Ineke van Schaick (1949) woont al een paar jaar in het Judith van Swethuis, een voorziening van HVO-Querido voor volwassenen met een psychiatrische kwetsbaarheid, waar zij onder meer schildert.
De geboren en getogen Amsterdamse Van Schaick groeide op in de Atjehstraat in de Indische buurt in Amsterdam Oost. Zij haalde haar gymnasiumdiploma aan het Cartesius, dan nog gevestigd aan de Piet Mondriaanstraat, en ging daarna naar de Gerrit Rietveld Academie.
‘Ik wilde als kind niks anders dan tekenen en schilderen,’ vertelt mevrouw van Schaick. ‘Mijn vader, die een hele verstandige man was, hij werkte bij de Sociale Verzekeringsbank aan de Apollolaan, vond dat goed, als ik maar een degelijke opleiding deed en mijn diploma’s haalde. Ik had het goed thuis. Wij gingen met z’n allen naar Parijs om mooie dingen te zien en ook in Duitsland zijn we meermalen geweest. Voor mijn gevoel gingen we vroeger de hele wereld over.
Mijn vader heeft vroeger eens een kind uit het water gered, een drenkeling. Dat heb ik altijd heel bijzonder gevonden.
Gewoon protestant
Ik heb een zus, met haar heb ik nog altijd contact, bijna iedere dag wel even.
Het is moeilijk om een baan te vinden als schilder en tekenaar, maar het kan wel hoor, ik heb ook eens een paar opdrachten gehad. Maar ik heb vooral als hoofd van de openbare bibliotheek gewerkt, op Texel en in Amsterdam. Daar heb ik een pensioentje van.
Kinderboeken vind ik het leukst, met van die mooie, kleurige plaatjes, Rupsje Nooitgenoeg bijvoorbeeld. Maar Dubbelspel van Frank Martinus Arion vind ik ook heel bijzonder, dat is dan weer voor volwassenen. En ik lees elke dag in de bijbel. Ik ben gelovig opgevoed. ‘Niet opgeven, elke dag bidden en je tanden poetsen,’ zei mijn vader, dat blijft je bij. Mijn zus is later katholiek geworden, maar ik ben gewoon protestant gebleven.’
Kunst
Op de vraag of ze liever naar het Rijks- of naar het Stedelijk museum gaat antwoordt mevrouw Van Schaick direct en resoluut: ‘Allebei, daar kan ik niet tussen kiezen, en vergeet het Van Gogh niet. Ik ga graag naar musea en tentoonstellingen. Ik houd het meest van Chagall, Pissarro en Renoir.
Zelf gebruik ik olie-, acryl- en waterverf, eigenlijk alle materialen, het maakt me niet zoveel uit. Op de academie heb ik ook grafisch werk leren maken, zeefdrukken bijvoorbeeld, maar dat doe ik niet meer, dat is me teveel werk. Ik werk abstract en figuratief. Inspiratie vind ik altijd zo’n groot woord, maar laten we zeggen dat vooral mensen mijn drijfveer zijn.’
Bij vragen over het ontstaan van haar schilderijen en hoe het scheppen nu precies in z’n werk gaat, valt mevrouw Van Schaick een beetje stil: ‘nou ja, och, pff, dat weet ik eigenlijk niet.’ Ook kan ze niet zeggen of ze zelf tevreden is met het resultaat. ‘Je hoopt dat het wordt gewaardeerd, maar misschien vinden sommige mensen wel dat het nergens naar lijkt.’
Ambitie
Het Van Swethuis is fijn hoor, ik heb hier allemaal lieve mensen om me heen. Er is wel eens wat, maar dat heb je overal. De Rivierenbuurt is prachtig om te wonen. Ik ben vroeger nog getrouwd aan de Rooseveltlaan, maar ik ben gescheiden. Mijn man was leraar Nederlands, hij is opnieuw getrouwd. Ik heb er wel een hele mooie en lieve dochter aan overgehouden. Zij kan heel mooi fluit spelen. Ik houd veel van muziek, vooral van Brahms, maar ook wel van jazz. Vroeger in Cambridge heb ik aan volksdansen gedaan.
Overdag help ik hier een beetje mee in het huishouden. Af en toe doen we een spelletje of maken we een uitstapje.
Ik heb al jaren mijn A en B-diploma, ik zou eigenlijk mijn C nog wel eens willen halen.’
