Na ruim 22 jaar bij HVO-Querido te hebben gewerkt, gaat Mieke Jager nu van haar welverdiende pensioen genieten. Een mooi moment om even terug te blikken en te horen wat zij nog op haar hart heeft.
Mieke Jager (1956) is een geboren en getogen Amsterdamse. Ze groeit op in Slotermeer. Al vroeg wilde ze aan het toneel om actrice, zangeres en comédienne te worden. Dat is haar glansrijk gelukt. Maar omdat deze functieprofielen nu eenmaal niet in onze cao’s passen, heeft ze haar talent bij HVO-Querido vooral in de rol van secretaresse laten schitteren.
Want als er de afgelopen twee decennia iets te dichten, te componeren of te zingen viel, was Mieke van de partij. Een feestje organiseren, in een jury plaatsnemen, een quiz, een cryptogram, een presentatie of iets op een podium voor het voetlicht brengen. Maar wellicht het meest van alles gaan we haar aanstekelijke en welluidende lach missen die gelukkig heel vaak te horen was.
Mieke op het Centraal Bureau in 2001
Feestvieren
‘Op de havo had ik natuurlijk een pretpakket,’ legt Mieke Jager uit. ‘Vier talen, aardrijkskunde, geschiedenis, je kent het wel. Ik wilde vooral het huis uit om feest te vieren. Daarom werd ik leerling ziekenverzorgende in een verpleeghuis in Osdorp. Dat was helemaal niks voor mij. De hele dag mensen die roepen en gillen. Zuster! Help! Ik was daar gewoon veel te jong voor. En als gezegd, ik wilde toen feestvieren. Dat is correct. Dus dat heb ik maar een jaartje gedaan.
Een nieuw begin
Afscheid nemen is een nieuw begin. Kijk, dat kan zo op een tegeltje. Er moest wel brood op de plank. Dus werkte ik in de horeca en werd ik secretaresse. Als freelancer voor diverse opdrachtgevers. Ik werkte regelmatig voor wat toen nog Bureau Jeugdzorg heette. Daar ken ik onder meer Conny Bruggeling van. Dus toen ik in december 1999 een advertentie zag waarin HVO-Querido een directiesecretaresse zocht, dacht ik: Conny neemt mij wel aan. Maar zij is uiteraard heel netjes en ging niet in de sollicitatiecommissie zitten. Maar op de een of andere manier ben ik wel aangenomen.
Mieke met Jaap Fransman
Vis
De organisatie was net een beetje aan het bekomen van de fusie tussen HVO en Querido. Iedereen moest nog een beetje snuffelen aan elkaar. Een half jaar later werd Jaap Fransman algemeen directeur. Dat klikte meteen goed en zo is het gebleven. We hadden gemeenschappelijke kennissen. Ik ben een enorme fan van Jaap. Hij was eigenlijk voorzitter van de Raad van Bestuur, maar hij vond directeur wel deftig genoeg. Als er iets vervelends over HVO-Querido in de krant stond, zei Jaap altijd luchtig: ach, morgen zit de vis er weer in.
Andere tijd
Het klinkt een beetje oude truttig, maar het was echt een andere tijd. Het Centraal Bureau aan de Wibautstraat was nog heel klein. Een man of veertig, heel overzichtelijk. Computers waren er nauwelijks, dat begon bij de financiële administratie. Pas later had iedereen zo’n ding. Ik heb nog brieven getikt op een typemachine. Mijn eerste e-mail kreeg ik van jou, meneer Kempers. ‘Zijn er nog nootjes,’ schreef jij. Veel onbenulliger kan haast niet. Aan de andere kant, je zal er maar om verlegen zitten.
Iedereen zat overal te roken als een schoorsteen. Later werd dat gereguleerd en zaten we gezellig met z’n allen in een smerig rookhok.
Mieke op de fiets in 2006
Thuis
Het was kleinschalig en vaak gezellig en leuk. Een beetje dezelfde sfeer als bij Jeugdzorg. Ik voelde me in ieder geval meteen thuis. Het zijn over het algemeen leuke mensen die hier werken. En als ze niet leuk zijn vertrekken ze meestal weer snel.
In 2004 bestonden we honderd jaar en ik was nogal betrokken bij de organisatie daarvan. Dingen organiseren, dat ligt mij wel.
