam Oost. Dat is niet toevallig, het is de plek waar hij bij HVO-Querido begon en later in een andere rol weer terugkwam.
‘Als kind wilde ik twee dingen worden,’ vertelt Eric Holt, ‘brandweerman en zwerver. Het eerste was stoer en macho, het tweede betekende voor mij vrijheid. Een romantisch idee van geen beperkingen, grenzeloos leven, reizen, gaan en staan waar je wilt.
Ik had prima ouders hoor, maar ik was, om het zo te zeggen, geen gemakkelijk kind. Boos op de wereld heb ik op menig internaat gezeten. Daar leer je overleven. Een bed is genoeg, denk je dan. Dat besef je pas als je eenmaal uit die toestand bent.

Vrijheid

Die vrijheidsdrang is gebleven. Pas op mijn 32e had ik mij eerste huurcontract, voor die tijd woonde ik overal en nergens. Mijn hele leven heb ik tegen regels proberen te ageren. Want de meeste regels zijn zonde van je tijd.
Op mijn zeventiende drong het tot me door dat ik toch iets moest gaan leren. Toen ben ik in Den Haag op kamers gegaan en het uiteindelijk de B-opleiding gedaan, verpleegkundige in de psychiatrische zorg.

Naar HVO-Querido

Op 1 maart 2004 kwam ik hier in dienst als teamleider B, zo heette dat, geen idee waar die letter voor stond. De Batjan was toen een woonvoorziening voor langdurige zorg, chronische psychiatrie. Dat is een paar jaar geleden De Eendracht geworden.
Een onderdeel van de sollicitatieprocedure was een gesprek met de bewonerscommissie. Zij vroegen: wat vind je van ouder worden? Knap vervelend, was blijkbaar goed genoeg als antwoord.
Paul Asberg, hij was toen hoofd 24-uurszorg (al die functietitels in de loop der tijd zeg, als er nou iets snel gedateerd aanvoelt… Maar mooie titels, we zijn er gek op. Als je op LinkedIn kijkt is de een nog strategischer dat de ander, die dan weer meer senior is natuurlijk). Enfin, Paul kende ik van het Henriette Roland Holsthuis waar ik daarvoor werkte.

Vragen

Ik was net een paar dagen bij De Batjan aan het werk. Een medewerker had een mooie cake gebakken die op ons kantoor stond te pronken. Er kwam een sociaalpsychiatrisch verpleegkundige van het SPDC langs. Zij sneed ongevraagd een dikke plak af en stak die in haar mond. Mijn mond viel open. Ik zei het eerste dat me te binnen schoot: hé, dat is een spacecake, die heb ik net van een bewoner afgepakt! Ze trok helemaal wit weg.
Als je iets wilt dan vraag je het. Dat heb ik geleerd. Schikt het? Komt het uit? Vindt je het goed? Zo ga je met mensen om. Vraag wat bewoners echt willen en luister goed.

Ontwikkeling

Met collega’s als Jerry, Ian, Martine, Petra, Lenie en Jack kwamen we in een zogeheten management development-traject om teamleider nieuwe stijl te worden. Dat was een leuke tijd. We hebben toen symbolisch de oude teamleider ten grave gedragen. We werden budgetverantwoordelijk en konden zelf dure woorden en Engelse termen gebruiken als span of control.
Intussen was ik in 2008 leidinggevende van het Martien Schaaperhuis geworden. In die tijd een gloednieuwe voorziening met een boeiende doelgroep. Dakloosheid, verslaving én psychiatrie ineen.

David Bowie

Daarna werd ik in 2010 teammanager van Beschermd wonen Zuid. Weer heel wat anders. Psychiatrie en ambulant werken. Met BW Zuid hebben we toen samen met het Judith van Swethuis KWIK omarmd, een goede zet. Een paar weken geleden zat ik in de zaal bij de laatste editie van hun show. Zelf hoef ik niet zo nodig in de schijnwerpers te staan. Alleen toen KWIK in Paradiso speelde heb ik een liedje meegezongen. Voor de bucketlist. Paradiso? Gestaan, afgevinkt. Ja, ik heb daar in de kleedkamer op dezelfde bank gezeten als David Bowie, dat kun jij niet zeggen!

Mooie mensen

In 2018 werd ik voor de tweede keer ernstig ziek. Toestanden. Daar wijd ik verder niet over uit. Ik ben in 2019 teruggekeerd als zorgcoördinator bij het Passantenhotel en de Passantenpensions. Daar kijk ik heel goed op terug. Mooi werk, mooie mensen. Ik kan genieten van verbeteringen, ook al zijn het maar kleine dingen. Een bewoner die een stap vooruit zet, maakt me blij. Een bewoner die op zijn 65e toch nog zelfstandig gaat wonen, fantastisch!

