2023 is een goed jaar voor Mustafa Malkoc. Hij gaat fulltime aan de slag als ondersteunend begeleider bij het Hof van Socrates, een beschermde woonvorm van HVO-Querido in Amsterdam Nieuw-West. Daarvoor had hij zich daar al bewezen als vrijwilliger. Daarmee begint naar eigen zeggen zijn leven ‘opnieuw.’ Het komt hem toe, hij heeft er hard voor gewerkt.
Mustafa Malkoc (1984) is geboren en getogen in de stad Denizli in het zuidwesten van Turkije. Hij studeert maatschappelijk werk aan de universiteit en werkt als voedingsassistent in een ziekenhuis. In die tijd ontmoet hij zijn toekomstige vrouw en trouwt. Ze verhuizen in 2007 naar Nederland om hier een beter leven op te bouwen. Dat lukt aanvankelijk. Mustafa woont met zijn vrouw en hun drie kinderen in een mooi huis in de Kinkerbuurt in Oud-West. Als ondernemer runt hij zijn eigen telefoonwinkel.
Op straat
‘Zeventien jaar zijn we getrouwd geweest,’ vertelt Mustafa. ‘Toen ik besefte dat het niet ging lukken, zijn we uit elkaar gegaan. Door de scheiding ben ik mijn woning kwijtgeraakt en verloor ik alles wat ik ooit had verdiend. Want na een scheiding blijven de vrouwen en kinderen meestal in het huis en komen de mannen op straat. Zo ging het ook met mij. Ik woonde in een fijne, drukke buurt met veel lieve mensen. En toen ineens niet meer. Twee jaar ben ik op straat geweest. Ik sliep in mijn auto, op straat, in de winteropvang, overal.
Ik probeerde wel altijd netjes te blijven en er niet verwaarloosd uit te zien. Met mijn Basic-Fitabonnement kon ik gelukkig altijd douchen.
Mustafa Malkoc, begeleider bij het Hof van Socrates van HVO-Querido
Sterker
Het was een zware tijd, maar toch ben ik er sterker door geworden. In de tijd dat ik dakloos was heb ik bijvoorbeeld twee cursussen in de Nederlandse taal gedaan en afgemaakt. Daar kon ik daarvoor nooit de tijd en de motivatie voor vinden.
Nu zeg ik elke dag tegen mezelf: doe de dingen op tijd. Niet uitstellen, niet afwachten. Kan het nu? Doe het dan nu! Altijd probeer ik positief te zijn.
De juiste weg
Toen ik nog op straat was, kwam ik op een wachtlijst voor een woning te staan. Zo kwam ik in contact met Jovanka [van ons Team VanStart, red.], zij helpt mensen die wachten op een huis alvast op weg. Die vrouw heeft echt mijn leven veranderd. Zij heeft mij geholpen de juiste weg te zoeken. Ik wilde graag iets doen, iets nuttigs, iets betekenen voor andere mensen. Eerst kwam ik als vrijwilliger bij de opvang van vluchtelingen uit Oekraïne, in een groot hotel aan de Boelelaan. Maar omdat mijn Engels niet goed is, was dat niet zo handig.
Een goede opstap
Daarna ben ik een paar maanden bij de Nieuwe Heelmeesters terechtgekomen, het restaurant van HVO-Querido aan de Eerste Ringdijkstraat, een leerwerkplaats. Dat was een goede plek voor mij om weer te beginnen, een goede opstap. In het ziekenhuis in Turkije zorgden we elke dag voor het eten voor meer dan duizend mensen, dus het werk kon ik wel aan. Ik heb er toch van alles geleerd, er waren leuke collega’s, we hebben samen veel gelachen.
Toch heb ik meteen tegen Linda gezegd: dit is niet mijn toekomst. De keuken is niet mijn plek. Liever wil ik iets duurzaams. Samen zijn we gaan zoeken en zo zijn we bij Hof van Socrates uitgekomen. Daar wilden ze het wel met mij proberen en zo ben ik hier met een individueel leerwerktraject aan de slag gegaan. Saskia was mijn buddy. Wij kookten bijvoorbeeld voor en met bewoners. Gezond eten is heel belangrijk.
Linda Bieshaar, Mustafa Malkoc en Daphne Mulderij
Linda Bieshaar, jobcoach bij de leerwerkplaatsen van HVO-Querido, is trots op Mustafa. ‘Onze deelnemers krijgen de tijd om arbeidsfit te worden, maar bij Mustafa ging dit erg snel. Hij heeft een enorme drive om het juiste te doen. Hij komt altijd op tijd, afspraak is afspraak bij hem. In de groep van het leerwerkcafé De Nieuwe Heelmeesters was hij geliefd en hielp de andere deelnemers waar nodig. Het werd al snel duidelijk dat Mustafa toe was aan een nieuwe uitdaging waar hij zijn kwaliteiten en zijn geboren leiderschap in kwijt kon. Daar begon onze zoektocht naar een passende en duurzame werkplek bij HVO-Querido.’