Cliëntenraad
Na een jaar of vijf, zes voelde het voor mij een beetje alsof Jaap en ik een getrouwd stel waren. Het was even tijd voor iets anders. Zo werd ik ondersteuner van de cliëntenraad. Het was leuk om te doen. Het contact met klanten is gewoon leuk. Heel wat mensen die toen in de cliëntenraad zaten zijn inmiddels overleden. Theo Warner, Henk Ravel, Chris Wolfrat. Toevallig zag ik onlangs het graf van Chris op Sint Barbara. Er waren mensen bij die niet konden lezen en dat heel slim wisten te verbloemen. Het was voor mij een andere wereld.
Afspraken maken
Toen viel ik van mijn fiets met de ziekte van Pfeiffer en ben ik een tijdje uit de running geweest. Daarna was er een plekje voor mij in het bestuurssecretariaat. Een heel fijn team met Duifje [Carolien Wanders, red.], Frederike Schenk, Jenny Zeeman en Bep Bart. Dat heb ik een hele tijd gedaan. Afspraken hier maken, afspraken daar maken. Intern en met de hele stad. Dan de hele boel weer afzeggen en opnieuw beginnen. Iedereen is heel gewichtig en heeft daarom gewichtige agenda’s. Maar als de koningin komt, dan kan plotseling iedereen.
Mieke op het personeelsfeest in 2016
Humor
Toen kwam Clemens Blaas erbij in het bestuur. Jaap en Clemens waren een heel goed duo. Ze vulden elkaar aan. Beiden hadden geen last van gewichtigdoenerij. Clemens was heel humoristisch. Ook met hem had ik een goede klik.
Op een gegeven moment ben ik voor Anita Schaaij en Nic Borghans gaan werken en een dag in de week voor Wessel de Vries. Dat laatste heeft erin geresulteerd dat ik de laatste jaren van mijn werkzame leven bij Discus door mocht brengen. Heel fijn.
Mieke en Wessel de Vries
Leuk houden
Naast het gewone werk was er steeds wel iets nieuws voor mij om het een beetje leuk en afwisselend te houden. Zo heb ik me een tijdje met de trainingen bedrijfshulpverlening beziggehouden. Ik heb workshops ROND gegeven, dat stond voor respectvol, open, nieuwsgierig en duidelijk. Dat waren een tijdlang onze manieren. Hoe we met elkaar en met cliënten wilden omgaan. Ik heb me met de audits bemoeid. En nog wat zaken. Overal de boel een beetje op stelten zetten. Eigenlijk ben ik een ongeleid projectiel, ik zeg het zelf maar. Ik heb me behoorlijk kunnen uitleven.
Zakelijk
Misschien is het nu iets zakelijker geworden bij HVO-Querido in vergelijking met vroeger. Wat in ieder geval is veranderd is dat er nu heel veel tijdelijke externe krachten werken. Jaap zei altijd: dat zijn net duiven, ze schijten de boel onder en dan vliegen ze weer weg. Misschien niet diplomatiek, maar ik begrijp wel wat hij bedoelde.
Mieke bij onze vestiging aan de Mauritskade
Doen
Ik hoop dat HVO-Querido het praktische elan behoudt. Niet lullen, maar poetsen. Ad hoc hulp blijven verlenen waar dat nodig is. Zoals nu met die mensen uit Oekraïne. Dat vervult mij toch met een zekere trots. Dus ophouden met al die werkgroepjes en gewoon dingen doen!
HVO-Querido is een fijne organisatie en goed voor zijn personeel. Zo lang we goed blijven onthouden dat het om de klanten gaat, heb ik er vertrouwen in.
Tabee
En nu is het mooi geweest. Ik ben er klaar mee. Niemand is onmisbaar. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Eerst even niks. Misschien schrijf in me daarna wel in bij een uitzendbureau voor oude mensen. Of misschien bevalt het gepensioneerde bestaan me zo goed, dat ik niks meer hoef. Maar dat denk ik eigenlijk niet. Ik ga natuurlijk wel mee met het uitje van de zaak voor gepensioneerden. Gezellig met de andere fossielen. Tabee!
Ik wens iedereen veel succes.’
* Spreek uit op z’n Duits, als loeft. Het is een van de vele vaste uitdrukkingen van Mieke Jager en de duiding is uiteraard voor meerdere uitleg vatbaar. Het betekent natuurlijk lucht, maar ook zoiets als vrijheid, weg met alle fratsen, muizenissen, geneuzel en benauwd gedoe. Deze uitroep wordt door haar vaak gevolgd of voorafgegaan door een welgemeend: weg damit!
