Verhalen

Ik sta er lekker alleen voor

27 december, 2021

Manfred Buijs (1970) woont al meer dan tien jaar in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Eerst met begeleiding van HVO-Querido, nu helemaal zelfstandig. En dat bevalt hem uitstekend.

Wanneer ben je hier komen wonen?

Dat weet ik precies. Het was 21 juli 2011, de langste dag van het jaar. Het gevoel dat ik daarbij had weet ik ook nog: eindelijk een plek voor mezelf waar ik een start mag maken. In het begin moest ik erg wennen. Het voelde niet meteen als mijn woning. Ik ben heel lang dakloos geweest, heb lang in verslaving gezeten. Op straat ben je alleen, maar in de opvang nooit. Bij de Boerhaave zit je bijvoorbeeld met anderen op een kamer, bij de Wassenaar Obdamstraat heb je een eigen kamer, maar de rest deel je. Altijd zitten er andere mensen heel dicht op jouw huid. Dit is mijn allereerste huis ooit. In een buurt waar ik geen verleden had. Het heeft even geduurd voordat dit huis ook als thuis voelde. Ik was het niet gewend. Als je zo lang op straat bent geweest, is wonen iets dat je je eigen moet maken, dat moet je echt leren. Ik kon het zelf maken of breken. Want ik had het ook kunnen verpesten.

De woning staat nu op jouw naam. Hoe is dat?

Echt een mijlpaal. Ik heb er vrij lang over gedaan. Na zes jaar heb ik mijn handtekening gezet en is deze woning op mijn naam gekomen. Achteraf had dat misschien iets eerder gekund, maar ik vind het goed zo. Het fijne van Housing First is dat er geen druk op staat, dat je de rust krijgt die je nodig hebt.
Mijn verleden heb ik achter me gelaten, overwonnen kan ik beter zeggen. Al zo vaak heb ik gefaald in het leven, nu heb ik laten zien, vooral aan mezelf, dat ik het kan.
De woning op mijn naam is toch anders. Eerst zaten Discus en HVO-Querido er altijd nog achter, dat voelde als een vangnet. Nu is het helemaal mijn verantwoordelijkheid. Ik moet het regelen. Doe ik het fout, dan draag ik de consequenties. Dat klinkt misschien gek, maar ik sta er lekker alleen voor! Ik heb de hulp niet meer nodig.

Manfred Buijs

Manfred Buijs

Ben je bang om de woning kwijt te raken?

Nee. Voordat deze woning op mij naam kwam, heb ik lang gewerkt om die fase te bereiken. Je overwint je onzekerheid, je bent clean, je leert steeds meer, je wordt steeds zelfstandiger. Op een gegeven moment voel je dat je de goeie stappen maakt en jezelf hebt hervonden. Dan besef je: ja, ik kan het en ik durf het.

Is het een prestatie waar je trots op bent?

Het gaat geleidelijk. Je krijgt de bevestiging dat je op de goede weg zit. Daardoor sta je sterker in het leven. Bij tegenslag ga je niet meteen onderuit. Maar trots? Het is een positieve stap vooruit in je leven. Het is bewijs dat het goed gaat. Zo kerel, je kan het, je bent veel meer dan mensen ooit over jou zeiden en dachten. Alles wat negatief was heb ik achter me gelaten.

Hoe ziet jouw toekomst eruit?

Ooit ga ik terug naar mijn roots. Je afkomst moet je nooit verloochenen. Ik kom uit het Westland en ook al ben ik er sinds mijn zevende niet meer geweest, mijn oude dag wil ik slijten in ’s-Gravenzande of Naaldwijk, de dorpjes uit mijn jeugd. Vooral de mentaliteit en de sfeer daar spreken mij aan. Hard werken, zondagsrust, al hoeft dat van mij niet zo, no-nonsense, vrije denkers en schijt aan alles.
Maar geen druk, ik kan hier zo nog twintig jaar met veel plezier wonen. Het is sowieso fijn om dat soort keuzes zelf te kunnen maken. Je moet iets te dromen houden, anders sta je stil.
De laatste tijd heb ik zoveel dingen gedaan waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou doen. Naar het buitenland ben ik geweest, naar België en Frankrijk.

Theater

Mooie dingen maak ik mee. Ik heb in de schouwburg gestaan met Laura van Dolron. Ze had een voorstelling gemaakt, ‘In het echt’ heette die, en die ging deels over mij. Stond ik ineens op een podium in een vol Bellevue. Als je dat tien jaar geleden tegen mij had gezegd, had ik je uitgelachen. Ik? Nooit!
Naar aanleiding daarvan ben ik geïnterviewd door Fokke Obbema van de Volkskrant (lees hier). Daar heb ik heel veel goede reacties op gekregen. Dat stuk staat ook in zijn boek Een zinvol leven.

Herstelbureau

Als vrijwilliger werk ik bij het Herstelbureau. Ik doe elke week herstelgroepen bij BW Diemen, de Varikstraat en het Anton de Komplein. Daar kom ik mensen tegen die ik nog van vroeger ken uit de drugsscene. Als een vis in het water voel ik me daar. Ik maak makkelijk verbinding met mensen, ook omdat ik weet wat ze meemaken. Het is leuk om te zien hoeveel bewoners er aan hebben. Je ziet mensen veranderen en groeien.’

Deel dit verhaal:

Meer lezen?

Bekijk dan al onze verhalen.