Verhalen

Zou er meer liefde bij mogen?

20 juli, 2006

Henk Marlon Boschman gebruikt zestien jaar cocaïne en bezoekt al jaren de gebruikersruimte Elsrijkdreef van HVO-Querido bij metrostation Ganzehoef.

Hij wordt in 1962 geboren in Paramaribo. Op zijn achtste komt hij naar Nederland. Hij is moeilijk opvoedbaar en zijn familie stuurt hem op zij zestiende naar een strenge oom in Groningen en later voor nog meer orde en tucht naar familie in Suriname. Hij voltooit daar het Lager Beroepsgericht Onderwijs en de Middelbare Handelsschool. In 1982 keert hij terug naar Nederland, opnieuw in Amsterdam Zuidoost.
Marlon Boschman: ‘De Bijlmer is al 36 jaar mijn thuis. Eerst had ik een eigen woning, nu woon ik even bij mijn ouders, maar ik heb gesprekken gevoerd met Fleerde, dat is begeleid zelfstandig wonen hier in de buurt.
Ik heb in diverse ziekenhuizen gewerkt als sterilisatie-assistent. Instrumenten voor de OK onder druk schoonmaken in een soort ovens, autoclaven noemen ze die, op 140 graden Celsius. Later werkte ik op kantoor bij de Sociale Verzekeringsbank en bij Philips-Duphar in de chemie, allebei aan de Apollolaan.
Nu doe ik wel eens klusjes in de tuin. Ik heet Boschman en ik houd van de bush, ook al kom ik dan uit de stad, haha.

Park

Ik wil op mezelf wonen. Hier in de Bijlmer, het is een soort park. Je hoort altijd veel slechte verhalen over de Bijlmer maar dat komt omdat journalisten het altijd opschroeven. In de binnenstad is het veel gewelddadiger, daar hoor je nooit wat over.
Deze gebruikersruimte is nodig aan vervanging toe. Ik vind het flink verwaarloosd. Het is altijd nog beter dan het trappenhuis natuurlijk. De kerk brengt drie keer per week warm eten. Ik weet niet of er genoeg gedaan wordt in de verslavingszorg. Veel mensen cirkelen in een kring rond. Er is wel heel veel aan huisvesting en dagbesteding, zoals de Workforce, dat is wel goed. Nu hoor je weer over verslaafden buiten in het bos, streng aanpakken, militaire discipline. Dat klinkt goed, dat zou ik zelf ook wel willen. Maar als je dan over pakweg twee jaar uit Drenthe komt? Heb je dan een huis? Heb je dan een baan? Je zou het hele pakket goed moeten regelen.

Henk Marlon Boschman

Henk Marlon Boschman

Spiritueel

Als ik op mezelf woon, kan ik me concentreren en richten op het schrijven van gedichten. Daar heb je rust voor nodig. Ik ben begonnen met het schrijven in de bajes. Elke zondag schreef ik een gedicht en dat las de dominee dan voor. Daar is toen een bundeltje van gemaakt met 22 gedichten van mij. Daar wist ik niks van, ik moest plotseling op het podium komen toen die gedichten bij een officiële aangelegenheid werden uitgereikt. Ik schaamde me rot. Veertig boekjes waren het, die heb ik allemaal weggegeven. Mijn moeder heeft er ook nog een.
Zelf lees ik geen gedichten van anderen. Ik kan er niks spiritueels in ontdekken. Ik lees liever boeken over het verbeteren van je geestelijk welzijn, zoals Deepak Chopra en Wayne Dyer. Maar detectives als G-Man Jerry Cotton vind ik ook mooi.

Uitlaatklep

Schrijven zie ik niet als werk. Ik zou liever gewoon werken en in mijn vrije tijd schrijven. Ik zou wel iets met kinderen willen doen, zoals kleuterleider, zorg en toezicht voor kinderen is heel belangrijk. Maar ik vind de bouw ook leuk werk. Heb ik ook gedaan, als tegelzetter en stukadoor gewerkt. Samenwerken met anderen kan heel stimulerend zijn. Je leert er van. Als je tegen anderen staat te schreeuwen en mensen voortdurend corrigeert, heb je het eigenlijk tegen jezelf.
Dichten is een uitlaatklep. Je gedachten op papier zetten, dwingt je tot nadenken. Ik schrijf over mensen, over hoe ik de wereld zie en ervaar. En over hoe het zou moeten zijn, ik schets ook het ideaal. Je hebt tenslotte niet voor niets fantasie gekregen. Die moet je gebruiken. Veel mensen hebben geen besef van hun eigen talent. Iedereen kan iets.
Ik wil ook nog een boek schrijven. In proza onder de titel Tweestrijd, over de strijd tussen goed en kwaad in elk mens. Het wordt niet perse mijn levensverhaal. Ik neem wel mezelf als uitgangspunt, maar je moet het zo opschrijven dat 80% van de mensen zichzelf er in herkent.’

Gebroken spiegel

Als ik in de spiegel kijk
Dan zie ik een man
Iemand die niet op mij lijkt
Ik vraag mij af hoe dat kan
Getekend door het leven
Een ernstig en hard gezicht
Niets gehad, veel gegeven
Enkel dit gedicht
Ik kijk hem diep in de ogen
En zie teleurstelling en verdriet
De lopende tranen begin ik te drogen
En zorg dat niemand het ziet
Dan lacht hij naar mij
Maar is die lach wel echt?
Gevangen in de spiegel en toch vrij
Of is dat het laatste waar hij voor vecht
Nu lacht hij niet meer
En kijkt hij in de ogen
Hij weet het, het leven doet zeer
Zou er meer liefde bij mogen?
Zitten wij op dezelfde lijn
Hopend op meer liefde en geluk?
Dit alles vind ik alleen maar schijn
En met mijn vuist sla ik de spiegel stuk

H. Marlon Boschman

Deel dit verhaal:

Meer lezen?

Bekijk dan al onze verhalen.