Onze afdeling VIP bestaat tien jaar. Precies de helft van deze tijd werkt persoonlijk begeleider Fleur van Leeuwen inmiddels bij VIP. Hieronder vertelt ze waarom ze dat nog altijd met veel plezier doet.
VIP biedt huisvesting en begeleiding aan 31 bewoners van 18 t/m 27 jaar die een eerste psychose hebben doorgemaakt. Hiervan wonen er 28 in het studentencomplex Bergwijkdreef in Diemen en 3 in de flat Florijn in Amsterdam Zuidoost.
‘Bij VIP ben ik begonnen als stagiair,’ vertelt de 32-jarige Fleur van Leeuwen, ‘en ik ben blijven hangen omdat ik het hier super naar mijn zin heb. Zowel in het team en met de doelgroep als bij de organisatie. Ik blijf dan ook nog wel een tijdje bij VIP.
Ik heb SPH (Sociaal Pedagogische Hulpverlening) gedaan en wilde aanvankelijk iets in de justitiële zorg voor jongeren gaan doen, zoals in een jeugdgevangenis werken. Maar ik kwam erachter dat ik de psychiatrie veel boeiender vind.
Ontvankelijk
Het leuke van het werken met jongeren is dat ze nog kneedbaar zijn, ze zijn nog niet helemaal vastgeroest in hun gedrag en gewoontes, maar ontvankelijk voor raad en advies. Daardoor kun je als hulpverlener meer invloed uitoefenen, kun je meer het verschil maken, veel meer dan bij volwassenen.
De bewoners van VIP zijn echt heel leuk. Er zijn hele aparte types bij, een beetje excentriek ook wel, mensen met een bijzondere kijk op de wereld. Dat is boeiend en verrassend om mee te werken. De jongeren zijn heel verschillend qua achtergrond en opleidingsniveau, van studenten tot mensen die geen enkele school hebben afgerond.
VIP, Fleur van Leeuwen
Aansluiten
Je hebt met jongeren altijd een makkelijke ingang om tot een gesprek te komen. Muziek bijvoorbeeld, we houden vaak van dezelfde muziek, of je begint over iemands sneakers of het leuke petje dat hij draagt. Ik houd van de catchy en beetje rauwe sfeer die rond jongeren hangt. Op het wooncomplex Bergwijkdreef merk je dat heel sterk.
Je kunt makkelijk aansluiting vinden en een beetje levelen. Op een gelijkwaardige manier naast bewoners staan, daar houd ik van. Ik wil iedereen uit alle hokjes halen. Niemand is helemaal zonder problemen toch?
Dat betekent ook dat ik bewoners constant aanspreek op hun eigen verantwoordelijkheid. Ik wil heel hard voor ze lopen, ik wil alles voor ze doen, maar daar tegenover verwacht ik wel van bewoners dat ze inzet tonen om aan hun herstel te werken.
Stappen zetten
Een goed gesprek met een bewoner waarin je samen stappen hebt gezet, daar doe je het voor, dat geeft voldoening. Als ik zo’n gesprek voer, ga ik het liefst even een stukje lopen met mijn bewoner, of buiten op een bankje zitten. Dat geeft vaak een prettige, losse sfeer. Ik ga natuurlijk ook graag op huisbezoek, of ik nodig mijn bewoners op kantoor uit. Ik ervaar het als prettig dat ons kantoor niet in de voorziening zit, maar op een afstandje, daardoor gedragen bewoners zich zelfstandiger. Het is weliswaar vlak bij elkaar, maar dat maakt toch verschil. We hebben op het wooncomplex wel een kleine ruimte die dienst doet als inloopplek.
Vervolg
Bewoners verblijven gemiddeld drie jaar bij VIP, de een doorloopt het traject wat sneller, de ander heeft iets meer tijd nodig. Daarna stromen de meeste bewoners door naar zelfstandige huisvesting en worden dan nog zo’n twee jaar beleid door een van de ambulante teams van HVO-Querido. Die begeleiding is dan wel veel minder intensief en frequent dan bij VIP. Daarna stromen ze uit en wonen ze weer helemaal zelfstandig. Er zijn ook bewoners die nog wat meer tijd nodig hebben om vaardigheden te leren, of die meer gebaat zijn bij het wonen in een groep, zij gaan na VIP bijvoorbeeld naar een 24-uursvoorziening.
Praktijkbegeleider
Ik werk 24 tot 26 uur per week en begeleid in die tijd drie tot vier cliënten. Daarnaast ben ik bij VIP verantwoordelijk voor verschillende aandachtsgebieden zoals seksualiteit, HRM en het familiebeleid, dat heet nu naastbetrokkenenbeleid. Ook ben ik de praktijkbegeleider van stagiairs. Ik weet namelijk uit eigen ervaring hoe dat is en wat je dan nodig hebt. Zelf heb ik destijds heel veel gehad aan de adviezen van Dick Kaasenbrood, dat was mijn praktijkbegeleider hier. Bovendien weet ik ook precies wat de Hogeschool van Amsterdam van stagiairs verwacht.’
