Jordy Waterland was heel lang een verlegen jongeman, op de achtergrond en nauwelijks aanwezig. Dit jaar heeft hij zijn schroom afgeworpen en is hij aan een inhaalrace begonnen. Om zijn goede voornemen kracht bij te zetten deed hij met HVO-Querido mee aan drie evenementen waarbij hij zichzelf tegenkwam: een bergtocht in de Alpen, de Canal Parade en de Socialrun. Een gesprek met Jordy en zijn begeleider Jochem over een bewogen jaar.
‘Eerst woonden wij in Zuidoost en vanaf 1991 in Noord,’ vertelt Jordy Waterland (1985). ‘Dus ik ben geboren en opgegroeid in Amsterdam. Ik kom uit een groot gezin. Zes kinderen en een alleenstaande moeder. Mijn vader is altijd uit beeld geweest. Twee oudere broers, twee jongere zussen en een jongere broer. En altijd een heleboel neefjes en nichtjes over de vloer. Dat heeft voordelen en nadelen. Je bent nooit alleen, je hebt altijd mensen om je heen. Maar er is ook altijd wat aan de hand, er is vaak bonje.
Ik wilde graag kok worden, maar mijn moeder vond die school gevaarlijk. Dat kwam eigenlijk omdat mijn broers een potje hadden gemaakt van hun schooltijd. Dus ging ik naar de school voor detailhandel in Noord.
Druk
Het was voor mij een hectische periode. Mijn moeder was ziek en dat mocht niemand weten. Want anders kwam jeugdzorg en zouden we misschien uit huis worden geplaatst. Dus ik zorgde voor ons gezin. Zorgen dat iedereen heeft gegeten, met schone kleren aan naar school, haren gevlochten. Ik runde de boel. En ik moest mijn school afmaken. Daardoor moest ik constant overwerken bij de Burger King. Er kwam dus nooit iemand voor ons op een ouderavond, maar daar maakte blijkbaar niemand een punt van. Thuis liet ik alleen de arts en de GGD binnen. Dat was al met al aardig druk, maar ik heb wel mijn diploma gehaald. Nooit meer iets mee gedaan, maar ik heb het gehaald. Ik heb ook mijn mbo kappersopleiding gehaald voor Europees en black hair. Daar heb ik wel wat mee gedaan. Jarenlang heb ik in verschillende kapsalons gewerkt.
Jordy en zijn begeleider Jochem
Geaardheid
In de tijd dat mensen meestal in de puberteit zitten, moest jij al de verantwoordelijkheid van een volwassene dragen,’ stelt zijn begeleider, Jochem Beeuwkes van Team Nieuw-West, vast.
‘En ik zat ook nog met mijn geaardheid,’ vervolgt Jordy. ‘Dat was een heel dingetje in onze familie. Mensen doen makkelijk heel ruimdenkend, maar als het voor je eigen deur staat is het toch anders. Voordat ik het aan mijn moeder kon vertellen, had iemand het al op internet gezet. Hij valt op jongens, je gaat geen kleinkinderen krijgen, hij drinkt en is aan de drugs, stond er op Facebook. Echt een rare manier van doen.
Beschermd wonen
Door mijn levenservaring ben ik uiteindelijk bij HVO-Querido terecht gekomen. Al vanaf mijn zeventiende stond ik min of meer op instorten en loop ik bij instanties. Hoewel ik een paar keer op het punt heb gestaan om eruit te stappen, de afscheidsbrief had ik al geschreven, voelde ik nog net de kracht om door te gaan. Via de huisarts kwam ik bij Arkin en daar hoorde ik voor het eerst dat er zoiets als beschermd wonen bestaat. Ik heb me gemeld bij HVO-Querido en dan gaat het best snel, zo’n traject. Nu woon ik alweer bijna drie jaar op mezelf in West. Ik heb er hard voor moeten werken om staande te blijven, en nog steeds. Zelfzorg is de beste zorg.’
Open en eerlijk
‘Van het begin af aan heeft Jordy zich opengesteld en bloot gegeven,’ aldus Jochem over het contact tussen cliënt en hulpverlener. ‘Jordy had al het nodige meegemaakt en wilde de hulpverlening nog één kans geven. We hebben besloten om onze samenwerking een eerlijke kans te geven. In een lange, lange wandeling naar Noord heeft Jordy mijn zijn levensverhaal verteld. Daar schrok ik wel van, het is nogal heftig.’
‘Ik heb Jochem laten zien waar ik ben opgegroeid en waar wat is gebeurd in mijn leven,’ legt Jordy uit. ‘Als je het ook kunt laten zien, komt je verhaal duidelijker uit de verf. Dan heb je er een helder beeld bij.’
Echte interesse
‘We hebben ons contact echt opgebouwd,’ vervolgt Jochem. ‘Ik zie in Jordy een zorgzame, lieve jongen met het hart op de goede plek. Een jongen die ook liefde nodig heeft. Je moet elkaar vertrouwen om je kwetsbaar op te durven stellen. Wij zijn elkaar op het juiste moment tegen gekomen. Volgens mij zijn wij wel een goede match. Jordy is er langzaam achter gekomen dat je ook goeie mensen hebt die echt in je geïnteresseerd zijn.
