Ben Manassen (1939) woont begeleid in de Amsterdamse Rivierenbuurt en is sinds jaar en dag een gedreven voorvechter van cliëntenparticipatie, eerst bij de Sinai, momenteel als voorzitter van regioraad 1 van HVO-Querido.
Hoewel hij wordt geboren en opgroeit in Tiel, maakt hij in de oorlog al kennis met Amsterdam, als hij van zijn derde tot zesde jaar zit ondergedoken bij pleegouders. Ben Manassen: ‘Ik herinner me de bevrijding, mijn vader kwam mij halen – ik herkende hem onmiddellijk – en ik vroeg ‘hangen al die vlaggen voor mij uit?’ Wat dus niet zo was.
Serieus nemen
Cliënten goed informeren, serieus nemen en hun belangen zo goed mogelijk behartigen, is heel belangrijk. Het is geen onwil van de instelling, maar soms gaat het gewoon niet goed. Dan krijgen mensen brieven thuis over een of ander computersysteem die ze niet begrijpen of schort er ergens het een en ander aan de zorgvuldigheid waarmee met privacy moet worden omgegaan. Je komt als voorzitter met veel dingen in aanraking, dus je moet wel. Nu ben ik er ook de man niet naar om veel stil te zitten.
Ben Manassen, voorvechter van cliëntenparticipatie, foto Jildiz Kaptein
Vrijheid
Ik heb een vriendin die mij veel levensvreugde geeft. Daarnaast zing ik wekelijks in het Amsterdams Synagogaal Koor. Zingen doe ik al sinds de jaren zeventig, vanaf dat ik in Buitenveldert kwam wonen. Ik bezoek diverse synagogen, ik volg lessen tekstinterpretatie. Joods Amsterdam leeft nog. Ik kan hier in vrijheid wonen, spreken en bewegen. Gelukkig wel.’
