Abdullah Nashef (1992) werd geboren en groeide op in het Syrische Aleppo. Hij verblijft momenteel tijdelijk in de noodopvang voor vluchtelingen van HVO-Querido aan de Schipluidenlaan.
De eerste tijd in Amsterdam verbleef hij bij het Leger des Heils aan de Haaksbergweg. Toen dat werd gesloten, kwam hij bij de Schipluidenlaan terecht. Abdullah Nashef spreekt enthousiast en vol optimisme in een mengeling van Nederlands en Engels.
‘Aleppo is de grootste stad van ons land,’ vertelt Abdullah in de grote algemene ruimte van de noodopvang, de vroegere aula van het Calvijncollege in Amsterdam West. ‘Aleppo is the economic capital of Syria and the oldest city of the world,’ zegt hij niet zonder trots, ‘mijn stad is 12.000 jaren oud. It was paradise, but now it’s hell.’
Rijke geschiedenis
Hij heeft al vaak gemerkt dat veel Europeanen geen idee hebben van de rijke culturele geschiedenis van zijn geboortegrond. ‘There are many, many well educated people in Syria.’ Hij komt uit een gezin van vijf broers en een zus. Zijn familie dreef een handelsmaatschappij. ‘Wij importeerden, hoe heet dat, sanitary equipment, baths, showers, kitchen furniture and so on. Uit China, Duitsland en andere landen. We also had a factory that made clothes for big companies like Zara. We were a bit rich, but not crazy rich. I was born with a silver spoon in my mouth, a golden spoon we say in Syria.’
Familie
Zijn ouders en zijn zus wonen nog steeds in Aleppo. ‘The situation is bad, no electricity, there are generators in the streets, no water, no adsl for communication, sometimes there is a weak 3G-connection.’ Drie broers wonen momenteel in Egypte en een andere broer, een econoom, woont in Amsterdam. ‘In Egypt my brothers started the factory again, but is a lot smaller now. Our businesses in Aleppo are destroyed and everything in it is stolen.
Everybody with a weapon in Syria is no good, that’s what I believe. Syrians killing Syrians, it is horror. And you cannot say it is his fault or his, it is our fault. I’m afraid there is no real solution right now. That takes at least ten years or longer. Alles is kapot.
Abdullah Nashef op de binnenplaats van de noodopvang Schipluidenlaan
Zelf kiezen
In Syria I studied geometry and construction.’ In Amsterdam is Abdullah weer gaan studeren. Hij volgt Nederlandse les aan het Amsterdam University College op het Sciencepark en hij doet daar ook een cursus statistiek. ‘Ik heb ook privéles Nederlands van een mevrouw. We made a deal: ik maak voor haar een website, zij geeft mij les. En vandaag was ik bij de VU, in juni word ik daar uitgenodigd voor een test. Ik wil ICT studeren. Computers, netwerken, internet, het is mijn hobby en wordt mijn werk. Difficult is not in my dictionary, ik wil verbeteren. Als kind dacht ik dat werken bij een groot internationaal bedrijf mooi was, zaken doen, reizen. My parents had dreams for me too, they wanted me to be a doctor. But I like to make my own choices.’
Abdullah wil graag in Nederland blijven. Ten eerste omdat zijn broer hier woont, maar ook omdat hij zijn kansen hier hoger inschat dan in de ons omringende landen. ‘In Duitsland zijn misschien wel een miljoen vluchtelingen, hier een beetje minder, ik dacht 55.000.’
Inhalen
‘I came to Europe to study, to make something of my life. I have lost five years in the war, in de oorlog. The next five years I have to make up for that, I have to spend them like ten years. I haven’t got a second to lose. I have to study like crazy, elke dag. Ik heb geen tijd voor niks. Met mijn broer moet ik echt een afspraak maken. Ik ben busy.
Most people from the staff here know me and the residents too. They both know I am always ready to help if I can. I like to be useful for other people.
Nederland is a different culture, a different everything. Nederlanders, ik vind ze erg vriendelijk. Nederlanders zeggen tegen mij vaak dat het hier zo koud is, maar in Syrië is het nu veel kouder. Er is veel gelijkheid is Nederland. Mensen verschillen van mening, maar niet heel erg in geld, lijkt het. Alles is hier well organized, daar houd ik van. En belangrijk, they are a respectfull people.
Zelf doen
I don’t want to complain. The food here is fine, but it is not a five star restaurant. There a two ways to look at it: do you live to eat or eat to live. It is not important. I am alive. We are in this camp for only a short time. I want success in life and a little brilliance, I don’t want to be normal. Normal, like average. Iemand vroeg mij hier: wat kan Nederland voor jou doen. Nou, in the end niks, je moet het zelf doen.’
De reis van Aleppo naar Amsterdam was lang en niet gemakkelijk. Abdullah kwam naar Europa met een bootje uit Turkije. Over zijn tocht doet hij heel luchtig. ‘It was an adventure. It doesn’t matter now, that’s all in the past. Nu ben ik hier.’
