Verhalen

Een liefdevolle leerschool

17 november, 2022

Hij noemt het zelf liever geen vaarwel, maar een tot ziens. Toch heeft Manfred Buijs onlangs na ruim zes jaar afscheid genomen als vrijwilliger bij het Herstelbureau van HVO-Querido. Hij werkt nu via Venzo bij een opvang voor vluchtelingen uit Oekraïne.

‘Ik weet het nog goed,’ vertelt Manfred Buijs (1970) in zijn woning in Betondorp. ‘Via mijn case manager bij de Jellinek en mijn begeleider van HVO-Querido kwam ik in 2016 in aanraking met het Herstelbureau. Dat zat toen nog op de Sarphatistraat. Ik was nog niet zo lang clean en ik zocht lotgenoten. Een groepje om me bij aan te sluiten, een plek waar ik mijn ei kwijt kon en ervaringen kon delen. Er was bij mij meteen heel veel herkenning, ik voelde me gelijk thuis. Ik heb er in die ruim zes jaar aardig wat geleerd. En ik ben nog steeds clean.
In het begin was het een beetje een rebellenclub. We waren met een vast groepje: Alex, Han, Ruben, Paul Edwin, Elmi en ik. Daar ik alleen Alex nog van over, hij is verder gegroeid bij het Herstelbureau. Ik voelde me op een gegeven moment echt de laatste der Mohikanen.

Meer doen

Eerst heb ik zelf trainingen gevolgd bij het Herstelbureau en heb ik mijn ervaringen op verschillende manieren gedeeld. Gaandeweg ben ik meer dingen gaan doen bij het Herstelbureau. In 2017 kreeg ik er een vrijwilligerscontract. Karla [Karla Nijnens, oprichter en eerste teammanager van het Herstelbureau, red.] vroeg met of ik zelf een groep wilde leiden. Dat heb ik gedaan, samen met Alex. Bij het Anton de Komplein hadden we een gesloten groep, Kom d’r bij, alleen voor de bewoners. Dat was echt helemaal mijn groep, ik kom uit die wereld. Veel van die jongens kende ik, daar voelde ik me ook thuis. Omdat ik een van hun was, maakte ik makkelijk contact. Maar ik heb ook een open groep gedaan in Diemen. Dat was meer buiten mijn comfortzone, maar ook heel leuk.

Manfred verruilde het Herstelbureau voor vrijwilligerswerk voor vluchtelingen uit Oekraïne

Manfred, hier in zijn shirt van het Leger des Heils, verruilde het Herstelbureau voor werk als vrijwilliger voor vluchtelingen uit Oekraïne

Volgende stap

Hoe prettig ik het ook vond bij het Herstelbureau, ik heb toch besloten mijn hart te volgen. Het was tijd voor een volgende stap.
Nu werk ik via Venzo als vrijwilliger in het King’s Court hotel waar 230 vluchtelingen uit Oekraïne worden opgevangen, meest vrouwen en kinderen. Het Leger des Heils verzorgt daar de opvang. Door Venzo ben ik gedetacheerd bij het Legers des Heils. Het verschil tussen het Leger des Heils en HVO-Querido is dat wij een T-shirt met het schild van het leger dragen als we op locatie zijn. Verder niet.

Mijn wereld

Eerder had ik als eens via Venzo als vrijwilliger bij de winteropvang gewerkt aan de Havenstraat. Dat vond ik heel leuk. Ik spreek die taal, het was mijn wereld. Het liefst zou ik met daklozen werken, maar iets voor vluchtelingen kunnen betekenen is ook heel mooi. Die mensen hebben er niet voor gekozen. Eerst moesten ze hun land ontvluchten en vervolgens worden ze ergens geplaatst. Ik werk daar met hele leuke collega’s, eentje ken in nog van de Havenstraat. Het werk is in de keuken en het is ook een maatjesproject. Zo ga je bijvoorbeeld met iemand mee naar een instantie. Ik probeer de mensen zo goed mogelijk te helpen.

Chaotisch geolied

Als je bedenkt wat die mensen hebben meegemaakt, verbaast de sfeer in huis je daar. Ondanks alles zie je er weinig lange gezichten. Het zijn echte overlevers, wat dat betreft zie ik gelijkenissen met de nachtopvang. Zonder morren koken de mensen zelf in kleine keukentjes. Het gaat er lekker chaotisch geolied aan toe. Veel mensen spreken amper Engels of Duits en toch begrijp je elkaar. Handen en ogen zeggen veel.
Vluchtelingen die net binnen zijn, proberen vaak zoveel mogelijk te eten. Alsof ze bang zijn dat het wordt afgepakt. Na een tijdje komen ze tot rust, dan merken ze dat eten er gewoon altijd is. Dat zie je ook bij iemand die van de straat in de opvang komt.

Uitdaging

Het is gewoon leuk om lekker bezig te zijn. Ik wil graag iets teruggeven aan anderen. Met vluchtelingen zie je direct waarvoor je het doet. Zelf zou ik het ook fijn vinden als ik in een ander land op deze manier zou worden opgevangen. Het is top dat dit er is.
Het is geen betaald werk, maar dat ambieer ik ook niet. Nog niet in ieder geval. Ik wil wel een uitdaging, ook als vrijwilliger.

Samen

Van jongs af aan heb ik altijd alles alleen gedaan. Nu is er een vrouw in mijn leven: Antoinette. Dat is een heel verschil. We doen heel veel samen. Ze heeft me naar mijn eerste dienst in het hotel gebracht, zo lief.
Samen met haar ben ik voor het eerst in veertig jaar terug geweest naar ’s-Gravezande, mijn dorp in het Westland. Ik heb haar laten zien waar ik woonde, waar ik op school zat. We zij zelfs bij mijn oude buren geweest. Het was een mooie, emotionele dag. Dat had ik in mijn eentje nooit gedaan.
Zij is ook met me mee geweest naar Fokke Obbema in de OBA bij het Centraal Station over de zin van het leven. Hij had mij geïnterviewd voor de Volkskrant en daar later een voorstelling van gemaakt met de dames van Wishful Singing. Antoinette weet en accepteert alles van mij, dat geeft me veel rust.

Ertoe doen

Terugkijkend zie ik het Herstelbureau als een liefdevolle leerschool. Op je eigen manier en in je eigen tempo kun je er veel leren. Ik heb er prachtige mensen mogen ontmoeten. Het heeft mij veel gebracht. Het is moeilijk om er iets uit te kiezen maar misschien wel het belangrijkste dat ik er heb geleerd is dat ik erbij hoor. Dat ik ertoe doe. Met mijn ervaring, mijn onhebbelijkheden en mijn beperkingen mag ik er zijn. Je mag fouten maken. Je krijgt veel kansen bij het Herstelbureau.

Warm

Als ik een tip mag geven: iets minder praten en meer doen. Verder is HVO-Querido voor mij een warme en open organisatie. Dat geldt voor de medewerkers, de vrijwilligers en de cliënten. Jullie geven mensen de kans om zelf iets toe te voegen. Dat menselijke, met oog voor kwetsbaarheden, daar kunnen veel instanties nog wat van leren.’

Deel dit verhaal:

Meer lezen?

Bekijk dan al onze verhalen.