Verhalen

Inspelen op wat nodig is

Tags:
24 september, 2020

Vandaag is de laatste dag op de zaak van Ans Koster. Na 27 jaar bij HVO-Querido te hebben gewerkt gaat zij vanaf nu van haar welverdiende pensioen genieten. ‘Ik ga heel veel leuke dingen doen,’ lacht Ans. Maar voor het zover is wil ze nog wel even kort stil staan bij haar carrière bij onze organisatie.

Ans Koster (Amsterdam, 1954) komt in 1993 in dienst Hoe ging dat in z’n werk? ‘In die tijd woonde ik in Brabant,’ vertelt Ans. ‘Ik heb daar de sociale academie gedaan en werkte administratief en op tijdelijke basis als maatschappelijk werker. Op enig moment vond ik dat het tijd was om vast werk te zoeken, maar dat was destijds lastig in Brabant en daarom ging ik terug naar Amsterdam. Bij het arbeidsbureau hadden ze één vacature: invalkracht bij HVO op de salarisadministratie. Dat leek mij niks en HVO zei me ook weinig; Jonker overigens wel. Maar na drie bezoeken aan het arbeidsbureau was het nog steeds de enige beschikbare baan. Toen heb ik maar gebeld en de maandag daarop kon ik beginnen. Het Centraal Bureau was toen nog aan de Weesperzijde.

Inloophuis

Toen de collega voor wie ik inviel weer terugkwam, hadden ze iets anders voor me op het Dienstencentrum. Dat was indertijd een inloophuis annex dagopvang voor dak- en thuislozen op de hoek van de Zaagmolenstraat en de Gillis van Ledenberchstraat. Cliënten kwamen daar langs om te kunnen douchen, schone kleding en voor maatschappelijke, juridische en medische ondersteuning. Het Dienstencentrum fungeerde ook als postadres voor honderden daklozen, voordat de sociale dienst dat ging doen. Een andere belangrijke functie was budgetbeheer. Om de gelden van cliënten goed te scheiden van andere gelden was een aparte stichting in het leven geroepen: Stichting Inkomensbeheer, kortweg Stib. Ik kwam daar met Wil en Joan op de administratie van Stib.

Ans Koster

Ans Koster

Brug

Op een gegeven moment ging ik weer terug naar het Centraal Bureau, inmiddels aan de Wibautstraat. Ik kwam daar op de financiële administratie onder Kees van der Horst, hij was indertijd de financieel directeur.
Later werd ik accountmanager (en weer later adviseur), dat deed ik samen met onder anderen Wil Meerkerk. De organisatie was veel meer dan nu een verzameling eilandjes, losse koninkrijkjes in de stad. Heel veel werd decentraal geregeld en bepaald en overal ging het weer anders. Later is de beweging veel meer richting centraal gegaan. Wij zorgden voor de verbinding met de locaties. Daardoor kwamen wij ook veel op allerlei locaties, elk met hun eigen dynamiek. Dat was een leuk aspect van het werk.

Betrokken bij de actualiteit

Wat ik bijzonder vond aan mijn werk was bijvoorbeeld het realiseren van de verschillende noodopvangen in de stad voor ongedocumenteerden. Daarin heb ik geweldig samengewerkt met onder andere Mara en Larissa. Ieder deed haar deel. Het was behoorlijk buffelen om die nieuwe locaties voor elkaar te krijgen, maar onder grote druk haalden we alle deadlines en het resultaat is er. Dat zijn van die gelegenheden dat je goed merkt wat voor organisatie wij zijn, dat je voelt dat HVO-Querido heel erg betrokken is bij de actualiteit van dat moment. Er is een probleem of een kwestie en er moet vandaag iets gebeuren omdat dat nodig is voor de stad. Wij leveren op zo’n moment een goed product. Daar doe je het voor, het geeft energie.
Dat is een van de sterke punten van HVO-Querido, dat wij altijd klaar staan om in te spelen op wat er nodig is.
We zijn in die 27 jaar dat ik erbij ben behoorlijk gegroeid. Niet alleen in aantal klanten en medewerkers maar ook in onze positie in de stad. We zijn inmiddels een grote en betrouwbare partner.

Dank

Ik kijk met veel warmte terug op mijn tijd bij HVO-Querido. Ik ben blij dat ik een bijdrage heb geleverd aan werk dat er toe doet. Graag wil ik alle collega’s bedanken met wie ik fijn heb samengewerkt. Voor alle steun die ik van collega’s heb gekregen op momenten dat het minder met mij ging ben ik dankbaar, dat klinkt een beetje gedragen, maar zo voel ik het wel.

Geen bitterballen

Voor mij is het nu een natuurlijk moment om te stoppen. Niet alleen qua leeftijd, maar ook door veranderingen in de organisatie. Zo zijn recentelijk Anita Schaaij en Nic Borghans weggegaan, zorgdirecteuren waar ik altijd veel contact mee had. Er zijn bij mijn afdeling Planning & Control nieuwe collega’s gekomen.
Naarmate het afscheid dichterbij komt voelt het wel een beetje gek natuurlijk. Dat komt ook door de tijd. Vanwege corona wordt het geen borrel met bitterballen, maar een afscheid op microniveau. Jammer dat ik daardoor veel mensen niet meer kan spreken.

We zien wel

Iedereen vraagt: wat ga je nu doen? Voorlopig even niets. Drukke tijden heb ik genoeg gehad, ik ga me niet meteen in iets anders storten. Ik heb een nieuwe camera gekocht, daar ga ik mee aan de slag. Aanvankelijk wilde ik met mijn partner Jos naar het zuiden van Spanje en naar Venetië, maar dat stellen we vanwege corona even uit. We gaan wat door eigen land toeren, af en toe naar een museum, een boek lezen. We zien wel! Heerlijk!’

Deel dit verhaal:

Ans koster

Meer lezen?

Bekijk dan al onze verhalen.