Na 29 jaar gaat Sita Kooij per 1 maart HVO-Querido verlaten om van haar welverdiende pensioen te genieten. Een mooi moment om voorzichtig de balans op te maken. Wat is er bij ons zoal veranderd, wat is er hetzelfde gebleven en waar moeten we volgens haar extra aandacht aan besteden?

Sita Kooij (1955) wordt geboren in IJmuiden en groeit op in Purmerend. Als oudste in een gezin met drie zussen en een broer heeft ze een fijne jeugd. Haar vader werkt als metaalbewerker bij de NDSM scheepswerf. Na de hbs-a, ‘ik was de laatste lichting op de hbs,’ vertelt Sita, ‘toen kwam de Mammoetwet en werd het atheneum,’ gaat ze naar de sociale academie in Amsterdam.

Wilde je graag hulpverlener worden?

Welnee, ik had gewoon geen idee wat ik wilde worden. Ik wilde gewoon vaag ‘iets met mensen’ doen. Mensen helpen klonk wel goed en zo kwam ik op het CICSA [Centraal Instituut voor Christelijk-Sociale Arbeid] aan de Weteringschans terecht, destijds tegenover bioscoop Alhambra. Dat was de vergissing van mijn leven. Ik was 18, een provinciaaltje en groen als gras. Iedereen las daar De Waarheid en was zo links mogelijk. We zaten in de democratische golf, dus je moest alles zelf uitzoeken. Ik was verlegen, onzeker, durfde haast niks te zeggen. Iedereen had de mond vol van arbeiders, maar ze hadden er nog nooit eentje in het echt gezien. Als enige kwam ik daar uit een arbeidersgezin. Op de sociale academie had ik  geen fijne tijd. Ik heb het alleen maar volgehouden uit koppigheid, omdat iedereen zei dat het me nooit zou lukken. Nou, dat zouden we nog wel eens zien! Alleen mijn derde jaar, dat vond ik leuk, dat was een stagejaar. Toen heb ik op een school in de Kinkerbuurt samen met de ouders een informatiecentrum opgezet. Dat was in het kader van de zogeheten participatie. Dat begrip ben ik later bij HVO-Querido nog vaak tegengekomen.

Wat ben je na deze opleiding gaan doen?

Toen ik mijn diploma had, wilde ik er vooral helemaal niks meer mee te maken hebben. Ik ben gaan werken voor het uitzendbureau, allerlei baantjes, onder andere bij een notaris. Ik wilde iets anders, ik wilde weg en daarom ben ik naar Groningen verhuisd. Daar heb ik tot mijn 36e gewoond. Ik werkte via het uitzendbureau en ik ging uit, heel veel uit. De periode in Groningen was mijn ruige tijd. Later ben ik bij de universiteit gaan werken, eerst als ponstypiste, want dat deed ik al als bijbaantje toen in nog op de hbs zat. Heel ouderwets klinkt dat nu, met van die ponskaarten, maar je kunt ook zegen dat ik al heel vroeg in de automatisering zat. Daarna werd ik secretaresse van een aantal professoren aan de faculteit Bedrijfskunde, een leuke en inspirerende omgeving. Later kwam ik bij het bureau Onderwijs en Examens, roosters maken, syllabi samenstellen en heel veel contact met studenten. Al met al heb ik twaalf jaar bij de universiteit gewerkt, ik ben nogal honkvast als ik eenmaal ergens zit.
Secretaresse ben ik de rest van mijn leven gebleven. Anders had ik misschien mo-Nederlands gedaan en zat ik nu in het onderwijs of in het bibliotheekwezen.

Hoe ben je bij ons terechtgekomen?

Door de liefde. Ik kwam Peter tegen, mijn man, in Purmerend, in het café waar mijn vader altijd biljartte. En van het een kwam het ander. Hij had toen drie kleine kinderen, dus het was makkelijker als ik zou verhuizen en zo kwam ik weer in Purmerend. Wel even wennen.  Op Peters zak moeten leven vond ik vreselijk dus ik heb als een gek gesolliciteerd. Op alle vacatures waarin ze een secretaresse nodig hadden heb ik gereageerd. Daar zat verder geen plan achter. En in juni 1992 werd ik uitgenodigd voor een gesprek bij HVO op de Weesperzijde. Ik sprak er met Henk Stam, de algemeen directeur, en Kees van der Horst, de financieel directeur en ik werd aangenomen als receptioniste, telefoniste en secretaresse. Geen idee wat HVO was of deed. Maar dat veranderde snel. De eerste klus die Stam mij liet doen was het archief opruimen, dan krijg je vanzelf een soort stoomcursus.
Henk Stam was echt een hele leuke en aardige man en heel creatief ook. Kees van der Horst was op een gegeven moment zoveel jaar in dienst en toen heeft Stam in zijn eentje een hele musical geschreven. Die hebben we met het hele Centraal Bureau opgevoerd bij roeivereniging De Hoop, even verderop aan de Weesperzijde.

