Pamela Zwaneveld is teammanager van twee voorzieningen van HVO-Querido in Amsterdam Zuidoost: het Anton de Komplein en de Varikstraat. Het feit dat zij in haar jeugd zelf een keer professionele hulp moest zoeken, heeft er uiteindelijk aan bijgedragen dat zij voor een baan in de zorg heeft gekozen.
De dingen waar je voor kiest in het leven met heel veel overgave en inzet doen, dat is tot nu toe de rode draad in de loopbaan van Pamela Zwaneveld (1982). Ze wordt geboren en groeit op in Amstelveen, waar ze tot haar 25e woont. Haar vader is hoofd financiën bij een groot farmaceutisch bedrijf, haar moeder werkt als drogist, maar stopt daarmee zolang haar kinderen nog klein zijn.
Indo
‘Ik ben Indisch van vaderskant,’ vertelt Pamela, ‘of eigenlijk moet ik zeggen een halve Indo, dat wil zeggen een Nederlander van Indonesische afkomst, dat ligt gevoelig.
Mijn vader was altijd erg van het presteren en hard werken. Dat heb ik voor een deel van hem meegekregen. Dat botste ook wel eens. Hij is inmiddels al lang gepensioneerd, maar nog altijd actief en aan het werk. Hij surveilleert bijvoorbeeld nog steeds bij examens.
Dat betekende ook dat ik als kind de dingen nooit zomaar of een beetje kon doen. Op mijn vijfde ging ik op turnen, en van mijn zesde tot mijn twaalfde was het echt topsport. Het was geen leuke meisjeshobby, ik werd klaargestoomd voor de top. Ik trainde 25 uur per week, ik bleef heel vaak bij mijn trainer slapen, het was mijn leven.
Pamela Zwaneveld bij de Varikstraat
Vragen
Op een gegeven moment ben ik met turnen gestopt en ben ik gaan dansen. Ook weer vrij serieus. Ik zat op de dansschool Lucia Marthas, dat was leuk maar wel heel druk. Ik danste show na show. Ook daar mocht ik nooit zeuren over pijn, ik mocht nooit huilen. Op mijn vijftiende was ik er helemaal klaar mee. Ineens stond ik in de gewone wereld en niet meer in de schijnwerpers. Ik ben me toen behoorlijk tegen alles en iedereen gaan afzetten, misschien wel meer dan andere pubers. Ik raakte in een soort identiteitscrisis en zat vol vragen. Wie ben ik? Wat vind ik nou eigenlijk leuk?
Ik ontwikkelde een eetstoornis en kwam terecht bij de jeugd RIAGG. Daar werd ik goed geholpen en heel fijn bejegend en toen wist ik het: dit is wat ik wil! Iets met zorg en hulpverlening.
Naar HVO-Querido
Ik ben de opleiding Psychosociaal Werk gaan doen aan de Hogeschool Inholland en daar ben ik afgestudeerd als GGZ-agoog. Ja, wat dan? Bij Spirit heb ik eerst drie jaar als begeleider in de hulpverlening aan meiden gewerkt. Daarna wilde ik vakinhoudelijk iets meer met psychiatrie te maken hebben en heb ik drie jaar als begeleider bij de Bascule gewerkt, naast het AMC. Toe was ik de onregelmatige diensten een beetje zat en ben ik, op 10 maart 2010, bij HVO-Querido komen werken, bij het BAP, Bureau Aanmelding en Plaatsing aan de Nieuwezijds Voorburgwal, als instroomfunctionaris. Een leuk team en een fantastische plek. Eerst was Thea de Graaf daar teammanager, later Hans van Klink en weer later Paul Toby. Het was nog voor de Wmo, wij deden alles nog zelf, zoals intakes en het beheer van de wachtlijsten. Ik kom nog steeds mensen tegen met wie ik toen wel eens een intake heb gedaan.
Zelf nadenken
Pamela Zwaneveld
Paul Toby vroeg mij in 2015 om ook coördinator van de CCA, de Centrale Cliëntenadministratie te worden. En zo was ik 16 uur instroomfunctionaris en 16 uur coördinator. Paul coachte mij daarin, hij geloofde in mij, was ervan overtuigd dat ik het kon. Hij liet mij mijn ding doen en mijn gang gaan, hij liet me zelf nadenken en hij gaf me vooral vertrouwen. Dat is heel belangrijk.
