Het valt niet mee om een woning te vinden na verblijf in de opvang. Met name in Amsterdam is betaalbare huisvesting schaars. Begeleiders van HVO-Querido adviseren cliënten daarom vaak om ook buiten de stad te kijken. De economisch dakloze Kamel, een gast van een van onze passantenpensions, nam dat advies ter harte en deed er nog een schepje bovenop: hij kocht een huis in Den Helder.
Kamel Badreddine (1980) is sinds juni 2019 te gast bij ons passantenpension Anton Struik in Amsterdam West dat plaats biedt aan 62 bewoners. Hij komt van oorsprong uit Monastir in Tunesië. ‘Monastir is een klein stadje aan de zee,’ vertelt Kamel. ‘Veel toeristen kennen het wel, er is ook een vliegveld. Ik heb de lagere school gedaan en daarna ben ik met alles gestopt. Ik voetbalde bij een kleine club, maar na mij schooltijd niet meer. Toen ben ik begonnen met werken. Eerst klein werk, later steeds meer. Mijn vader had een tractor, daar reed ik als kind al mee, ik had toen geen rijbewijs, maar toch. Later had ik een bedrijf voor de bouw, met tien, twaalf vrachtwagens, Renaults, Iveco’s. Wij vervoerden zand, grint, cement, alles, ik verkocht alles. Als een chauffeur ziek was, dan reed ik zelf met de vrachtwagen. Dat vind ik niet erg, ik houd van werken.
Problemen
Moeilijk
In september 2016 ben ik in Nederland gekomen vanwege mijn kinderen en mijn vrouw, nu mijn ex-vrouw. Zij is in Nederland geboren, maar haar ouders zijn Tunesisch. Ik heb drie kinderen: Hedi (14), Rajan (10) en Lina (5). In het begin was Nederland moeilijk voor mij. Gescheiden, geen familie, geen papieren, geen huis, ik sprak de taal niet, niemand hielp mij. De eerste twee jaar had ik veel problemen. De laatste twee jaar zijn helemaal goed. Geen stress. Nu heb ik nergens problemen mee. De kamers hier zijn mooi en schoon, er is een winkelcentrum in de buurt. De begeleiders helpen mij met papieren als dat nodig is.
Werk
Ik heb een baan met een vast contract bij de gemeente Amsterdam. Vroeger was ik zelf de baas in mijn werk, maar in loondienst werken is helemaal niet moeilijk. Ik doe goed mijn werk, ik doe mijn best. Geen familie, geen papieren en geen huis, dat is moeilijk, andere dingen niet. In Nederland begon ik als schoonmaker in een hotel, na zes maanden was ik supervisor. Na mijn scheiding zei de IND: jij mag niet werken, jij moet terug. Ik zeg: ik ga niet terug, mijn kinderen zijn hier. Ik wil werken voor mijn kinderen, voor de huur. Ik betaal toch belasting? Toen heeft een advocaat, een goeie advocaat, een tijdelijke verblijfsvergunning voor mij geregeld.
Met mijn werk neem ik geen risico. Ik heb een auto, een brommer en een fiets, wat er ook gebeurt, ik kan altijd op mijn werk komen. Ik wil nooit een uitkering, ik wil werken. Ik zeg niet: geef mij geld, ik wil mijn eigen geld verdienen, zelfstandig zijn.
Netjes
Toen ik dakloos werd na de scheiding heb ik eerst bij vrienden geslapen, maar dat duurde te lang, dat wilde ik niet meer. Ik was niet blij. Ik ging naar de gemeente, naar de Jan van Galenstraat, en zo kwam ik in de winteropvang aan de Transformatorweg. Dat was niet hele leuk. Daarna kwam ik in het Passantenhotel aan de Boerhaavestraat, daar had ik een tweepersoonskamer, en toen hier. Hier is echt alles goed. Het is netjes en rustig. Ik zeg het eerlijk zoals het is, ik kan er echt niks slechts van zeggen.
Vrije tijd
Doordeweeks ben ik aan het werk, in het weekend speel ik met mijn kinderen. We gaan naar de speeltuin of we voetballen of iets anders. In het weekend ben ik altijd met mijn kinderen. Ik werk voor mijn kinderen, zodat ik dingen voor ze kan betalen. Verder doe ik niet veel. Koken doe ik hier niet. Ik heb een vriend met een restaurant, ik help hem vaak en dan eet ik daar.
In Tunesië is mijn favoriete voetbalclub Étoile Sportive du Sahel uit Sousse. In Nederland heb ik nog geen club, ik kijk soms op tv naar Juventus of Real Madrid. Trabelsi speelde vroeger bij Ajax, hij kwam ook uit Tunesië.
Een eigen huis
Samen met Joris [Joris Spruit, zijn persoonlijk begeleider bij HVO-Querido, red.] heb ik gekeken waar ik naartoe kan. In Amsterdam moet je vijftien jaar of langer wachten op een huis. We hebben eerst in Enschede gekeken, maar dat was duur en 150 kilometer van mijn kinderen en mijn werk. Dat is ver. Iets huren op korte termijn is bijna overal lastig en huur is duur. Zo kwam ik op Den Helder uit. Kopen is 80 kilometer. Dat is goed te doen. In Den Helder heb ik nu 90 vierkante meter voor 140.000 euro. Boven zijn drie slaapkamers, dus mijn kinderen kunnen komen logeren. Er is een tuintje. Het is er rustig, niet zo druk als Amsterdam, er zijn winkels in de buurt en het is naar twee minuten lopen van het station. Ik ga een abonnement voor de trein kopen om naar mijn werk te gaan. Om half acht begin ik op mijn werk, dan moet ik denk ik om half zes weg. Daar heb ik geen moeite mee, ik sta altijd vroeg op.
Ik heb een finaal akkoord op mijn hypotheek gekregen. Op 18 december heb ik getekend bij de notaris en kreeg ik de sleutels van mijn nieuwe huis. Een feestdag.’
