Toen Shirkani Mansour (1964) werd geboren heette zijn land nog Perzië. Hij was goed in scheikunde en volgde een laboratoriumopleiding. Maar de revolutie was zijn familie niet goed gezind en hij moest vluchten: Afghanistan, Pakistan en India. Uiteindelijk belandde hij in ons land.
Shirkani woont momenteel in een aanleunwoning van de Varikstraat, een dual diagnosis voorziening in Zuidoost en gaat binnenkort begeleid wonen via BW Diemen.
Shirkani Mansour: ‘Vroeger waren mijn gordijnen altijd dicht. Nu niet meer, ik heb wat dat betreft geen geheimen. What you see, is what you get. Laatst las ik mijn dossier van de UWV en dacht: wat een arme man is dat. Het is heel moeilijk jezelf daarin te herkennen. Daarom ben ik zelf begonnen een boek te schrijven, mijn levensverhaal.
Hoewel ik vroeger veel op straat heb gelopen, zag ik eigenlijk niks. Je loopt ook niet echt, je wordt gelokt. Je bent geconcentreerd op één ding, en je doet verder niks. Ik ben er zat van.
Wat een stad
Ik heb opnieuw leren lopen. Pas nu zie ik werkelijk mijn omgeving. Amsterdam is een prachtige stad, mijn favoriete treurwilg staat hier vlakbij. Ik werk ik als vrijwilliger bij het asielzoekerscentrum in Noord. Daar is het zo groen en sappig en je hebt er ganzen. Wow, prachtig, wat een stad. Ik begrijp niet waarom al die mensen toch steeds met vakantie moeten. Dat geeft maar stress en je neemt je problemen toch mee, waar je ook gaat. Dat weet ik uit ervaring.
Shirkani bij zijn favoriete boom, foto Jildiz Kaptein
Respect
Van de nachtopvang, naar de Varikstraat naar begeleid wonen via BW Diemen. Het gaat allemaal langzaam naar mijn gevoel, je moet blijkbaar echt elke stap zetten, je kunt geen omweg nemen en iets overslaan.
Ik zie de Varikstraat als een luchthaven, een tussenstation. Je bent hier totdat je visa en dergelijke in orde zijn en dan reis je weer verder.
Ik heb in de tussentijd respect voor het huis en het adres gekregen. Soms heb je een bewoner die de boel dwarsboomt, dan weer is er een medewerker die tegenwerkt. Je moet het een beetje treffen. Want begeleiding komt van de medewerkers, niet van de instantie.
Leven
Op en satellietwoning zouden ze beter een of twee personen kunnen plaatsen. Drie is teveel, de derde krijgt ook altijd overal de schuld van. Je kiest je buren niet uit.
Veel mensen hebben niks te doen, hebben niemand om ermee op uit te gaan. Je komt binnen en het is stil en dood, als een vampierhuis. Ik ken het, het is als een boek dat ik al gelezen heb. Ik heb voor het leven gekozen.
We doen niets dan klagen, ik wil niet meer klagen. Jarenlang heb ik me afgevraagd: waarom moest de revolutie in mijn jeugd plaatsvinden? Waarom moest ik mijn land ontvluchten? Waarom ben ik verslaafd geraakt? Maar zelfs al zou ik de antwoorden weten, dan had het mij niet veel verder geholpen. Ik moet nu iets doen. Ik zeg niet dat ik veel heb meegemaakt, zeker niet in vergelijking met anderen, maar voor mezelf is het genoeg.’
Macht
Shirkani laat een lovend getuigschrift zien van zijn werk als beheerder van het open leercentrum van het COA en zegt: ‘Dat doet me nu bij wijze van spreken meer dan een kilo cocaïne, haha.
Zelfvertrouwen is macht. En de grootste macht die een mens heeft is kunnen kiezen. Niemand verwacht iets van je behalve jezelf. Je bent er en dat is genoeg. Niet meer ga ik zitten kijken. Er zijn veel dingen te doen. Voor vluchtelingen, voor verslaafden, voor daklozen.’