Wat is het grootste verschil met nu op het Centraal Bureau?

Het was echt een andere tijd. Kees maakte zijn berekeningen nog op ruitjespapier. Verder was het vooral heel klein vergeleken met nu en daardoor en stuk overzichtelijker. Er waren geen beleids- of projectmedewerkers.
Destijds zat de afdeling WS [Welzijnswerk Strafrechtmoeilijkheden] van HVO ook aan de Weesperzijde, dat was een soort reclassering, die is later naar het Dienstencentrum verhuisd. Daardoor kwamen er ook veel klanten op het kantoor, want op bepaalde dagen betaalde WS uit per kas. Zoiets bepaalt mede de sfeer.
Vroeger was het gemoedelijker, op het Centraal Bureau is het nu veel zakelijker. Mensen rotzooiden toen maar wat aan in hun eigen tokootjes. De afdelingen waren echt nog eilanden. Verantwoording afleggen was er nauwelijks bij. Afdelingen kregen een zak geld en deden daarmee wat ze het beste vonden.
De klant is ook een beetje anders geworden. In het begin waren het vooral mensen die aan de drank waren. Dubbele diagnose, daar werd bij ons nog niet over gesproken in ’92.

Hoe vond je de sfeer op kantoor?

De sfeer tussen de collega’s onderling was heel goed. Het was een leuke en hechte club mensen. We deden ook buiten het werk leuke dingen samen. We zijn een keer wezen parachutespringen op Texel. Ik vond toen dat je dat een keer gedaan moest hebben in je leven. Stom natuurlijk, wat als je in zo’n vliegtuigje zit en je kijkt naar beneden dan is dat echt ver-schrik-ke-lijk. Mensen gingen samen naar theater, op wintersport en er werd geborreld, heel veel geborreld.
Ik heb me in alle teams waar ik heb gewerkt bij HVO-Querido enorm thuis gevoeld. Overal was een hecht teamgevoel. Het is een fijne club om voor te werken.

Heb je het daardoor zo lang uitgehouden bij ons?

Door de sfeer ja. Maar ik heb ook zelf regelmatig variatie gezocht. Als ik het om de een of andere reden even zat was op het CB, dan “vluchtte” ik naar een afdeling. Zo heb ik bijvoorbeeld een tijd op Walenburg gezeten als secretaresse van Ruth Nelemaat, zij was afdelingsdirecteur. Walenburg was een tehuis voor daklozen in de binnenstad, vlakbij de Nieuwmarkt. Er was zelfs een café in huis voor de bewoners. En er vielen ook weer andere afdelingen onder, zoals de drugsopvang in Zuidoost, het Klokhuis van Peter de Kuiper en de gebruikersruimtes. Leuke collega’s, Theo, Chris, Fred om er en paar te noemen, en veel bijzondere bewoners. Het was nooit saai. Herman was een bewoner van Walenburg die me altijd opzocht om te bietsen. ‘Hé, mag ik een sjekkie van je draaien,’ vroeg hij steevast. Ook als ik ergens privé in een café of op een terras zat, dat maakte Herman niks uit. Maar als hij geld had dan kocht hij een gevulde koek voor me, dat dan weer wel.
Het contact met dergelijke mensen maakt het werk bijzonder. Toen ik nog op de Weesperzijde zat, hadden we een interne bode voor post tussen de afdelingen. Tom heette hij, een bewoner van De Veste, een hele aardige en erudiete man, hij was oorlogscorrespondent geweest. Hij staat in een boekje van Marc Räkers [Onderweg en onder dak]. Bij alle vriendelijke wellevendheid verdween die man af en toe, hij was zo ontzettend beschadigd. En zo zijn er nog heel veel, die mensen vergeet ik nooit.

Ben je vaker gevlucht?

Het Centraal Bureau is mijn plek, maar ik ben altijd verder blijven kijken. Zo heb ik ook een uitstapje gemaakt naar het BAP, Bureau Aanmelding en Plaatsing, aan de Nieuwezijds Voorburgwal. Cees van Helfteren zette dat destijds op en vroeg me daarvoor. Ook heel leuk.

