In ons nieuwe passantenpension aan de Wenckebachweg is Abdel Hafdi een van de eerste gasten. Hij vertelt openhartig hoe hij in de opvang terecht is gekomen en vooral hoe hij de toekomst ziet.
Abdel Hafdi (1971) wordt geboren in Amsterdam en groeit op bij de Albert Cuypmarkt in de Govert Flinckstraat. ‘Dat stuk in Amsterdam Zuid is een prima buurt, echt top,’ vertelt Abdel. ‘Wij waren thuis niet arm en niet rijk, wij zaten in het midden. Mijn vader was monteur, een harde werker, hij kwam altijd laat thuis van zijn werk. Mijn vader is helaas overleden en mijn moeder is ernstig ziek. Ik ben een van de mensen die voor haar zorgt. Het is een zware tijd.
Liefdevol werk
Als kind deed ik gewoon wat iedereen doet. Ik voetbalde op straat en ik zat ook op voetballen. Eerst bij Swift, later bij SC Sloterpark.
Ik was heel makkelijk in de omgang, ik kon zonder problemen met iedereen goed overweg. Na de mavo aan de Lelylaan ben ik naar het mbo gegaan, detailhandel niveau twee. Dat was het toch niet, toen heb ik mijn papieren gehaald voor de zorg op niveau drie. Ik heb in verpleeghuizen gewerkt voor demente bejaarden bij Amsta en ook in de thuiszorg, dat was bij Cordaan. Het is zwaar, maar liefdevol werk. Ik doe het met hart en ziel. Je krijgt er veel voor terug. Nu ben ik er even tussenuit, maar ik ga wel elke maandag naar school om niveau vier te halen.
Woning kwijt
Ik heb twee kinderen, een zoon van zestien en een dochter van dertien. Zij doen het heel goed op school. Wij woonden heel mooi, in Slotermeer, bij Plein 40-45, een fijne buurt met veel bomen. Helaas ben ik gescheiden, zo ben ik mijn woning kwijtgeraakt, net als veel mensen hier. Hier aan de Wenckebachweg zitten vooral mannen. Want na een scheiding blijven de vrouwen en kinderen meestal in het huis wonen.
Abdel Hafdi bouwt aan een basis bij het nieuwe passantenpension Wenckebachweg van HVO-Querido
Zelf doen
Dakloos worden kan iedereen gebeuren. Ook al zit ik nu hier, ik noem mezelf nog steeds dakloos, want ik heb geen woning. Mensen hebben een woning nodig, je wil toch een basis voor jezelf. Ik ben blij dat ik hulp krijg bij passantenpension Wenkebachweg. Je moet wel veel zelf doen, maar daar hebben ze groot gelijk in vind ik. Zelf doen is beter en de mensen hier helpen je overal bij. Wendy is mijn vaste begeleidster, zij is top. Alle medewerkers zijn heel aardig. Ze begrijpen in welke situatie wij zitten, ze doen echt hun best.
Dakloosheid blijft maar doorgaan. Je ziet er heel veel, ook steeds meer jonge mensen en vrouwen.
Zoeken
Zoeken, zoeken, zoeken naar een woning, dat doe ik de hele tijd. Mensen zeggen vaak: Abdel, als je het maar echt wilt, dan kun je een woning krijgen. Maar dat is niet waar. Ik zoek overal, in het hele land. Friesland, Gouda, Purmerend, Zaandam. Buiten de stad is het ook niet makkelijk. Ik ben een Amsterdammer, ik ben voor Ajax, ik ben hier geboren en gewend, maar ik zou ook met veel plezier in Rotterdam gaan wonen. Werk kun je overal vinden.
Een soort hotel
Dit pension aan de Wenckebachweg is helemaal nieuw, het is pas net open. Ik zit er nu twee weken. Het is mooi gebouw, ik ben er blij mee. Hiervoor woonde ik drie maanden in het pension aan de Speelmanstraat. Het voordeel daar was dat mijn kinderen in de buurt wonen en dat het een heel huis was. Een klein minpuntje was dat je het moest delen met iemand anders. Hier is het veel kleiner, maar wel helemaal voor mezelf. Het is een soort hotelkamer. Wat dat betreft lijkt het een beetje op het passantenhotel aan de Boerhaavestraat, al was dat wel veel drukker.
Iets doen
Je kookt hier zelf. Dat kan ik wel, koken, dat heb ik in de zorg ook veel gedaan. Nou ja, ik doe mij best. Nasi, pasta, stamppot. Ik ben Marrokkaan, ik houd ook van traditioneel eten zoals tajine. Het liefst eet ik vers en gezond. De ramadan vind ik niet zwaar, dat valt wel mee. Je moet gewoon bezig blijven. Als je helemaal niks te doen hebt, dan lijkt het me wel moeilijk. Niks doen is sowieso niet goed, je kunt beter iets te doen hebben.
Basis opbouwen
Bijna zes jaar ben ik op straat geweest. Buiten geslapen en overal. Op straat raak je alles kwijt. Daardoor kom je in een verwarde positie terecht. Je kunt bijna niet meer helder denken omdat je geen rust hebt. Je kunt je kinderen niet zien. Dat is zwaar. Nu werk ik weer aan een basis om verder te gaan, hier bouw ik weer op. Dat komt omdat ik me hier kan concentreren, hier kan ik focussen op dingen die belangrijk zijn en mijn ding doen.
Niet opgeven
Soms durf ik niet te zeggen dat ik dakloos ben. Uit schaamte. Veel mensen denken bij daklozen aan verslaafden en alcoholisten. Het zal wel je eigen schuld zijn, zeggen ze dan. Ze kijken niet naar de situatie.
In de toekomst hoop ik een huis te krijgen. Je hebt echt een basis nodig, want dan pas kom je verder. Dan kan ik mijn kinderen weer ontvangen, dan kan ik weer gaan werken. Ik blijf zoeken, ik geef niet op.’
