Een hartenwens van de ernstig zieke Paulalien ging in vervulling: ze is opnieuw in contact gekomen met haar dochter Vivian die in Berlijn woont. Hoewel ze met haar verhuizing naar een verpleeghuis vanwege een chronische longaandoening feitelijk geen klant van HVO-Querido meer is, zoekt persoonlijk begeleider Tessa Hamers haar voormalige cliënt nog regelmatig op.
Sinds 2008 woonde Paulalien bij De Vaart van HVO-Querido, en de laatste paar jaar woonde ze op zichzelf in de Jordaan met begeleiding van onze afdeling Discus.
Paulalien Hemmink (1964) werd als Paul geboren in Enschede en groeide als boerenzoon op in het Drentse Beilen. Paulalien is echter veel meer een stadsmens. ‘Ik heb bijna mijn hele leven in steden gewoond,’ vertelt ze op haar gezellige kamer in het Amsterdamse Dr. Sarphatihuis. ‘Mijn broer woont nog altijd in Beilen, hij heeft de boerderij overgenomen. Voor hem is het juist andersom. Hij voelt zich slecht op zijn gemak in de stad, dat is hem veel te druk.
Stadsjongen
Ik houd juist van de stad, van de Grossstadt, zoals de Duitsers zeggen. Ik heb in Berlijn gewoond, in Sydney, in Orlando en natuurlijk in Amsterdam. Amsterdam is mijn favoriete stad, hoewel Berlijn bijna op gelijke hoogte staat. Ik heb veel mensen om me heen nodig, dat fascineert mij. Ik houd van publiek, van aandacht, het leven is voor mij een voorstelling. Ik maak makkelijk contact met mensen, ook met wildvreemden, ik zoek dat bewust op. Tot voor kort woonde ik aan de Bloemgracht, dat is een van de mooiste plekjes van Amsterdam, maar het ging niet meer, op mezelf wonen.’
Contact
Ze kwam via Facebook weer in contact met haar dochter. Toen wilde ze haar ook graag in levende lijve ontmoeten. Paulalien vroeg daarom vorig jaar via de rubriek ‘Amsterdammer helpt Amsterdammer’ in Het Parool een bijdrage om haar dochter daadwerkelijk te kunnen treffen. Kijk hier voor ons eerdere bericht daarover. Deze ontmoeting heeft inmiddels plaatsgevonden.
Hetzelfde
‘Het was echt heel bijzonder om mijn dochter Vivian na al die tijd weer te zien en in mijn armen te kunnen sluiten,’ vervolgt Paulalien. ‘Heel emotioneel ook. Wij lijken op elkaar qua gedrag en interesses. Ik zie tenminste heel veel overeenkomsten. We zijn allebei kunstzinnig en hebben gevoel voor het theatrale. Zij maakt bijvoorbeeld juwelen en sierraden, terwijl ik altijd heb getekend en geschilderd. We houden van zingen, van performen en zijn allebei verslaafd aan snoep, echt van die zoete, felgekleurde foute snoep. Als ik daar een zakje van heb, dan stuur ik haar een foto daarvan, gewoon om een beertje te plagen. We appen best vaak met elkaar, dat is heel gezellig.
Appel
Ik hoop dat zij dit hoofdstuk nu ook op een goede manier kan afsluiten. Ze heeft ten slotte heel lang geen vader gehad. Ik weet wat dat is want ik ben zelf geadopteerd. De appel valt niet ver van de boom, zo is gewoon.
De laatste tijd doe ik niks meer aan mijn uiterlijk, ik heb er letterlijk geen puf meer voor. Maar dat ik Paulalien ben en niet Paul is helemaal geen issue voor Vivian. Ze is heel ruimdenkend en begripvol, ze neemt mij niks kwalijk. Dat zo’n jong iemand al zo verstandig en wijs kan zijn!
Ik ben heel ziek, maar ik hoop dat we nog lang contact kunnen houden.’
Doel
‘Het is bijzonder,’ vertelt Tessa Hamers, ‘dat Paulalien nog leeft. We zijn al een paar keer naar het verpleeghuis geroepen omdat men dacht dat haar einde nabij was. Ze was niet alleen ziek, maar ook heel somber en ze leek het niet meer te zien zitten. Dat is veranderd sinds het contact met haar dochter is hersteld. Daarmee heeft ze weer een doel, iets om voor te leven en dat geeft blijkbaar wat nieuwe energie. En daar komt natuurlijk bij dat de verzorging hier heel goed is, met veel rust en regelmaat en goed en geregeld eten.’
Overpeinzing over eenzaamheid van Paulalien
Zit in m’n kamer en ben tevree. Of ik wat mis is niet te zien. Mijn arrogantie speelt bij veel facetten van mijn leven een rol. Het woord ‘eenzaamheid’ is niet van toepassing. Wat kan ik liegen naar mezelf. Eenzaamheid is wel van toepassing. Ik zoek naar afleiding, ik houd me tam. Maar de eenzaamheid maakt me bang.