Tegelijkertijd ben ik ook altijd weer teruggekomen naar het Centraal Bureau. Op een gegeven moment vroeg Anita Schaaij of ik haar secretaresse wilde worden. Dat vond ik eerst een beetje gek, want ik was ervan overtuigd dat wij het niet met elkaar konden vinden, sterker nog, dat ging volgens mij voor geen meter. Maar dat zag ik blijkbaar verkeerd, ik ben het gaan proberen en vanaf de eerste dag waren wij vier handen op één buik. Heel fijn samengewerkt en ik zie haar privé nog altijd. Zo zie je maar.
Via Anita ben ik in Haarlem terechtgekomen, bij Joris de Heus. Het leuke van werken op de afdelingen is dat het gevarieerd is en lekker concreet. Je hebt contact met alles en iedereen, ook met bewoners. Je werkt met jonge, enthousiaste collega’s. Moeders of mams noemen ze mij in Haarlem!
In de slechtste zin komt het werk van een secretaresse op het Centraal Bureau hierop neer: afspraak maken, afspraak afzeggen, afspraak opnieuw maken. Deze definitie van mijn collega Mieke Jager is natuurlijk zwaar gechargeerd, maar met een kern van waarheid. Met Mieke zou ik in 2008 meedoen aan het tv-programma Lingo, maar we zijn niet voorbij de voorrondes gekomen. Dus roem? Ik heb het geprobeerd!

Zijn er ook dingen hetzelfde gebleven als je 1992 vergelijkt met nu?

Sommige dingen lijken alleen maar anders. Of we noemen ze anders. Neem al die termen in de loop der tijd! Ik heb bijvoorbeeld gewerkt voor algemeen directeuren, afdelingsdirecteuren, regiodirecteuren, sectordirecteuren, zorgdirecteuren en gewone directeuren. En dat is dan nog maar één functie.
Maar wat echt hetzelfde is gebleven, is de band met collega’s. Samen de klus klaren. De saamhorigheid met mensen die zich hier, net als ik, thuis voelen.
Kleine dingen naast het werk kunnen bijdragen aan een goede onderlinge verstandhouding, aan het groepsgevoel. Zo heb ik jarenlang de voetbalpoel georganiseerd bij grote toernooien. Ook daarom is het jammer dat het Europees kampioenschap voetbal niet door is gegaan in 2020, dat was voor mij een mooi laatste trucje geweest.

Heb je zin in je pensioen?

Zo langzamerhand wel. Dit laatste jaar, met die corona, ik ben er wel klaar mee. Nog een jaartje zou ik drie dagen per week leuke dingen gaan doen voor Joris en voor Yvonne Blekemolen, maar door de omstandigheden is er weinig van terecht gekomen en glijd ik feitelijk al een tijd lang mijn pensioen in. Achteraf had ik samen met Anita afscheid moeten nemen, maar achteraf is altijd makkelijk praten.
Ik zal me geen seconde vervelen hoor, ik wandel, sport, lees, maak cryptogrammen n doe nog veel meer. Door mijn contacten blijf ik voorlopig op de hoogte van wat er bij HVO-Querido gebeurt. Toen ik hier naartoe kwam, werd ik toch een beetje emotioneel: voor de laatste keer naar het Centraal Bureau.

Wil je ons nog iets meegeven?

HVO-Querido moet meer aandacht besteden aan de buitengebieden. Ik vind dat de organisatie onze mensen in Haarlem teveel laat zwemmen. Waarom heeft HVO-Querido DOET! bijvoorbeeld geen tak in Haarlem? Dagbesteding wordt daar door de medewerkers zelf aangeboden, maar het zou fijn zijn als ze daar professionele ondersteuning bij kregen.
Verder wil ik iedereen bij HVO-Querido succes wensen. Ik hoop dat onze organisatie nog eens overbodig wordt, dat alles in onze samenleving zo goed is geregeld dat er geen behoefte aan HVO-Querido meer is. Ook al is het op korte termijn misschien niet reëel, jezelf overbodig maken is en blijft een mooi streven.’

Anderen over Sita

We hebben ook aan een aantal (oud)collega’s gevraagd wat zij als de belangrijkste kwaliteiten van Sita Kooij beschouwen. Hieronder hun bevindingen.

Ik heb veel geleerd van Sita toen ik net bij HVO kwam werken. Ze is een echte teamspeler, die als spin in het web het hele team wist te faciliteren en altijd precies door had wat er speelde. Daarmee maakt zij zich zelf onmisbaar en geliefd. Ik hoop dat ze met haar Peter en heerlijke tijd tegemoet ziet.
Katrien Koster, coördinator centrale toegang

Sita is behalve een lieve zachtmoedige vrouw ook een intelligente persoonlijkheid. Haar talenten blijven voor velen verborgen doordat zij zich zeer bescheiden opstelt en de ander de aandacht gunt en biedt. Sita heeft de schijnwerpers niet nodig om voldoening te ervaren in haar werk en heeft een goede neus voor mensen die haar kwaliteiten waarderen en onderkennen. Ik heb met Sita een goede tijd gehad en zij heeft mij in staat gesteld om belangrijke zaken goed te kunnen neerzetten voor onze cliënten. Zonder haar was mijn werk niet goed mogelijk geweest.
Anita Schaaij, voormalig directeur zorg HVO-Querido

