We treffen Mijke Smits op de laatste dag dat zij officieel in functie is voor de cliëntenraad. Zij zit zowel in de bewonerscommissie, is voorzitter van de sectorale raad begeleid en beschermd wonen en lid van de centrale cliëntenraad van HVO-Querido. Ook op haar laatste dag blijft Mijke Smits trouw aan haar geheel eigen manier van werken. Druk, druk, druk. Met een uitpuilende agenda regelt ze altijd minstens zeven dingen tegelijk.
Mijke Smits kiest na vijf jaar onvoorwaardelijke inzet voor de cliëntenparticipatie nu eens voor zichzelf. In september gaat ze een opleiding volgen aan de Academie voor Psychiatrie tot begeleider met ervaringsdeskundigheid in de GGZ. Na deze opleiding kun je aan de slag als sociaal pedagogisch werker, niveau 4. Dit betekent dat Mijke niet alleen haar werk voor de cliëntenraad opschort, maar ook haar taak als vrijwilliger bij het CLIP (Cliënten Informatiepunt) opschort.
Mijke Smits: ‘Ik heb veel zin in de opleiding. Het lijkt me bijzonder dat juist je ervaring als cliënt zo nadrukkelijk een rol speelt. Dat is toch een manier van serieus worden genomen. Ik zoek alleen nog een stageplaats, liefst iets in de informatievoorziening. Dat zou ook bij HVO-Querido kunnen, maar ik houd liever wat professionele afstand. Ik blijf tenslotte gewoon in de BW Oosterparkbuurt wonen.’
Ga je met een gerust hart weg?
‘Ja en nee. HVO-Querido is een grote club, er zijn altijd gemotiveerde cliënten en de raden hebben genoeg veerkracht. Maar zo aan het eind begin ik toch een beetje te tobben. Hebben we wel genoeg contact met de achterban? We hadden bijvoorbeeld ook wel wat meer aan het werven van nieuwe leden kunnen doen. Dat blijft een punt van aandacht. Nieuwe mensen enthousiast maken voor de cliëntenparticipatie. Zorgen dat meer mensen hun lot in eigen hand nemen.’
Mijke Smits, foto Jildiz Kaptein
Wat zul je missen als kiespijn?
‘Nou, over het algemeen heb ik een hele leuke tijd gehad hoor, veel geleerd, veel gelachen ook. Wat ik vervelend vond waren spanningen in de raad. Iedereen probeert zich vanuit de beste intenties zo goed mogelijk in te zetten. Soms botsen daarbij karakters en manieren van doen. Wat ik even beslist niet zal missen is het op eieren lopen, het water bij de wijn doen en je woorden op goudschaaltje moeten wegen. Voor mij even geen diplomatie. Ik ga trouwens lekker met vakantie naar Turkije met mijn vriend, dus ik heb helemaal geen tijd om me ergens druk over te maken.’
Wat vond je het leukst?
‘Alles. Ja echt. Het wezen van cliëntenparticipatie is een goed ding, daarom is het prettig daar in allerlei facetten mee bezig te zijn. Ik vond ook het secretariaatswerk leuk en gezellig. Het is belangrijk dat je dat goed regelt. Daarnaast was het telkens weer een belevenis om er met de raad op uit te gaan om binnen en buiten de organisatie te vertellen over ons werk en te horen hoe andere mensen het doen. Waar ze tegenaan lopen, wat voor oplossingen ze bedenken. Het allerleukst vond ik misschien wel het organiseren van grote bijeenkomsten, zoals de ondertekening van de samenwerkingsovereenkomst tussen de cliëntenraad en de bestuurder van HVO-Querido. Ik houd ervan om overal tegelijk mee bezig te zijn. Voor zo’n programma moet je een zaaltje hebben, sprekers, een thema noem maar op, maar ook de bloemen, de catering en de uitnodigingen moeten goed worden geregeld. Dan ben ik in mijn element.’
Raad je het mensen aan, de cliëntenraad?
‘Ja, het is leerzaam en je hebt er wat aan in je leven. Je leert bijvoorbeeld argumenteren en voor jezelf opkomen. Dat je daarbij ook opkomt voor de belangen van veel lotgenoten is daarbij alleen maar meegenomen. Dat is een welkom tegenwicht in een maatschappij die naar mijn gevoel steeds meer ‘ikke, ikke en de rest kan stikken’ wordt. Hoe organisaties in elkaar steken en werken leer je. En omgaan met gekonkel en gedraai, het is wat dat betreft net Den Haag in het klein. Als lid van de cliëntenraad moet je wel een beetje stevig in je schoenen staan. Je moet bijvoorbeeld een goed evenwicht vinden tussen deze vrijwilligersbaan en je privéleven. Je kunt gemakkelijk 60 uur per week bezig zijn met de raad, maar je hebt ook nog je eigen leven, je persoonlijke ritme.’