Ee hulpverleningsrelatie begint met brandjes blussen, figuurlijk. De papieren op orde krijgen en zorgen voor wat rust. Maar hoe ga je dan praktisch verder? We hebben eerst de focus op de woning gelegd. Dat is gelukt, jouw huis is nu een paleisje. Het ziet er altijd heel verzorgd en netjes uit.’
Jordy in de Alpen
Ja
‘Er speelde best veel,’ maakt Jordy duidelijk. ‘Ik heb ook nog zeven operaties gehad. Dat was heftig. Het was coronatijd. Eenmaal uit het ziekenhuis was ik eenzaam. Het enige dat je hebt is je telefoon. Geen mensen om je heen, nergens een feestje. Ik was een zak botten met verdriet, meer niet. Als Jochem zei: HVO-Querido organiseert dit of dat, doe mee, dan zei ik altijd nee, no way. Maar op een gegeven moment kwam er een kantelpunt en zei ik ja.
Jordy in de bergen
Achterlaten
Toen Jochem vertelde over Oostenrijk en de Alpen, heb ik besloten de berg te gaan bewandelen. Die tocht was een initiatief van Maarten, een collega van Jochem. Als ik dit heb overwonnen, dan ben ik al een heel eind, dacht ik. Al mijn ellende en pijn mogen boven blijven en wegwaaien met de wind. Samen met Jochem heb ik mijn afscheidsbrief onder een grote rots gelegd, hoog in de bergen. Dat laat ik achter. Het was een mooi moment om met elkaar mee te maken, echt verbinding. Van de andere deelnemers in de bergen hoorde ik bewogen verhalen. Verhalen waarvan je denkt, wow, ik ben niet de enige. Het was voor mij een toppunt van vertrouwen. Ik zou het zo weer doen. (Kijk hier voor het verhaal van deze bergtocht.)
Jordy en Bram na afloop van de Canal Parade
Geen hokje
De Pride was mooi. Ik ging altijd naar feestjes in de stad met de Pride, maar ik had nog nooit op een boot gestaan. Dus toen ik hoorde dat HVO-Querido meevaart, wilde ik meedoen. Hoezo zou er voor een gaytje geen plek zijn op een gay boot? Ik ben samen met Bram Meurkens gegaan, mijn tweede begeleider. Het was heel leuk met al die mensen die voor je applaudisseren. Echt een belevenis om mee te maken. Het past bij hoe ik me voel. Mijn stem mag gehoord worden. Kwetsbaar is niet gestoord.
Jordy en Jochem tijdens de Socialrun
Uitdaging
De uitdaging van de Socialrun heb ik ook met beide handen aangegrepen. Eerst zou ik alleen als kok meegaan. Ik had twintig bakken bami gemaakt, iedereen smulde ervan. Zelf mensen van andere teams hebben meegegeten. Als ik mensen blij kan maken met eten, dan ben ik zelf ook gelukkig. Maar ik heb ook gelopen. Niet heel veel, maar toch. Ik heb zelfs gekampeerd, terwijl Surinaamse mensen dat eigenlijk niet doen.
Gewaardeerd
Ik heb het volgehouden en met veel plezier meegedaan met HVO-Querido. Want zij helpen je om je leven verder te brengen zodat je een mooie toekomst hebt. Voor mij is iedereen een geboren winnaar. Ik wil de beste versie van mezelf worden.
Door de ervaring van gisteren weet ik vandaag wie ik morgen wil zijn. Dat is mijn motto. Jochem heeft het voor mij op een tegeltje gezet, dat hangt bij mij thuis.
Ik was beschadigd maar ik word gezien, ik ben een mens. Je wordt gewaardeerd om wie je bent. Die credits heb ik gemist. Daardoor kan ik weer trots zijn op mezelf. Je mag er zijn.
Dat voelde ik ook heel sterk bij de Socialrun. Iedereen staat als je aankomt, iedereen bekommert zich om je.
Jordy op weg naar zijn finish van de Socialrun
Leven en werk
Mijn toekomst? De maatschappij in. Meedoen. Net ben ik in één keer geslaagd voor mijn theorie, nu kan ik mijn rijbewijs gaan halen. Ik wil ervaringsdeskundige worden. Misschien wel via Howie the Harp. Bij Arkin doe ik nu al ervaring op als ervaringsdeskundige. Op een congres van ISPS in Rotterdam heb ik uitgelegd wat wij zoal met jongeren doen.
Maar ik wil niet alleen goed zijn in mijn werk, maar ook in het leven. Eerlijk en oprecht strijden voor mensen die niks hebben. Een luisterend oor bieden, mensen hun hart laten luchten. Altijd samen naar oplossingen kijken.
Voorbeeld
Ik was een lastig pakketje maar ik heb de kans gekregen om het verleden los te laten. Samen hebben we veel dingen opgeruimd. Daardoor is er ruimte voor mezelf ontstaan en ben ik sterker geworden. In welk hokje je me ook wil droppen, I don’t care.
Niemand maakt een selfie met een blauw oog en bad hair. Maar dat is wel vaak de realiteit. Ik wil een voorbeeld zijn voor anderen, juist met mijn mentale klachten. Dat was taboe, maar wat mij betreft niet meer.’
