Sjaak van Toren (Rosendaal, 1957) woont in De Vaart, een drugsvrije woonvoorziening van HVO-Querido. Hij heeft naar eigen zeggen een beetje een hectisch leven gehad.
‘Ik heb MTS gedaan en altijd in de grond-, weg- en waterbouw gewerkt,’ vertelt Sjaak. ‘Damwanden, persriolen, ik heb me over de kop gewerkt. Dag en nacht, het werd steeds gekker. Het ging gewoon niet meer. Toen zei een collega, neem een lijntje, ik wist niet eens dat het bestond. En hier zit ik. Het hek was van de dam. Cocaïne, heroïne, drank, steeds meer.
Dikke zoen
In 1986 raakte ik alles kwijt en kwam op straat, bij GGD en HVO. Je bent jezelf niet, je ziet niks meer, je hebt totaal geen gevoel meer. Ik verkocht ansichtkaarten op het terras, dat was mijn hossel. Het is een diep dal, de ene dag is hetzelfde als de andere dag. Op een gegeven moment woog ik nog maar zestig kilo. In 2009 ben ik gevallen en heb anderhalve dag bewusteloos gelegen. Toen heb ik gezegd nooit meer. Drugs heeft me er vaak doorheen geholpen, maar het heeft me ook bijna mijn leven gekost. Pas als je nuchter bent, zie je wat er allemaal gebeurt. Nu zit ik hier en als ik hier weg ga, krijgen ze van mij een dikke zoen.
Ik heb mijn rijbewijs weer terug en rijd vijf dagen per week ’s ochtends en ’s middags mensen naar werkprojecten met een busje van Roads. Het vertrouwen dat je krijgt is belangrijk, je krijgt toch een bus mee, telefoon erbij.
Sjaak van Toren, foto Jildiz Kaptein
Toekomst
De Social Inclusion Games in Twente? Het was gigantisch, die week daar. Maar ik ben niet zo’n sportman. Ik heb mijn vishengel weer opgepakt en ga met mijn scooter de polder in. Ik maak me weer druk om van alles, ik moet ook veel inhalen, internet was aan mij voorbij gegaan. Ik zie mijn drie kinderen weer. Berouw komt na de zonde, maar daar heb ik echt spijt van. Ik heb ze nooit bewust de rug toegekeerd, dat gaat vanzelf met drugs. Ik schaam me gewoon hartstikke dood. Mijn kinderen zijn daar veel positiever over, die zeggen: denk aan de toekomst. Uiteindelijk wil ik op mezelf wonen in Amsterdam. Nu wil ik het nog even vasthouden, de bescherming.’
