Bewoners van onze voorziening de Batjan in de Indische Buurt in Amsterdam Oost zijn onlangs verhuisd naar De Eendracht, een nieuw onderkomen in de Admiralenbuurt in Amsterdam West. Drie betrokkenen, de bewoners Ad Vogel (1945) en Floyd Wisman (1962) en persoonlijk begeleider Bas Mackaay (1988), vertellen hoe deze verhuizing voor hen heeft uitgepakt.
Floyd: ‘Ik woonde al heel lang in de Batjan, sinds 1998, ik heb er een geweldige tijd gehad. Maar desondanks is dit echt een enorme vooruitgang. Het is jammer dat ik geen aparte slaapkamer heb, mijn bed staat in mijn kamer, maar daar is ruimte genoeg voor. We hebben nu allemaal een eigen douche en wc op de kamer, dat is ideaal. Vroeger moest je altijd over de koude gang naar de douche lopen. Iedereen heeft meer privacy. Omdat we niet meer per etage huiskamers hebben, gaan mensen nu wat anders met elkaar om. Je leeft meer je eigen leven.’
Eerste uur
Meneer Vogel woonde sinds de start in 2000 in de Batjan. Als de voorziening begin 2001 wordt geopend door Els Borst, destijds minister van VWS, is hij een van de mensen die haar rondleiden. (Kijk hier voor een verslag van die opening.)
Ad: ‘Ad is ook verhuisd, dat is het idee. Ik vind alles best hier. Twintig dozen had ik, kleding, boeken, ordners en spullen. Nu ben ik bezig om mijn kamer in te richten, op mijn eigen manier. Een eigen douche is heel prettig. Vandaag krijg ik digitale televisie. Ik heb nu twee afstandsbedieningen en nog meer netten. Het liefst kijk ik naar het journaal.’
Floyd: ‘Het journaal en actualiteiten kijk ik ook. En Ajax. Ik had dertien verhuisdozen. Op de derde dag hier heb ik alles uitgepakt en mijn kamer ingericht. Het is fijn dat ik hier mijn scootmobiel binnen kan zetten, voor de deur van mijn kamer. Daar is ook een oplaadpunt. Zo blijft ie mooi droog en schoon en roest ie veel minder.’
De Eendracht, Bas Mackaay, Floyd Wisman en Ad Vogel
Een eigen sleutel
Ad: ‘Ik heb nog steeds mijn eigen sleutel van de voordeur. Het is nu een magneet, maar het werkt gewoon als een sleutel. Ik wandel graag en heb de buurt al verkend. Als ik een stukje ga lopen in de buurt, dan koop ik vaak wat: koffie of schoonmaakartikelen of zo. Dat betaal ik zelf.’
Floyd: ‘Al mijn spullen inpakken was best wat werk. Je hoort vaak dat mensen veel opruiming en wegdoen bij een verhuizing. Ik niet. Ik ben zuinig, ik heb alles meegenomen.
Ad: ‘Bij mij ging de verhuizing heel soepel, mijn naam stond overal op. Ik heb een mooie nieuwe kast gekregen. En straks heb ik zelfs digitale tv, goed hè.’
Betrokken
Bas Mackaay is niet alleen persoonlijk begeleider bij De Eendracht, hij was ook de projectleider van de verhuizingsoperatie.
Bas: ‘Het was een hele klus, maar het was goed te doen. De grootste uitdaging vond ik om mijn werk als begeleider te combineren met dat van projectleider. Je wilt je cliënten tenslotte niet verwaarlozen, maar dat is gelukkig niet gebeurd. We hebben bewoners vanaf de voorbereiding zoveel mogelijk betrokken bij het hele proces. Er zijn allerlei bijeenkomsten georganiseerd, er zijn werkgroepen gevormd, bewoners hebben overal een stem in gehad. Bijvoorbeeld bij de naam van het nieuwe huis. De Eendracht is genoemd naar het gelijknamige vlaggenschip van de zeventiende-eeuwse admiraal Jacob van Wassenaar Obdam, de straat waaraan onze voorziening ligt. En tegelijk staat eendracht natuurlijk voor samen zijn en saamhorigheid.
