Carla Vermorken is een geboren en getogen Amsterdamse. Ze woont in het Judith van Swethuis en doet regelmatig leuke dingen in het naastgelegen centrum De Miranda, waar ze onder meer tekent en schildert.
Carla Vermorken, Landschap
‘Ik ben geboren op Valentijnsdag in 1955,’ vertelt Carla Vermorken. ‘Wij woonden eerst in de Kanaalstraat en later in de Sanderijnstraat, dat is in Bos en Lommer. Mijn vader was huisschilder. Ik heb een zusje, zij is elf maanden jonger dan ik.
Eerst zat ik op een gewone school, maar na de tweede klas heeft mijn moeder mij op een bijzondere school gedaan, aan de Slotermeerlaan. Al op mijn veertiende jaar ben ik ziek geworden. Ik ben vaak opgenomen geweest. Eerst in het Lucas ziekenhuis, later onder meer in Santpoort, in de Valerius, de Walborg en bij Querido aan het Robert Kochplantsoen. Meestal was dat niet zo lang, vaak negen maanden. Daarna ben ik weer terug maar mijn ouders gegaan.
Gezelligheid
Carla Vermorken, Bladeren
Op een gegeven moment kom ik niet meer alleen thuis blijven wonen. Ik deed helemaal niks meer, ik bleef maar in ben liggen en kwam er niet meer uit. Dat is niks. Nu woon ik inmiddels ruim twee jaar in het Judith van Swethuis. Ik vind het hier heel fijn, je hebt mensen om je heen en gezelligheid.
Al 31 jaar hen ik een vriend, Nico, hij is echt een lot uit de loterij. Hij werkt als chauffeur. In het weekend ga ik vaak naar hem toe en soms ook naar mijn zuster. Soms ga ik met Nico naar de christelijke kerk in Uithoorn, maar niet zo vaak.
Carla Vermorken
Uit het hoofd
Carla Vermorken, Spiegel en muis
Tekenen vind ik heel leuk. Ik kan me niet herinneren dat ik het als kind veel deed, maar wel bij Walborg. Elke maandagmiddag tekenen of schilderen we hier. Ik teken gewoon uit mijn hoofd, niet van een plaatje. Ik bedenk zelf wat ik maak. De begeleidster stelt dan bijvoorbeeld voor om iets met houtskool te gaan maken e dan bedenk ik rotsen of een spiegeltje en een muis of wat dan ook.
Waterverf vind ik heel leuk om te doen en roze is mijn lievelingskleur. We hebben ook een keer gestempeld met blaadjes van de bomen, dat zou ik nog wel eens willen doen. Deze mandala hebben we bijvoorbeeld eerst zelf getekend.
Wat zullen de mensen denken?
Carla Vermorken, Rotsen
Ik ben nog nooit in een museum geweest, nou ja, één keer in het Rijks, ik durf niet zo goed alleen over straat. Het is mijn probleem dat ik denk dat mijn lichaam rond, schuin en scheef is. En dan moet ik huilen. Dat komt door mijn ziekte. Ik kan er niets aan doen dat ik dat denk. Vaak moet ik het aan de begeleiding vragen en dan zeggen ze altijd: nee hoor, je bent helemaal niet rond, schuin en scheef, maar toch blijf ik dat denken. Daarom ga ik ook niet mee met vakanties of uitstapjes die ze hier organiseren. Ik ben bang dat buitenstaanders dan denken: kijk, dat zijn allemaal patiënten. Dan denk ik dat mensen over me roddelen, want ik ben een beetje achterdochtig. Daarom ga ik liever met Nico ergens naartoe.
Druk
Carla Vermorken, Roze
Ik teken hier niet alleen, ik zing bijvoorbeeld ook, met Eric Mink op de piano. En op vrijdag is er altijd karaoke en we zingen ook nog liedjes van de Beatles met Irma. Yesterday is mijn favoriete liedje. Op woensdag en donderdag heb ik kookgroep en op dinsdagochtend doe ik herstelgroep. Eigenlijk ben ik best druk, ze moeten mij wel stimuleren, maar dan doe ik graag aan veel dingen mee.’
