Nieuws

Raadsleden bezoeken Velserpoort

01 februari, 2019

Op 29 januari bezoeken enkele Haarlemse gemeenteraadsleden van de commissie Samenleving ’s avonds de vestiging Velserpoort van HVO-Querido. Ze krijgen een kleine rondleiding, spreken met bewoners en medewerkers en eten een hapje mee.
De eerste indrukken van de bezoekende raadsleden zijn verschillend. De een is van mening dat ze haar handen mag dichtknijpen als ze in de Velserpoort terecht zou komen als ze ooit in nood zou raken, terwijl een ander het allemaal wel heel erg sober vindt.

Twee doelgroepen

Joris de Heus

Na een kleine rondgang door het gebouw met zorgcoördinator Cor Besselink en Anuschka Panyandee van de Haarlemse cliëntenraad, geeft teammanager Joris de Heus een korte uitleg over het reilen en zeilen van de voorziening, de verschillende medewerkers en het werk van HVO-Querido in Haarlem. De Velserpoort in Haarlem Noord is sinds 2015 in gebruik en herbergt twee doelgroepen. Aan de ene kant worden er 22 gezinnen opgevangen en begeleid, aan de andere kant is er opvang voor 50 alleenstaande mannen. Daarnaast biedt de vestiging Wilhelminastraat in de centrum nog eens plaats aan 38 mensen met een iets grotere zorgvraag. Volgens Anita Schaaij, directeur zorg bij HVO-Querido, werken beide vestigingen als communicerende vaten. Zo nodig kunnen klanten voor korte of langere tijd van de ene naar de andere voorziening verhuizen.

Problematiek

De raadsleden willen natuurlijk weten wat de achterliggende problematiek is van de bewoners en Joris legt uit dat er enkele zogeheten economisch daklozen bij zijn, maar dat het overgrote deel, met excuses voor het jargon, een hulpvraag heeft in het domein van de OGGZ (openbare geestelijke gezondheidszorg). Er is dan bijvoorbeeld sprake van psychosociale of psychiatrische klachten, verslavings- of geldproblemen.

Raadsleden bezoeken Velserpoort, v.l.n.r. Rina Stroo (Jouw Haarlem), Anita Jhinkoe-Rai (commissiegriffier), Mirjam Otten (Liberaal Haarlem) en Meryem Çimen (D66)

Uitstuiteren

Als je bij ons binnenkomt, vertelt Joris, krijg je eerst twee weken rust. Dat is echt nodig om even uit te stuiteren, de boel even te laten bezinken. Wij kunnen in die tijd even rustig kijken wie we binnen hebben en wat er aan de hand is. Misschien heeft de cliënt wel een ander label? Je krijgt een persoonlijk begeleider en een maatschappelijk werker toegewezen die alvast een begin maken met het op orde krijgen van de administratie en wat de mogelijkheden zijn. ‘En dan gaat het balletje rollen,’ vult Anuschka aan.
Hoe zit het met het verkrijgen van een postadres, worden daar belemmeringen ervaren?, wil een van de raadsleden weten. Dat gaat momenteel redelijk goed, weet Cor.

Pittig

Anuschka Panyandee en Anita Schaaij

Van Anuschka, die inmiddels weer zelfstandig woont, maar eerder na haar scheiding bijna twee jaar in de opvang verbleef, willen de raadsleden weten hoe het is om vanuit de nachtopvang overdag de straat op te moeten. Met gevoel voor understatement verklaart zij dat dit ‘best wel pittig’ is, maar dat je dan wel gebruik kunt maken van de dagopvang van HVO-Querido aan de Wilhelminastraat.

