Hulpverlener Mattie Huizinga werkt al 35 jaar in de vrouwen- en gezinsopvang van De Roggeveen. Vanaf 1967 heeft zij bewoners, collega’s en leidinggevenden zien gaan en zien komen. In die 35 jaar zijn vele veranderende denkbeelden over de (vrouwen)hulpverlening aan haar voorbij getrokken. Maar bovenal heeft Mattie Huizinga een schat aan ervaring opgebouwd. Ze vertelt je graag meer.
‘Aanvankelijk wilde ik graag met kinderen werken en ben dan ook begonnen op de babyafdeling,’ vertelt Mattie. ‘Later werd ik coördinator van leefgroepen voor jongeren. Begin jaren zeventig werd die eenheid opgenomen in het vrouwenhuis. Mij is toen gevraagd of ik mee wilde gaan. Ik zou een paar dagen meelopen om te kijken of het me beviel. Ik ben niet meer weggegaan.’
Diversiteit in mensen, culturen en problemen bij De Roggeveen
Waarom is Mattie niet meer weggegaan? Ze antwoordt: ‘Met de diversiteit in De Roggeveen kan ik mijn hart ophalen. In die vijfendertig jaar heb ik één keer overwogen om ergens anders te gaan werken, maar volgens mij vind je nergens zo’n bonte verscheidenheid aan bewoners, culturen en problemen als in De Roggeveen. Hier kan ik me blijven verbazen over de mens.’
Mattie Huizinga bij De Roggeveen
Bewoners helpen hun zelfvertrouwen op te bouwen
‘Er zijn verschillen en overeenkomsten tussen nu en vroeger,’ benoemt Mattie. ‘De mensen die wij opvangen, zijn niet wezenlijk anders dan dertig jaar geleden. Aan de buitenkant zie je verschil in de meer multiculturele achtergrond en dat iemand constant aan de telefoon hangt. Aan de binnenkant zijn de mensen niet essentieel anders. De bewoners hebben helaas nog steeds een zeer laag zelfbeeld.’
Hoe ga je daar als zorgmedewerker mee om? ‘We proberen de bewoners nog steeds te overtuigen van hun eigen kracht,’ vertelt Mattie. ‘Ook de hulpverlening is wat dat betreft niet echt veranderd sinds vroeger. Je moet nog steeds luisteren, snel inzien wat iemand nodig heeft, snel ingrijpen, eventueel wat materiële dingen regelen en er vooral zijn voor de ander. We leren bewoners om voor zichzelf op te komen. We laten ze inzien dat ze veel meer kunnen dan ze zelf denken. Je wil die negatieve cirkel doorbreken, want sommige vrouwen komen hier van generatie op generatie. Ik zie nu zo’n beetje de kleinkinderen al.’
Generatie op generatie terugzien bij De Roggeveen
Mattie: ‘Ik heb hier in De Roggeveen al regelmatig moeders gehad die ik zelf als kind in het kindertehuis begeleiding gaf. Dat vind ik ontzettend jammer. Ik ervaar het als een mislukking van mezelf en dat kan ik niet uitstaan. Bij enkele bewoners met kleine kinderen heb ik soms het bange vermoeden dat we ook die kinderen zullen zien met hun kinderen. Maar meestal ben ik gelukkig minder fatalistisch gestemd. Als je niet met een beetje positieve houding naar je werk komt, kun je beter iets anders gaan doen.’
Toch plezierig werken als hulpverlener bij HVO-Querido
‘Hoewel ik al heel wat ellende heb gezien, ga ik er niet aan onderdoor,’ zegt Mattie gelukkig. ‘Ik kan het goed van me afzetten. Dat betekent niet dat ik me niet betrokken voel. Ik kan namelijk vreselijk tobben over wat cliënten nu toch moeten doen. Hoe ze welke stappen moeten zetten en welke rol ik daarbij kan spelen. Maar als ik hier de deur achter me dichttrek, denk ik aan andere dingen. Ook helpt het om samen met collega’s te blijven kijken hoe het beter kan en hoe we het goede kunnen behouden. Plezierig werken is voor een groot deel plezierig willen werken.’
Mattie Huizinga werkt al 35 jaar bij De Roggeveen
Hulpverlener Mattie maakte de eerste gezinsplekken mee
‘Vroeger had HVO een apart kindertehuis en leefgroepen voor jongeren,’ herinnert Mattie zich. ‘Toen die werden opgeheven, konden we de oudere kinderen moeilijk kwijt. Zuster Dekker – mijn eerste afdelingsdirecteur – had daar al rekening mee gehouden door iets grotere units te laten maken en er daar een paar van vrij te houden. Ik heb toen ‘s nachts voor het eerst een vrouw met drie oudere schoolgaande kinderen en een hondje opgenomen.’
‘Die gezinsplekken waren een praktische noodoplossing die vanzelf tot een methode en een traditie is uitgegroeid,’ gaat Mattie verder. ‘Al snel werd een groot aantal units omgetoverd tot gezinsplekken. Dat zijn nog steeds unieke en waardevolle ruimtes in De Roggeveen. Ontelbare grote gezinnen hebben daar inmiddels al van geprofiteerd. Want waar laat je zo gauw een vrouw met zeven, acht kinderen? Je wilt ze tenslotte ook niet scheiden van hun moeder of broertjes en zusjes.’
Vroeger ook al cliëntgerichte zorg-op-maat
Mattie vertelt: ‘Ik heb eens een mevrouw uit Brazilië opgevangen met negen kinderen, allemaal jongens. Dat was een Hollandse vrouw die met haar ouders was geëmigreerd en het daar uiteindelijk niet had gered. Ze waren arm, man overleden, dus reisden ze terug naar Nederland. Ze kwamen aan met de boot. Die jongens van nul tot elf jaar spraken alleen Portugees.’
‘Het was de bedoeling dat ze gescheiden zouden worden opgevangen. Zuster Dekker heeft daar onmiddellijk een stokje voor gestoken,’ zegt Mattie. ‘Terugblikkend lijkt het of we vroeger altijd wel ergens een gaatje, een kamertje en een potje geld overhadden. Aan de lastigste situaties kon vaak toch nog een mouw worden gepast. Zoiets zou je nu waarschijnlijk cliëntgerichte zorg-op-maat noemen.’
Hulpverlener zijn bij HVO-Querido laat een blijvende indruk achter
‘Veel van de bewoners kan ik nog exact voor de geest halen,’ vertelt Mattie. ‘Zowel recente ontmoetingen als wat langer geleden. Zelfs na 35 jaren werken, zal ik hen nooit vergeten. Ik herinner me niet alleen een naam en een gezicht. Ik weet nog precies hun hele verhaal, met alle bijkomende details en tierelantijnen. Het is geen caseload. Het zijn mensen.’
Wil jij ook het verschil maken voor onze cliënten?
Neem dan eens een kijkje tussen onze vacatures. HVO-Querido biedt allerlei soorten ondersteuning voor mensen die meer of minder hulp nodig hebben. Van gezinsopvangen tot 24-uurs locaties en de jaarlijkse winteropvang. Uiteenlopende locaties én doelgroepen. Kunnen we op jouw inzet rekenen? We gaan graag met je in gesprek over de mogelijkheden voor hulpverleners.