Het is belangrijk om bewoners er van het begin af aan in mee te nemen. Het moet vooral hun huis worden. De verhuizing zelf ging heel soepel en gestroomlijnd. De verhuizers waren echt op. Ze kwamen met een man of vijftien. ’
Meneer Vogel in zijn kamer
Fijne buurt
Floyd: ‘Het is een hele fijne buurt hier, je hebt veel verschillende winkels. De Kinkerstraat, de Jan Evertsenstraat en de Ten Katemarkt zijn vlakbij.’
Ad: ‘Ik mis wel iets, maar ik weet niet wat. Het is wel een meevaller dat mijn tv het gewoon doet. En gelukkig heeft mijn familie het adres kunnen vinden, ze zijn al op bezoek gewest.’
Bas: ‘We hebben nu 30 bewoners inpandig, twee in een satellietwoning in de buurt en er komen nog twee satellietwoningen bij. Een paar mensen die bij ons in Oost aanleunden zijn daar blijven wonen en worden nu begeleid door de collega’s van Beschermd wonen Indische buurt.’
Floyd: ‘In het oude huis was ik bevriend met Max de Wit. Hij is helaas overleden, ik mis hem wel. Ter nagedachtenis aan Max ga ik op oudejaarsavond flink wat vuurwerk afsteken, dat deden we altijd samen. Gelukkig heb ik hier vlakbij al een winkel ontdekt waar ze vuurwerk verkopen. Ik ken de buurt al een beetje.’
Ad: ‘Mijn kamer lijkt een beetje op een plek waar ik vroeger heb gewoond: Najade in Santpoort Zuid. En dat is goed want daar was het ook fijn.’
Floyd: ‘Ad heeft de grootste kamer hier, met een aparte slaapkamer. Hij kijkt uit op de binnentuin. Hij is dan ook een echte oudgediende.’
Zelf doen
Bas: ‘Ik wil graag een groot compliment geven aan de bewoners. Door hen zijn we de verhuizing goed doorgekomen. Het is ook te danken aan een verandering die we een paar jaar geleden met z’n allen hebben ingezet, waarbij we meer taken en verantwoordelijkheden hebben teruggegeven aan de bewoners. Ze doen nu veel meer zelf. Voorheen werd heel veel van ze overgenomen, nu doe ze zelf wat ze zelf kunnen. En als ze daar ondersteuning bij nodig hebben, dan bieden we dat. Je moet de vaardigheden die je hebt blijven gebruiken, anders raak je ze kwijt. Als die omslag er niet was geweest, was de verhuizing voor veel bewoners wel een hele grote stap geweest, denk ik. Dus nogmaals, complimenten voor de bewoners.’
Floyd: ‘Ik zeg op mijn beurt: complimenten voor de begeleiding, dat ze het zo goed hebben gedaan. Wist je dat ik nu minder rook?. Eerst rookte ik een pakje shag per dag, dat is veertig sigaretten, en nu nog maar zeventien per dag. Een aantal goede oude gewoonten hebben we weer opgepakt. We zwemmen bijvoorbeeld weer. In het AGO bad in Diemen, dat is een lekker warm bad.’
Feest
Bas: ‘Bewoners gaan daar naartoe met onze eigen busje, de Batjanbus, die blijft gewoon zo heten, dat bekt goed. We hadden al de gewoonte om twee keer per jaar een evenement voor familie en vrienden te organiseren en daar gaan we mee door. Als we helemaal zijn gesetteld, in februari of maart, dan geven we een groot openingsfeest.’
Historie
Het pand aan de Jacob van Wassenaar Obdamstraat is bijna dertig jaar in gebruik bij HVO-Querido. Op 15 december 1989 slaat de heer G.H. van Es, destijds directeur van de gemeentelijke dienst Maatschappelijke en Gezondheidszorg, de eerste paal voor het complex met 27 zogeheten pensionwoningen, dat is ontworpen door architectenbureau Hans Wagner en onder de vlag komt van afdeling de Veste. In februari 1991 wordt het pand opgeleverd en de officiële opening is op 21 maart van dat jaar. De voorziening wordt lange tijd kortweg WOB genoemd, waar zowel de lange straatnaam in te herkennen is, als een afkorting voor wonen onder begeleiding.
