Theo Warner (30 november 1944 – 10 september 2019) was de rust zelve. Een man van weinig woorden. Hij hield wel, op zeer bescheiden wijze overigens, van een borrel op zijn tijd, maar niet van borrelpraat of andere small talk. Hij ging met zijn woorden bijna net zo zuinig om als met het geld van de cliëntenraad dat hij beheerde. Maar wat hij zei deed ertoe, dat was raak en to the point. Theo was de verpersoonlijking van de uitdrukking: spreken is zilver, zwijgen is goud.
Theo wordt op 30 november 1944 geboren als zoon van een dominee. Nadat hij ruim 25 jaar als computerprogrammeur bij de ABN heeft gewerkt, komt hij op straat te staan als zijn afdeling wordt opgeheven. In 1990 komt hij bij (dan nog) HVO wonen aan de Oostenburgervoorstraat. Die voorziening, die we nu kennen als De Vaart, heet op dat moment Walenburg II en is een dependance van het roemruchte Walenburg bij de Nieuwmarkt. De verblijven in Walenburg II worden pensionwoningen genoemd en zijn aanvankelijk bedoeld voor mensen die niet of nauwelijks zorg en ondersteuning nodig hebben. Die zorgvraag neemt in de loop van de tijd toe.
Later verhuist Theo naar een zogeheten aanleunwoning in de buurt, een woning die weer later op zijn eigen naam zal komen. Begin 2010 stopt de hulpverlening van (inmiddels) HVO-Querido aan Theo, maar hij blijft tot zijn dood actief in onze cliëntenraad. Theo Warner zit bij De Vaart eerst in de bewonerscommissie, later in de regioraad (de voorloper van de huidige zorgraad) en is vanaf 2006 actief in de Centrale Cliëntenraad.
Theo Warner in 2006 bij Fort Penningsveer
Behulpzaam
Bij Walenburg II en later De Vaart is Irmie Braaf lange tijd Theo’s persoonlijk begeleider. Zij is inmiddels met pensioen, maar werkt er nog regelmatig als vrijwilliger. Zij herinnert zich Theo als een wat gesloten man die niet van verrassingen hield. ‘Het was een goed ontwikkelde man, hij was van alles goed op de hoogte, hij wist wat er in de kranten stond, hij had ontiegelijk veel boeken en hield heel veel van lezen. Het was een beetje het type van de verstrooide professor.
Theo hield ook van mooie vrouwen en had geen gebrek aan aandacht op dat gebied, er kwamen vaak vrouwen bij hem op bezoek. Klaverjassen kon hij als de beste, hij organiseerde regelmatig klaverjasavondjes bij ons. Hij heeft bij De Vaart nog in het weekend als nachtwaker gewerkt. Dat waren slaapdiensten, dat deden bewoners vroeger wel eens. Theo was behulpzaam. Als mensen iets aan hem vroegen, dan stond hij altijd voor ze klaar.’
Ervaring
Nadat hij zijn wettelijk toegestane termijnen als lid van de Centrale Cliëntenraad van HVO-Querido heeft uitgediend, blijft hij – op nadrukkelijk verzoek van de raad – als vrijwilliger in functie als penningmeester. Deze rol is hem op het lijf geschreven.
Zijn verschijning zal worden gemist bij de cliëntenraad. Zijn grijze haren, soms wat langer, soms wat korter, maar altijd met een artistieke flair. Theo’s licht beduimelde jasjes, hij was nog een van de weinigen bij HVO-Querido die altijd een jasje droeg. En zijn overhemden met een eeuwige set balpennen zichtbaar in zijn borstzak. Alsof hij altijd ter plekke in staat wilde zijn om aantekeningen te maken of iets na te rekenen.
Maar meer nog dan zijn verschijning zullen we zijn niet aflatende inzet voor de medezeggenschap van cliënten missen, zijn humor en relativeringsvermogen en bovenal zijn enorme ervaring.
Waar praten we eigenlijk over?
Naast een verantwoorde omgang met de middelen die de cliëntenraad ter beschikking staan, had Theo Warner een bijna filosofische taakopvatting van zijn rol in de raad. In 2006 verwoordt hij dat zo: ‘Een der leden van de Centrale Cliëntenraad [wij denken overigens dat dit Theo zelf is, red.] stelde eens de vraag: ‘Waar praten we eigenlijk over? Wat gebeurt er op die afdelingen? Kunnen we daar eens gaan kijken?’ En zo geschiedde.
Vervolgens schrijft hij een minutieus verslag van het bezoek aan een aantal locaties (kijk hier voor dit artikel). Maar de vraag ‘waar praten we eigenlijk over’ is en blijft natuurlijk een hele goede en legitieme vraag en tot op de dag van vandaag bezoeken de leden van de Centrale Cliëntenraad regelmatig de afdelingen van HVO-Querido, want ‘wij kunnen hen beter helpen door de verkregen informatie,’ aldus Theo.
