In de rubriek ‘Mijn stad’ toont een cliënt of een medewerker van HVO-Querido zijn of haar favoriete plek in Amsterdam. Deze keer teammanager Ellen van Lente (1963) van De Vaart. Ellen is getrouwd en heeft drie kinderen en twee honden.
Waar staan we en waarom hier?
Dit is de kop van de Prinsengracht. Hierachter, op nummer 858, ben ik in 1988 begonnen bij de piepkleine Stichting Bureau Leefklimaat en ik ben eigenlijk niet meer weggegaan, want we fuseerden in 1992 met BZW van, toen nog, HVO, tot BWA. Toen kwam ik weer op stand in de P.C. Hooftstraat. Van het groepswonen naar individuele begeleiding en gaandeweg steeds meer projecten, senior geworden en soms plaatsvervangend teamleider. Toen heb ik de smaak te pakken gekregen.
Wat deed je als je dit werk niet deed?
Ik wilde altijd kraamverzorgster worden en ben nog even verpleegkundige geweest. Maar ik zou gewoon ergens anders maatschappelijk werkster zijn geworden, bijvoorbeeld in een ziekenhuis. Zorg en welzijn is echt mijn ding.
Ellen van Lente
Wat denk je dat collega’s van je vinden?
Als een vrolijke, spontane vrouw die haar werk serieus neemt. Ik ben duidelijk maar diplomatiek. Ik weet wat ik wil en ben bereid daar voor te gaan, maar niet hard tegen hard. Iedereen moet prettig kunnen blijven werken.
Wat doe je in je vrije tijd?
Gewone dingen. Huishouden, een noodzakelijk kwaad, dingen met de kinderen doen, met de honden wandelen, tv kijken, lezen. In werk ook graag in de tuin, dat ontspant enorm. Stress? Stop je handen in de aarde, dat lucht op.
Welke boek/muziek/film moet iedereen lezen/horen/zien?
The World According to Garp van John Irving is een ontzettend leuk boek, zoals daarin de emancipatie van vrouwen wordt neergezet. Verder lees ik graag detectives, zoals Het veilige huis van Nicci French. Van muziek heb ik niet meteen een aanrader, ik houd van Nederlandstalig zoals Herman van Veen en Bløf, maar ook van Franse chansons. Ik ging laatst naar La vie en Rose, een film over Edith Piaf, de tweede voorstelling in The Movies, en de mensen die eruit kwamen waren allemaal onder de indruk, dat zag je. Het was ook een film die een paar dagen in je lijf blijft zitten.
Waar erger jij je aan?
Aan bureaucratie. De muur van desinteresse en onverschilligheid waar je soms tegenaan loopt, zowel zakelijk als privé. Nee, mevrouw zo zijn nu eenmaal de regels. Ja mevrouw, daar kan ik ook niks aan doen. Om gek van te worden.
Wat is jouw grote droom?
Ik ben niet zo’n dromer. Ik ben saai, maar betrouwbaar. Ach, als de kinderen het huis uit zijn wil ik wel eens wat langer met vakantie. Niet zo ver hoor, naar Oxford in Engeland bijvoorbeeld of een rondreis door Griekenland, dus dat moet wel lukken. Een vrijstaand huis aan het water zou ik ook nog wel willen met veel ruimte om me heen. Maar dan moet ik eerst de staatsloterij winnen.