Traject

Volgens Joris de Heus is de belangrijkste verandering met de komst van HVO-Querido naar Haarlem dat cliënten een traject wordt geboden. Hij is blij dat de gemeente Haarlem zich bereid heeft getoond om deze investering te doen. ‘Waar gaan we jou naartoe begeleiden en wat heb je daarvoor nodig, dat is het uitgangspunt,’ aldus Joris. ‘Wij willen geen menshouderij zijn,’ vult Anita Schaaij aan, ‘wij willen mensen verder helpen.’
‘Mensen zijn welkom bij ons,’ aldus Cor Besselink, ‘maar samen gaan we zo snel mogelijk stappen zetten op weg naar je herstel. Met vallen en opstaan werken we aan de zelfstandigheid van bewoners. Daarbij zijn we vasthoudend en staan we stevig naast de klant. Soms moet je de druk even opvoeren om de boel weer in beweging te krijgen.’
Met die trajecten zijn we ‘best succesvol’ stelt de teammanager niet zonder trots. Van de 126 mensen die in 2018 uitstroomden uit de Haarlemse maatschappelijke opvang deden 83 cliënten dat volgens het trajectplan, terwijl 31 mensen een andere volgende stap zetten en 12 mensen voor korte of langere tijd terugkeerden naar de opvang.

Iets terug doen

Als je in traject komt dan vragen we wel iets van je terug, aldus Joris. ‘Je moet een vorm van dagbesteding hebben, je moet een eigen bijdrage betalen, zeg maar kost en inwoning, je moet open staan voor hulp en je moet je leefomgeving schoonhouden.’ Het is niet de bedoeling da je teveel spullen om je heen verzamelt, aldus Anuschka, maar je probeert je er toch ‘een soort van thuis te voelen’ en de meeste mensen creëren een tijdelijk eigen hoekje.

Rob Hoogstraten signeert zijn boek voor raadslid Meryem Çimen terwijl Cor Besselink toekijkt

Vervolg

De raadsleden willen graag weten of het ook moeilijk is de opvang weer te verlaten, je gaat je immers een beetje hechten. Is er een vorm van nazorg? HVO-Querido probeert volgens Joris te zorgen voor zo’n zacht mogelijke landing in de nieuwe situatie, want de overstap van de opvang naar zelfstandige huisvesting is best groot.
Ed Rutgers, ook van de cliëntenraad, vond de verhuizing uit de opvang, voor hem nu anderhalf jaar geleden, juist een opluchting. Hij is goed te spreken over het vervolg van de begeleiding door de RIBW, ‘dat is behoorlijk doelgericht.’ Ed vindt het verder frappant dat het uitstroompercentage zo is gestegen.
‘Iedereen die een Kanswoning krijgt, komt onder bewind te staan,’aldus Joris, ‘dus niemand is aan de goden overgeleverd.’

Open

Mirjam Otten en Rina Stroo luisteren

Een raadslid wil weten of mensen uit de doelgroep openhartiger zijn tegen leden van de cliëntenraad dan tegenover zorgprofessionals. Ed beaamt dit. ‘Wij zitten tot in de haarvaten van de doelgroep. Mensen kennen mij, ze weten dat ik in hetzelfde schuitje heb gezeten. Vooral in het begin is de schaamte bij veel mensen groot. Je denkt toch: dat overkomt mij niet, dakloos worden is voor andere mensen. Als je voor het eerst bij de opvang aan de Wilhelminastraat komt, dan wil je daar helemaal niet zijn, dat is een ongelofelijke stap. Want daar hoor jij toch niet tussen?’

Vooroordelen

Het beeld dat de gemiddelde burger van dakloze mensen heeft is niet vrij van vooroordelen. Vaak is er de associatie met drugs en alcohol. Het bestrijden van dat stereotype beeld is een van de stokpaardjes van Rob Hoogstraten, die zijn zoektocht naar een woning heeft vastgelegd is een serie blogs op de website van HVO-Querido. In deze verhalen gaat het ook vaak over het stigma dat dak- en thuislozen aankleeft. ‘Dakloze mensen zijn ook mensen,’ aldus Rob, ‘niet meer en niet minder.’
Zijn belevenissen zijn nu verzameld in het boekje ‘Mijn jaar’ en met een routineus gebaar signeert Rob de eerste exemplaren van deze uitgave voor de raadsleden.

Deel dit bericht:

Meer lezen?

Bekijk dan al onze berichten.