Vandaag is het Dierendag en krijgen de meeste huisdieren wat extra aandacht. Voor Johnny, de hond van Marcel, is het feitelijk elke dag dierendag. Marcel kan dan ook geen dag zonder hem.
Marcel Marciano Goedhart (1973) wordt geboren in Suriname, in district. ‘Ik was echt een plattelandsjongen, vroeger,’ vertelt Marcel in zijn woning in de Amsterdamse Stadionpleinbuurt waar hij woont met begeleiding van onze afdeling Discus.
Op zijn zevende jaar komt hij met zijn adoptieouders naar Nederland. Zijn adoptiemoeder is een Surinaamse, zijn adoptievader komt uit het Friese Franeker. Het jonge gezin gaat in Bunschoten-Spakenburg wonen. ‘Midden in de Biblebelt,’ aldus Marcel, ‘terwijl ik zelf verre van christelijk ben. Van jongs af aan hen ik een hele moeilijke tijd gehad.
Onhandelbaar
Ik heb zo’n beetje mijn hele jeugd in internaten en jeugdgevangenissen gezeten. Van mijn dertiende tot mijn eenentwintigste. Dat lag aan mij hoor, daar konden mijn adoptieouders helemaal niks aan doen. Ik was wild, onhandelbaar en vaak op het dievenpad. Ze hebben veel met me te stellen gehad. Ik heb nog altijd contact met mijn adoptieouders, ik zie ze niet vaak, maar we bellen regelmatig.
Marcel en Johnny
Verzorgend type
Ik wilde altijd graag verpleegkundige worden omdat ik nogal een verzorgend type ben. Ik zorg graag voor andere mensen. Daarbij vergeet ik wel eens voor mezelf te zorgen, dat schiet er dan bij in. Ik ben wel begonnen aan een opleiding, maar ik heb het nooit afgemaakt. Ik heb vroeger wel een tijdje als verzorgende gewerkt.
In Amsterdam kwam ik voor het eerst toen ik was wegelopen uit een internaat. Op mijn zeventiende kwam ik in het Nieuwe Lloyd Hotel, dat was een jeugdgevangenis in die tijd, en sindsdien ben ik niet meer weggegaan uit Amsterdam. En ik ben ook niet van plan om hier ooit weg te gaan. Behalve met vakantie dan, de laatste jaren ga ik elk jaar een paar weken naar familie in Suriname.
Poortgebouw
Vanaf mijn vijftiende kom ik al bij HVO, toen zat Querido er nog niet bij. Dat was in het Poortgebouw aan de Weesperzijde, een opvang voor jongeren. Je had er een soort nachtopvang op de eerste verdieping, en als je meer wilde, meer begeleiding en zo, dan kon je langer blijven. Maar ik wilde helemaal geen hulp, ik wilde alleen slapen en met rust worden gelaten. Zoek het lekker uit met je begeleiding, dacht ik toen.
Later kwam ik ook bij het Passantenverblijf, bij de Volksbond, het Leger des Heils, ik ken het allemaal.
Sinds 1 april 2009 woon ik hier, via Discus. Het is een hele fijne buurt, lekker rustig en heel weinig problemen.
Schitterend beest
Johnny heb ik nu bijna twee weken, het is een reu, een kruising tussen een labrador en een bouvier. Het ras maakt me helemaal niks uit. Hij komt uit het asiel in Zaandam. Ze hadden een hele beschrijving van hem gegeven, daar klopt geen meter van, maar het is een schitterend beest hoor. Al mijn honden komen uit het asiel. Ik heb er nu vijf, zes gehad in mijn leven. Mijn vorige hond is dertien en een half geworden, dat is best oud voor een hond.
Ik ben opgegroeid met dieren om me heen. In Suriname hadden we vroeger altijd honden en op veel internaten, zoals Zwolle, Zutphen en Wapenveld, waren er ook honden.
Hond-proof
Ik laat mijn hond nooit uit. Dat is niet nodig, ik doe alles lopend en Johnny gaat altijd met mij mee. Samen gaan we overal naartoe, we lopen de hele dag.
Mijn huis is helemaal hond-proof. Je vindt hier geen frutsels en friemels, Johnny kan gewoon lekker zijn gang gaan.
De dierenarts is hier om de hoek. Van de dierenwinkel die hier ook vlakbij is, krijg ik goedkoop hondenvoer, dat is heel aardig van ze. Binnenkort krijg ik een verzekering voor de hond voor als ie naar de dierenarts moet, want dat kan behoorlijk in de papieren lopen. Mijn begeleider regelt dat voor mij. Eerst had ik Marijn als begeleider, toen Tessa en nu Ritam. Ik ben heel tevreden over hem. Dat wisselen van begeleiders ligt niet aan mij hoor, de eerste twee zijn gewoon ergens anders gaan werken.
Dierenliefde
Johnny betekent heel veel voor mij. Door hem voel ik mij niet eenzaam. Je krijgt heel veel liefde terug van een hond. Omgekeerd geef ik hem ook veel liefde. Je bent ook gedwongen om samen lekker naar buiten te gaan, dat is goed. Ik begrijp niet dat er mensen zijn die niet van dieren houden, die geen dieren om zich heen willen hebben. Een leven zonder hond kan ik me niet voorstellen.
Niet boos
Een hond is altijd enthousiast. Johnny geeft me heel veel. Hij vergeet je nooit, hij blijft niet boos op je. Je bent er veel mee bezig, want hij moet verzorgd worden. Dat is mijn verantwoordelijkheid. Een hond geeft op een hele fijne manier een soort zin aan je leven. En ik denk eigenlijk dat zoiets voor een kat of een cavia ook geldt.’
