Zabida Nourmohamed (49) uit Suriname is een van de vijfhonderd ongedocumenteerde mensen in Amsterdam die sinds deze zomer te maken heeft met de nieuwe werkwijze van de gemeente Amsterdam.
Nourmohamed verhuist op z’n vroegst begin volgend jaar naar een van de nieuwe, kleinschalige 24-uurslocaties. Tot die tijd wordt de nieuwe werkwijze in de Walborg, de grootschalige opvanglocatie in Amsterdam Buitenveldert waar ze momenteel verblijft, alvast zoveel mogelijk ingevoerd. ‘HVO-Querido heeft ons aangespoord om zelf al woongroepen te maken, waarmee we later ook in de nieuwe kleinschalige locaties samenleven. Ik vorm nu met zo’n vijftien mensen een groep. Het is een mix van mannen en vrouwen met wie ik goed kan opschieten. Het zijn allemaal mensen die rustig zijn en met wie je kan lachen.’
Actief
Het idee dat de bewoners leefgeld krijgen en zelf verantwoordelijk worden voor bijvoorbeeld het maken van het ontbijt en de lunch, vindt ze prettig. ‘Ik werk graag samen met anderen en ben het liefst actief. Om diezelfde reden ga ik graag naar het Wereldhuis, een ontmoetingsplaats voor ongedocumenteerden, waar ik af en toe kook.’
Zabida Nourmohamed
Spannend
Het idee dat ze straks in een kleinschaligere opvang woont, spreekt haar wel aan. ‘Dat is rustiger en overzichtelijker. Aan de andere kant vind ik een nieuwe locatie spannend. Hier weet ik tenminste waar ik aan toe ben.’
Vooruitlopend op het nieuwe gemeentelijke beleid werd de Walborg afgelopen december al een 24-uurslocatie. ‘Voor die tijd was het altijd eten, slapen, douchen en wegwezen. Nu kan ik weleens langer in mijn bed blijven liggen. Dat is wel zo fijn, zeker als ik een nacht van mijn problemen heb wakker gelegen.’
Vechten
Nourmohamed emigreerde in 1988 voor de liefde van Suriname naar Nederland. ‘Ik kreeg een tijdelijke verblijfsvergunning, maar die werd na twee jaar ingetrokken nadat mijn man me bedroog en er op slinkse wijze een scheiding doorheen drukte. Dat lukte hem omdat ik de regels in Nederland nog niet kende.’ Na de scheiding overwoog ze om terug te gaan naar Suriname. ‘Maar ik besloot te blijven omdat ik wilde vechten voor gerechtigheid en een verblijfsvergunning.’ Begin jaren negentig overleden haar beide ouders kort na elkaar. ‘Toen had ik als enig kind geen familie meer en was teruggaan naar Suriname voor mij geen optie meer.’
Toekomst
In juli heeft Nourmohamed anderhalf jaar de tijd gekregen voor het maken van een vastomlijnd toekomstplan. ‘Ik hoop uiteraard nog steeds op een verblijfsvergunning. Een advocaat werkt voor mij aan een procedure voor een verblijfsvergunning op medische gronden.’ Nourmohamed heeft sarcoïdose, een zeldzame ziekte waarbij er zonder aanleiding in haar lichaam ontstekingen ontstaan. ‘Ook voel ik me door deze ziekte vaak lusteloos.’ Bovendien is het jarenlange leven in onzekerheid niet bevorderlijk geweest voor haar mentale gezondheid. ‘Soms heb je zoveel zorgen dat je de hele avond in je hoofd zit.’
Wat doet ze als de opvang na anderhalf stopt en ze voor haar situatie geen oplossing ziet? ‘Dat weet ik niet. Ik kan me op dit moment niet voorstellen dat ik ooit terugga naar Suriname. In Nederland ken ik mensen, in Suriname heb ik niemand meer.’