DISC

In die tijd ben ik me ook steeds meer gaan bezighouden met teamcoaching en vanaf 2022 helemaal. Een prachtige ontwikkeling bij HVO-Querido. Teamcoaching is noodzakelijk om de dialoog in een team in stand te houden. Het zorgt ervoor dat mensen blijven doorvragen. Het heeft zijn nut inmiddels in de praktijk bewezen.
Ik heb bij onze organisatie DISC mogen introduceren, dé methode om tot een evenwichtige opbouw van je team te komen. Want je hebt niet zes mensen nodig die opruimen, je hebt juist ook mensen nodig die rotzooi maken. DISC biedt een mooie manier om te laten zien wat je nodig hebt als team.

Groen en geel

Als je met de DISC bril naar HVO-Querido als geheel kijkt, dan waren de kleuren van het oude logo niet slecht gekozen. We zijn namelijk vooral groen en geel, met de nadruk op groen. Dat is geen spectaculaire onthulling, want dat geldt voor 67% van de wereldbevolking. Op basis van de vele individuele gesprekken die ik met medewerkers heb gevoerd, durf ik wel te beweren dat bij HVO-Querido zo’n 85% van het personeel groen is.
We mopperen graag als we ergens niet over zijn geïnformeerd, maar we willen liever geen beslissingen nemen.

Investeren

Met coaching zijn teams heel even niet bezig met de hectiek van de dag. Zo heb je de rust om even naar jezelf te kijken en goede samenwerkingsafspraken te maken. Met elke wijziging in een team, en dat gebeurt nogal eens, moet je opnieuw goed kennismaken met elkaar. Het gaat om je werk, om wat jij kunt betekenen voor je collega’s en bewoners, dus je moet investeren. Want er is altijd ruimte voor verbetering.

Het ideale team

Het ideale team is ten eerste een afspiegeling van de maatschappij. Verder zo divers mogelijk, een mix van jong en oud met oog voor zowel de menselijke als de zakelijke kant. Een team dat bovendien kan functioneren zonder leidinggevende. Dat is iets anders dan zelfsturend. Want je hebt een organisatie nodig die je ondersteunt.
Teamgeest bevordert de kwaliteit van je werk en bovendien het plezier dat je daaraan ontleent.

Gelijk

Wat ik waardevol vind aan HVO-Querido is dat we oog en oor hebben voor kwetsbare mensen. Iedereen is gelijk, dan zit heel erg in ons DNA. Het maakt niet uit of ik met jou praat, met een directeur of met een paradijsvogel van een bewoner. We nemen iedereen serieus. Iedereen krijgt hetzelfde respect, dezelfde aandacht, dat is een groot goed dat we door moeten blijven geven. We moeten wel waken voor de omvang van de organisatie. Als je te groot en te zakelijk wordt, verlies je dat persoonlijke.

Rebel

Ik zeg ook: wees rebels. Sta op! Doe dingen gewoon niet, als het je belemmert in je gesprek met bewoners. Want hoe jij omgaat met bewoners, daar gaat het om. We lopen soms een beetje makkelijk achter besluiten aan. Stel vragen! Spreek elkaar aan! Doe alleen dingen die je kunt waarmaken en maak samen nuttige afspraken.
Als nu iemand een goed idee heeft is de reflex meteen: stuurgroep, projectgroep. Je zou ook kunnen vragen: wat bedoel je eigenlijk? Voor KWIK is nooit een projectgroep geweest. Het was gewoon: goed idee, doen!

Roots

Nu ga ik terug naar mijn oude roots van het verpleeg- en verzorgingshuis als clustermanager bij Amsta. De Raak in Geuzenveld wordt mijn locatie. Daar werken 77 mensen voor 50 bewoners. Ik voelde meteen een klik en een goede vibe. Het was niet gepland en geen makkelijke beslissing, want ik laat een heel leuk team achter.
Aan de andere kant geloof ik niet in afscheid, want we houden contact, en ik blijf voorlopig betrokken bij Het Goede Gesprek.

Wijze raad

In het leven heb ik een paar harde klappen gehad. Op mijn 39e heb ik mijn eerste vrouw verloren. Toch heb ik geen dag niet gelachen. Je kunt pas lol hebben als je weet wat verdriet is. Lief en leed zijn geen wedstrijd, vergelijk jouw rugzak niet met die van een ander. Mijn wijze raad is minder Cruijffiaans. Wacht niet op bijzondere momenten, maar maak gewone momenten bijzonder.’

Kijk hier voor een interview uit 2006 met Eric Holt.