Nahed Kalaji (1972) woont met haar zoon Khaled van vijftien in de gezinsopvang Velserpoort van HVO-Querido in Haarlem. Onlangs kwam het tv-programma Koffietijd bij haar op bezoek om te zien hoe het is om te wonen in een voorziening voor maatschappelijke opvang. Het is een verhaal van veerkracht, talent en doorzettingsvermogen.
Nahed komt uit de Syrische stad Aleppo waar ze werkt als docent Engels en plaatsvervangend directeur op een middelbare school. Begin 2017 komt Nahed in het kader van gezinshereniging naar Nederland, maar haar huwelijk loopt al snel op de klippen. Een echtscheiding volgt, waarna Nahed en haar zoon op straat terechtkomen en voor hulp aankloppen bij de BTC (Brede Centrale Toegang) in Haarlem. Sinds 4 december 2018 verblijven ze in de Velserpoort.
Woeste hoogten
‘Ik houd veel van klassieke Engelse boeken,’ vertelt Nahed, ‘zoals Wuthering Heights van Emily Brontë en Anna of the Five Towns van Arnold Bennett.’ Het is duidelijk dat Nahed een talent voor talen heeft. Ze heeft weliswaar een duidelijk hoorbaar accent, maar ze spreekt inmiddels heel goed Nederlands. ‘Ik volg een cursus Nederlands voor het staatsexamen B2 (bedoeld voor mensen die willen werken of studeren aan het hbo of de universiteit, red.). Je kunt hier in alle rust studeren. Als vrijwilliger werk ik bij het Sterren College in Haarlem, daar help ik kinderen uit de Internationale Schakelklas die nog moeite hebben met de taal.
Toekomst
Mijn zoon zit op de HBM, een mavo in Heemstede, een prachtige school. Hij zit op gitaarles, hij haalt zijn zwemdiploma’s, want dat moet wel hier, met al dat water, en hij werkt bij de DekaMarkt als vakkenvuller. Helemaal een normale tiener dus. Hij heeft bovendien een plan, hij wil iets in de ICT gaan studeren. Syrië is voor ons een gepasseerd station, onze toekomst is hier.
Optimist
In 2020 hoop ik dat wij een woning te krijgen. Ik heb bijna een urgentieverklaring, dan moet het lukken. Het maakt mij niet uit of het in Haarlem is of in een mooi dorp in de buurt, als het maar een fijn huis is. Ik ben optimistisch.
Ik hoop ook dat ik voor mezelf een geschikte opleiding vindt. Mijn Syrische diploma’s gelden hier niet, dus ik moet nieuwe papieren halen. Er is zijn veel docenten nodig in Nederland, misschien is dat iets voor mij.
Hoop
Vorig jaar was ik zonder hoop. Ik had niks, geen huis, geen geld, geen vrijwilligerswerk, niks, ik was zonder iets, echt kapot. Dat was moeilijk, want in Syrië had ik alles: een huis, werk, geld, een auto, een normaal leven. Hier op deze plek heb ik veel hulp gekregen. Loutfia El Makrini (maatschappelijk werkster bij de Velserpoort, red.) en de andere mensen van de begeleiding zeiden: we gaan jou met alles helpen. En dat hebben ze gedaan, iedereen heeft mij geholpen, daar ben ik echt dankbaar voor. Ik heb nu een verblijfsvergunning, een uitkering, een urgentieverklaring, studiefinanciering, vrijwilligerswerk. Nu heb ik weer hoop. Wij hebben hier een rustige veilige plek, het is bijna een eigen huisje.’
