Handelend optreden als je op straat wordt geconfronteerd met onrecht, discriminatie en geweld. Vanuit ons luie, veilige stoel zullen velen van ons beweren dit beslist te doen. We zijn er immers allemaal tegen. Maar daadwerkelijk ingrijpen als je het aan den lijve meemaakt is een ander verhaal. Onze collega Tessely aarzelde niet en sprong in de bres voor een vrouw die uit racistische motieven werd aangevallen.
Tessely Stefania (1994) werkt als administratief medewerker B bij onze gezinsopvang De Roggeveen. Ze woont momenteel in Amsterdam, maar omdat ze er een betere woning kan krijgen, verhuist ze binnenkort naar Hoorn, de stad waar ze is geboren en getogen.
Samen met haar broer en twee zussen groeit Tessely op bij haar moeder. Na haar mbo opleiding International Business begint ze aan een hbo Social Work, maar die rondt ze niet af. Het liefst zou ze haar hart volgen en een dansopleiding doen, maar de mensen uit haar omgeving raden haar iets praktisch met toekomstperspectief aan. ‘Ik heb als kind altijd dansles gehad. Mijn moeder stimuleerde dat en liet mij vroeger aan allerlei danswedstrijden meedoen, ook een keer aan de Mini-playbackshow op tv,’ vertelt Tessely. ‘Dansen doe ik nog altijd met plezier. Naast mijn huidige baan, geef ik hier bij De Roggeveen momenteel dansles aan bewoners en medewerkers.
Racistisch geweld
Met Pasen zou ik naar de kerk gaan, naar de internationale River Church in Amsterdam, en toen ik uit het metrostation stapte, zag ik een Aziatisch meisje, ik kende haar niet, ze bleek Kelly te heten, langs twee jongens lopen die van alles naar haar riepen. Ik zag aan haar houding dat ze niet op haar gemak was. Zij knikte rustig en beleefd en wilde verder lopen. De jongens ging door met roepen en schelden en begonnen stenen en andere dingen naar haar te gooien.
Ik zei dat ze daar mee op moesten houden, maar ze luisterden niet en gingen door. Ze gooiden haar de vreselijkste dingen voor de voeten. Ik was het nu zat en riep: stop, houd daarmee op! Ze werden heel boos en bleven stenen gooien en racistische dingen roepen. “Stop this Asian hate,” riep Kelly, maar het hielp allemaal niet.
Tessely op de binnenplaats van De Roggeveen
Omstanders
Die mannen werden steeds bozer en begonnen mij uit te schelden voor racist, echt bizar. Ik heb Curaçaose, Dominicaanse en Native American roots, en het waren zelf donkere jonge mannen. Racisme, ik weet hoe het voelt en dat zei ik ook: jullie moeten beter weten. Ik zei ook nog: stel je voor dat dit je zus zou zijn. Maar ze bleven maar agressief en toen Kelly een foto van ze maakte met haar telefoon begonnen ze te duwen en te slaan. Ik werd bij mijn keel gegrepen. Er kwam een man langs, ik riep: bel de politie, maar hij deed niks en liep door. Toen kwam er een koppel uit de metro en die wilden wel bellen, maar het waren Italianen, ze wisten het nummer van de politie niet. Toen heb ik met hun telefoon gebeld. En die mannen bleven intussen maar bij ons en schelden. Een van die mannen kwam op mij af, hij wilde de telefoon van Kelly afpakken. Ik voelde wel angst, maar tegelijk werd ik zelf toen ook heel boos. Ik dacht: zij gaan dit niet bij ons doen, no way. Toen kwamen er steeds meer mensen bij en renden die mannen uiteindelijk het metrostation in.
Adrenaline
We hebben allebei aangifte gedaan. We hebben tweeënhalf uur op het politiebureau gezeten, een hele andere Pasen dan ik me had voorgesteld. De politie was wel begripvol, maar ze vonden het ook niet heel belangrijk, want er was niemand gewond geraakt, er hoefde geen ambulance bij te komen. Ik had veel hoofdpijn na afloop, volgens de politie komt dat van de adrenaline.
Het grappige was dat Kelly tijdens ongeveer het hele incident mijn hand vasthield, dat merkten we pas toen het voorbij was. Wij kenden elkaar niet tot die dag, maar nu spreken we elkaar best vaak.
Shock
Discriminatie ken ik wel. Als vrouw en als zwarte vrouw. Regelmatig word ik op straat lastiggevallen door mannen. Je maakt de raarste dingen mee. Op mijn vorige werk zeiden ze bijvoorbeeld: jij moet schoonmaken, want dat deden je voorouders ook. Dat was dan zogenaamd een grapje, maar wat is daar grappig aan? Als ik met mijn vriend op straat loop, hij is van Vietnamese afkomst, is het sinds corona met het gescheld ook vaak niet mis. Soms ben ik echt in shock van wat je allemaal naar je hoofd geslingerd krijgt.
Bij HVO-Querido heb ik nog geen racisme meegemaakt. Ik heb me hier nooit anders gevoeld. Bij De Roggeveen kregen wij laatst een oproep om mee te denken over diversiteit en hoe we er samen voor kunnen zorgen dat iedereen zich hier welkom voelt. Ik vind het heel goed dat daar tijd en aandacht voor is.
Impuls
Het is misschien niet altijd verstandig om je op straat in conflicten te mengen. Je kunt niet altijd een held zijn, maar dat betekent voor mij zeker niet dat ik niets kan doen. Je kunt altijd iets proberen, al is maar om anderen in beweging te krijgen. Zo ben ik opgevoed, je laat mensen niet aan hun lot over. Zo ben ik gewoon als persoon. Als ik kan helpen, dan doe ik dat. Maar als je plotseling op straat met zoiets wordt geconfronteerd, is er geen vooropgezet plan, je handelt grotendeels impulsief. In dit geval, ze was klein, ze was alleen, niemand hielp haar, dan ik maar. Ik zou het zo weer doen.
Normaal
Op een gegeven moment kreeg ik allerlei berichtjes uit China: Tess, bedankt dat je voor Kelly bent opgekomen. Ik dacht: huh? Maar het blijkt dat Kelly een actievoeder is tegen anti-Aziatisch racisme en het verhaal in verschillende Chinese communities had gedeeld. Later kwamen daar artikelen in Vice en de Volkskrant bij.
Ik heb veel positief commentaar gekregen. Aardig en goed bedoeld natuurlijk, maar ik vind het ook moeilijk om daar mee om te gaan, ook dat er zoveel aandacht voor is. Want opkomen voor anderen zou normaal moeten zijn.’