Weer inhoud
Bij het Hof van Socrates voelde ik me meteen thuis en op mijn plek. Van nature ben ik sociaal. Ik heb maatschappelijk werk gestudeerd, ik heb vijf jaar in een ziekenhuis gewerkt, ik houd ervan om mensen te helpen. Dat zie ik als mijn basistaak in het leven. Omdat het vrij klein is bouw je hier snel een band op met de bewoners.
Nu heb ik weer een eigen huis, via Team Nieuw-West, niet zover van mijn werk. Daar ben ik heel tevreden mee. HVO-Querido heeft mijn leven weer inhoud gegeven. Daar ben ik dankbaar voor en daarom wil ik graag iets terug doen. Hier begon ik mijn leven opnieuw. Nu volg ik een opleiding en cursussen om me te ontwikkelen en mijn leven weer op te bouwen. Mijn niveau moet omhoog.
Luisteren
Alle mensen hebben wel eens problemen, soms wat meer, soms wat minder. De bewoners hier hebben dat ook. Maar problemen hoef je niet altijd meteen op te lossen. Het is mijn ervaring dat in negentig procent van de gevallen goed luisteren al enorm helpt. Echt luisteren, met tijd, aandacht en begrip kan mensen verder helpen. Bijna alle mensen zijn blij met een beetje aandacht. Ik maak mensen graag blij.
Saskia Claassen, begeleider bij het Hof van Socrates, neemt Mustafa in eerste instantie onder haar hoede als stagebegeleider. ‘Mijn collega’s en ik zien meteen dat Mustafa veel meer potentie heeft. Hij heeft een klik met de bewoners. Hij neemt zelf initiatieven, hij maakt zelf contact met de mensen, zoekt aansluiting en hij heeft veel inlevingsvermogen. Je hoeft hem nooit aan te sporen, hij ziet overal werk. Deze man moeten we behouden.’
Pijn
Op straat voelde ik ook eenzaamheid. De bewoners hier voelen dat soms ook, dat begrijp ik. Toen ik net bij het Hof van Socrates werkte, voelde ik vaak veel pijn in mijn hart. Ik heb moeten leren om mijn werk niet “mee naar huis te nemen,” zoals ze dat noemen. Dat gaat nu veel beter, dankzij mijn collega’s hier. Ik kan nu zelfs af en toe “nee” zeggen tegen bewoners, al blijft dat moeilijk.
Mustafa bij het Hof van Socrates
Aanpassen
Laatst ging ik als begeleider met een bewoner mee naar het ziekenhuis in Amsterdam Oost. Ik zou zeggen: ik heb een auto, stap in en we zijn er in een kwartiertje. Maar zo werkt het niet. We zijn met de tram en de bus gegaan. Het duurde anderhalf uur, maar het was wel een gezellig uitje. Ik pas me aan het Nederlandse systeem aan. Tien keer ergens over vergaderen is niet typisch Turks, wij gaan meestal voor de snelste oplossing.
Daphne Mulderij, teammanager van het Hof van Socrates, heeft onlangs het contract van Mustafa verlengd. ‘Wij zijn erg blij met hem en onze bewoners ook! Mustafa had niet verwacht dat zijn contract verlengd zou worden. Hij vertelde in het gesprek dat hij veel bij ons geleerd heeft, een leuke tijd had gehad en dat hij daar dankbaar voor was. De verlenging kwam voor hem als een positieve verrassing.’
School
Vroeger zat ik helemaal in de Turkse gemeenschap. Het was een klein systeem met alleen Turkse mensen. We spraken vooral Turks met elkaar. Dit werk is heel goed voor mijn Nederlands. Want elke dag praat ik veel met bewoners en collega’s en schrijf ik rapportages, allemaal in het Nederlands. Mijn werk is dus ook mijn school. En ik krijg nog salaris ook! Ik ben weer onderweg.
Ik had alles en in één klap [Mustafa knipt met zijn vingers] was ik alles kwijt. Het is niet wij en zij, het kan iedereen overkomen. Maar nu is het leven weer leuk en zijn de mensen leuk.
Trots
Drie kinderen heb ik: een dochter van twaalf, een zoon van elf en een zoon van negen. Zij doen het heel goed op school. Ik ben heel trots op ze. Graag wil ik een goed voorbeeld zijn voor mijn kinderen.’
