Mevrouw Carmen Vanenburg (Paramaribo, 1946) wilde als kind graag lasser worden, maar dat is er nooit van gekomen. Zij heeft drie kinderen, tien kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Mevrouw Vanenburg, de beroemde voetballer is haar neef, ‘maar schrijf dat maar niet op,’ verblijft nu alweer twee jaar in de 24-uursopvang van HVO-Querido in Amsterdam Zuidoost.
Mevrouw Vanenburg: ‘Mijn kinderen wonen gelukkig dichtbij, ik zie ze bijna elke dag. Ze zijn allemaal goed terecht gekomen. Ze roken niet, ze drinken niet, ze doen niks slechts, ze houden er gewoon niet van. Zelf ben ik met heroïne begonnen te experimenteren uit nieuwsgierigheid. Het legaliseren van drugs is niet alleen stom, maar ook dubbel. De gemeente meet met twee maten. Bij de GGD kun je drie gram vrij roken, geen probleem, maar als je met een bolletje op straat wordt gepakt, word je meteen gearresteerd.
Noord
Hiervoor woonde ik in Domus van het Leger des Heils, daarvoor op mezelf in Amsterdam, in Oost, in West, in de Bijlmer, ik heb overal gewoond, maar op een gegeven moment kon ik geen huis meer van de grond krijgen. Ik ben in 1972 naar Nederland gekomen. Toen woonde ik eerst bij mijn zus. Eigenlijk heb ik al 100.000 jaar berouw dat ik ooit ben gekomen. Twee jaar geleden ben ik terug geweest naar Suriname toen mijn moeder was overleden.
Het liefst zou ik in Amsterdam Noord wonen. Daar is geen dope. Lekker rustig, een beetje tv kijken of puzzelen in je eigen huisje. Ik houd van kokkerellen, ik eet alles wat er op de markt valt te krijgen, als het maar met rijst is en pittig.
Schoon
Hier kunnen mijn kleinkinderen toch niet op bezoek komen? Het is veel te vies, dat wil ik ze niet aandoen. Mijn kamer deel ik met drie anderen, daardoor heb je weinig privacy voor je €150 per maand.
De meeste bewoners zijn mannen, maar er zijn ook een paar vrouwen. Veel mensen lopen hier als een zombie rond.
Overdag bedel ik op straat, of ik maak garages schoon en krijg van mensen wel eens wat toegestopt. In mijn leven heb ik al teveel in de bajes gezeten, de laatste keer was in 2003, dat doe ik niet meer. Ook zit ik hier veel binnen. Ik gebruik nu een beetje cocaïne, niet zo veel.
Ik krijg 80 euro zakgeld per week, de rest gaat naar schulden. Welke schulden? Ze behandelen je bij DWI alsof je een klein kind bent.
Luisteren
Ze zeggen dat ik niet zelfstandig genoeg ben, terwijl ik de enige ben hier in huis die wel eens iets schoonmaakt. Ik wil niet worden geprogrammeerd. Ze zeggen: je bent niet verplicht om voor je kleinkinderen te zorgen, maar dan zeg ik: wie zijn jullie om dat te zeggen? Dat bepaal ik zelf wel.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben blij dat ik hier slaap. Streng is niet slecht, er moeten regels zijn in huis. Het zijn aardige mensen hier, ik mag niet voor ze liegen, de bewakers, de leiding, als ik een probleem heb luisteren ze naar me, maar je moet er uiteindelijk zelf overal achteraan gaan.’
