Alle medewerkers van de gezinsopvang van HVO-Querido kwamen vorige wek bijeen in de Tolhuistuin in Amsterdam Noord. Ze wisten niet precies waarvoor, maar toen ze werden verwelkomd met een half broodje pindakaas, kon je de bui al een beetje voelen hangen.
De collega’s gingen in tweetallen the serious game spelen, een spel dat HVO-Querido is aangeboden door gemeente Amsterdam als onderdeel van het project Gezonde en Kansrijke Start. Het spel is ontwikkeld om hulpverleners ervan bewust te maken van hoe belangrijk het is voor de ontwikkeling van kinderen dat ouders alles goed en met minimale stress kunnen regelen.
Rollen
Alle medewerkers spelen ouders in het spel, sommigen een stel, anderen niet. Iedereen speelt zijn of haar rol op basis van een kaart met een hele korte biografie. Zo zijn er Joy en Naomi. Naomi is 19 jaar oud en zes maanden zwanger van haar tweede kind. Zij woont nog bij haar moeder Joy, samen met haar zussen in een klein flatje. Of neem Susanne en Felix, geen stel, maar wel ouders in spé. Voor de een gaat een kinderwens in vervulling, terwijl de ander zich erin geluisd voelt. Of neem Miliette en Amanuel, een echtpaar uit Eritrea met drie kinderen. De vierde was niet helemaal de bedoeling, maar God heeft het zo gewild. En tot slot Ricardo en Charmaine, een jong stel uit Amsterdam Noord, zorgmijders met veel problemen, maar wel superblij met de komst van hun eerste kind.
Medewerkers van de gezinsopvang van HVO-Querido bij een loket in het spel
Weinig geld
Het spel bestaat uit twee fasen. De eerste ronde duurt tot de geboorte van het kind, de tweede ronde beslaat de cruciale eerste duizend dagen van het kind. Voor beide rondes moeten de ouders van alles in orde maken voor hun kind. Ze hebben daarvoor een stempelkaart en moeten langs verschillende loketten van instanties, bedrijven en de gemeente om zaken te regelen voor hun kind en zichzelf. Denk aan afspraken maken met de gynaecoloog en verloskundige, kinderkleertjes kopen, kraamzorg regelen e nog veel meer. En na de bevalling moet er aangifte worden gedaan, kinderopvang geregeld en toeslag worden aangevraagd. De deelnemers hebben daar bankbiljetten en muntjes voor gekregen, maar dat is net een beetje te krap.
Het gaat niet altijd van een leien dakje in het spel
Inleven
Zowel ouders als de medewerkers achter de diverse loketten kruipen goed in hun rol. Sommigen gaan er helemaal in op. De mevrouw achter de balie om aangifte van de geboorte te doen is onverbiddelijk: eerst een deugdelijk identiteitsbewijs, anders gaat het feest niet door. Al snel ontstaan er wachtrijen. En net als je aan de beurt bent sluit het loket. Of je hebt toch niet de juiste papieren. En instanties wijzen naar elkaar. Nee, je moet echt eerst dit of dat regelen. En tussendoor zijn er zo nu en dan mededelingen die de voortgang verder compliceren. De werkgever van een van de deelnemers belt bijvoorbeeld om te zeggen dat zij nu op haar werk moet komen, anders kan zij wel helemaal thuisblijven. Terwijl het gezin dat geld juist zo hard nodig heeft. Stress! En je wilt het graag zo goed mogelijk doen voor je kind, maar, dat is gek, bij de supermarkt blijkt dat gezonde voeding veel duurder is. Nog meer stress!
Ouders proberen kinderopvang te regelen
Geregeld
Na afloop van het spel kregen de deelnemers alsnog een uitgebreide lunch. Tijdens de soep met broodjes gaf de GGD een presentatie over de impact van armoede op ouders en de stress die dat oplevert voor kinderen.
‘De meeste collega’s vonden het een leuk en boeiend spel, dat ze nog wel wat langer hadden willen spelen,’ aldus Karen van Leeuwen, teammanager Ambulant team Gezinnen. ‘Het was een beetje rommelig, maar dat paste wel bij de opzet. Sommige deelnemers zaten er vrij serieus in. Ik heb bijvoorbeeld mensen horen terugschakelen naar hun rol als professional, om de mevrouw achter de balie eens even haarfijn te vertellen hoe het echt zat.
Een van de deelnemers vertelde dat ze het opvallend vond dat ze zo veel empathie tegenkwam bij de meeste loketten. Ze zei dat ze dat zelf in haar werk ook altijd deed. Maar als deelnemer aan het spel zat ze daar niet op te wachten. Ze hoefde niet zo nodig belangstelling of vertellen hoe ze zich voelde. Ze wilde gewoon dat dingen werden geregeld.’