Voor mij zijn de herinnering aan Sita: gezamenlijk in de bus naar het CS, altijd in voor een babbeltje, gezamenlijke boottochtjes met Peter de Kuiper en anderen, na de nieuwjaarsreceptie nog een slokje bij Karpershoek en altijd even een babbeltje in het voorbijgaan, dat heb je als in dezelfde straat woont. Ze zal de wandelpaden in onze omgeving wel behoorlijk gaan uithollen. Ik wens haar en Peter een mooie tijd toe!
Fred Linnenbank, voormalig begeleider HVO-Querido

Sita is naast een fijne, belangstellende collega met een wereld aan kennis en kunde, ook een geweldige lieve vriendin. Kan wel een boek over haar schrijven, maar dit moet maar voldoen.
Gea de Schipper, administratief ondersteuner Woonsupport

Sita ken ik als iemand die doorgaans heel gezellig en goed gemutst is. Zij is betrouwbaar en super snel, maar als ze niks te doen heeft, raakt ze uit het lood geslagen en dan soms super fel. Fijn dat zij nu kan gaan genieten van haar pensioen en alles op haar eigen tempo mag gaan doen. Daar hoort ook gezellig met elkaar een terrasje pakken in Purmerend bij zodra dat weer kan.
Yvonne Blekemolen, teammanager HVO-Querido DOET!

Sita schreef mij eind 1998 een kaart toen ik vanwege een hartkwaal thuis moest blijven met de tekst: Binnenkort kan het alleen maar beter gaan! Dat optimisme tekent Sita en zo heb ik haar bewaard in mijn geheugen. Doordat Sita zoveel optimisme uitstraalde werden ook grote problemen draaglijk. Ze was een belangrijke steun en toeverlaat voor mij. Ook privé hebben we veel gedeeld. Haar betrouwbaarheid, haar nauwgezetheid, haar loyaliteit en haar werklust zijn weldadige kwaliteiten waarvan ik volop gebruik heb kunnen maken. Dat ze nu, na zoveel jaren HVO-Querido, mag gaan genieten van haar privéleven heeft ze volop verdiend. Ik ben trots dat ik samen met velen een lange rij mag vormen om haar oprecht te danken en haar alle goeds en geluk mag wensen.
Ton Banning, voormalig algemeen directeur

De samenwerking met Sita heb ik heel waardevol gevonden, je kan van haar op aan. Sita is overal voor in, wat een energie! Nee, Sita valt niet in een gat…geniet ervan!
Carolien Wanders, secretaresse

Het valt niet mee om Sita in een of twee zinnen te typeren. Dat gaat me niet dan ook niet lukken. Daar staat tegenover dat het wel weer heel makkelijk is om iets aardigs over Sita te zeggen. Sita is namelijk gewoon een heel goed en vooral gevoelig mens met een groot gevoel van verantwoordelijkheid. In haar werk legt ze de lat heel hoog voor zichzelf. Veel van haar collega’s, ik ook, hebben daarvan vaak kunnen profiteren. Voor Sita zelf leverde die ambitie nog wel eens de nodige stress op. Dat resulteerde soms in ‘Kooij-typische’ woede-uitbarstingen, meestal van korte duur overigens. Ik ben nu al een tijdje weg bij deze organisatie. Maar een aantal herinneringen daaraan zijn me dierbaar en blijf ik koesteren. En Sita (inclusief zo’n uitbarsting) maakt daar zeker deel van uit.
Jan Jumelet, voormalig beleidsmedewerker

Ik ken Sita al vanaf de eerste voet die ik 20 jaar geleden over de vloer zette bij HVO-Querido, en heb haar heel hoog. Diep respect voor haar werklust, én haar voor het oog absolute nuchterheid. Haar zielenroerselen toonde ze niet altijd, misschien wel ten koste van haarzelf? Ze handelt zonder aanziens des persoons: heerlijk. In ons gezamenlijke liefde voor het Spaans: Muchos saludos y buena suerte en tu vida, Sita!
Mijn zoon Stan wil nog toevoegen dat Sita altijd de organisator was van de voetbalpool. Dat mag niet ongezegd blijven. Daarmee is haar naam vele malen gevallen in ons gezin, uiteraard in uiterst positieve zin!
Cyriel Reestman, voormalig controler

Sita is een goedlachse vrouw, met veel humor, super jong van geest en een heel gezellig festivalmaatje. Blij dat ik haar heb mogen leren kennen en ik weet dat we elkaar in de toekomst nog wel eens gaan zien! In ieder geval MOET Pinkpop er nog een keer van komen! Tot gauw lieve Sita!
Petra van der Vliet, secretaresse