Toen het BAP werd gereorganiseerd moest ik kiezen: naar de gemeente of bij HVO-Querido blijven en ik ben gebleven en met het BAP meeverhuisd naar de Marnixkade. Later gingen CCA en IM, destijds Informatiemanagement, nu heet dat Zorgadministratie, naar het Centraal Bureau, maar er was niemand om dat aan te sturen. Als zogenaamde tussenoplossing heb ik dat toen gedaan. Tegelijkertijd groeide het CPW, het Centraal Punt Wonen. Of ik daar ook geen coördinator van wilde worden? Zo gezegd, zo gedaan, half om half, 18 uur CPW en 18 uur CCA als meewerkend voorvrouw.
En toen kwam het ontwikkeltraject tot teammanager. Daar ben ik in 2017 mee gestart en dat heb ik in de zomer van 2018 afgerond. En inmiddels ben ik per 1 september 2019 officieel teammanager van het Anton de Komplein en de Varikstraat.
Groeien
Onze medewerkers zijn allemaal heel druk en heel begaan met het wel en wee van onze cliënten. Ik ben er nu vooral voor deze medewerkers, zodat zij zich zoveel en zo goed mogelijk op de begeleiding van onze cliënten kunnen richten. Dat wil ik mogelijk maken. Het is daarnaast leuk om samen met medewerkers te kijken wat ze in hun mars hebben, wat hun sterke punten zijn en die samen verder stimuleren en ontwikkelen. En hoe we die talenten goed op de locatie kunnen inzetten. Ik kijk wat de medewerkers daarvoor nodig hebben. Ik probeer daarin een coachende en dienende rol te spelen. Het vertrouwen in mijn capaciteiten dat ik zelf ooit mocht ontvangen, geef ik nu door aan onze medewerkers, want ik weet hoe belangrijk dat is. Mensen groeien als ze vertrouwen krijgen.
Vernieuwing
De Varikstraat is wat kleinschaliger, daardoor is het makkelijker om daar bijvoorbeeld een wat huiselijke sfeer te creëren. Het Anton de Komplein is groter, daar heb je meer bewoners en meer personeel. Daardoor is daar misschien meestal iets meer reuring. Maar ik heb geen voorkeur, ik vind beide locaties heel leuk.
Bij de Varikstraat gaan we na de zomervakantie ingrijpend verbouwen. Er moest ook nodig iets gebeuren. Het pand wordt gestript en in plaats van dertien kamers komen er negen studio’s. We zijn dan niet langer een 24-uursvoorziening, maar we gaan alleen nog met een dag- en avonddienst werken. We willen met de Varikstraat ook meer de wijk in en er bijvoorbeeld een wijkpunt maken voor de buurt.
Dit soort nieuwe dingen zijn heel leuk om met zijn allen aan te werken. Samen nadenken over hoe we dit gaan vormgeven.
Investeren
Onze doelgroep in Zuidoost wordt steeds ouder. Sommige oudere verslaafden hebben in toenemende mate ook verpleeghuisachtige zorg nodig. Daar moeten we een antwoord op vinden en we zijn bij het Anton de Komplein druk om de familieleden en naasten van de bewoners erbij te betrekken. Dat lukt heel goed, maar daar moet je in blijven investeren, dat gaat niet vanzelf.
Ik zou onze cliënten graag wat meer leuke dingen gunnen. Meer uitjes, een keertje met vakantie, even weg van hier. Iets meer luxe, een keer in een restaurant eten zoals iedereen dat doet.
Lekker werken
Je moet je altijd blijven realiseren dat wij allemaal gelijk zijn, we zijn allemaal mensen en we moeten het samen doen. Het gaat erom dat onze bewoners het fijn vinden op de plek waar ze wonen. Dat ze zich happy en veilig voelen. En dat geldt voor medewerkers net zo. Die moeten ook lekker kunnen werken en zich veilig en gewaardeerd voelen.
Ik ben tevreden als alles lekker draait, als ik prettige gesprekken heb gevoerd en als je met elkaar het gevoel hebt dat je de goede kant opgaat. Van de hele dag vergaderen word ik niet blij.
Ik zou mezelf niet ambitieus noemen, wel gedreven. Als ik iets doe, dan wil ik het goed doen. Ik heb nu bijna een opleiding tot coach afgerond, gewoon omdat ik het leuk vind. Ik word er blij van als ik mensen zie groeien.’
