Corrie van der Poel, adviseur services bij onze facilitaire dienst, gaat met ingang van 1 juni na dertien jaar HVO-Querido van haar welverdiende pensioen genieten. Een korte terugblik en een paar overpeinzingen.
Corrie wordt geboren in 1957 in Laren en woont, op een kort uitstapje naar Loosdrecht na, al haar hele leven in Huizen in het Gooi. Haar grootvader is beroepsvisser, maar als de Zuiderzee wordt afgesloten, verkoopt hij noodgedwongen zijn botter en begint een groothandel in kaas die door Corries vader wordt voortgezet.
Heb je altijd al facilitair adviseur willen worden?
Als kind wilde ik juf worden, schooljuffrouw, dat leek me het allerleukste. Ook toen ik op de middelbare school zat, ging ik nog vaak helpen op de kleuterschool, voorlezen, tekenen. Maar mijn familie besloot dat het beter was als ik iets anders ging doen. Dat kwam ook omdat ik nichtjes had die waren opgeleid tot juf en die toen niet aan het werk konden komen. Dat kun je je nu niet meer voorstellen, zowel dat je in het onderwijs niet aan de slag kunt, als dat je een kind niet laat doen wat ie graag wil. Ik heb mijn kinderen gewoon hun hart laten volgen.
Ik ben een opleiding tot Z-verpleegkundige gaan doen, zwakzinnigenzorg heette dat toen, maar die heb ik niet afgemaakt. Liever ging ik op kantoor werken bij verschillende grote bedrijven. En toen mijn eerste werd geboren, ben ik gestopt met werken. Zo ging dat toen, gek hè? Niet zolang daarvoor hielden vrouwen nog op met werken als ze trouwden. Er was in die tijd helemaal geen kinderopvang en je ouders vragen, dat kwam niet in me op, dat deed niemand. Ik heb drie kinderen, allemaal jongens, die zijn nu 43, 40 en 28 jaar oud.
Corrie met Hans Buis, 2008
Hoe ben je bij HVO-Querido gekomen?
In die tijd werkte ik als servicemanager bij Cordaan, ik had daar drie vestigingen, twee in Huizen en eentje in Maartensdijk. Ze waren toen bezig met centralisatie en mijn functie hield op te bestaan. Paul Toes, destijds hoofd facilitair bij HVO-Querido, heeft me voor deze baan gevraagd. Ik werkte in het begin samen met Hans Buis. We hadden de stad zo’n beetje in tweeën gedeeld, Hans deed west en ik oost. Het was best een solistische functie, ik was nauwelijks op kantoor, maar altijd onderweg van locatie naar locatie. Het contact met de collega’s in het veld is voor mij de grote charme van deze baan geweest.
Corrie met Maudisa, 2010
Wat waren je eerste indrukken?
De bevlogenheid en inzet van die mensen om de boel voor klanten weer op de huppel te krijgen, petje af. Medewerkers van HVO-Querido zijn doe-mensen met een grote drive om het goede te doen voor hun klanten. Niemand hangt achterover te wachten tot het vijf uur is. Ik weet nog dat ik voor het eerst op de oude Poeldijkstraat was, daar viel me die betrokkenheid van collega’s enorm op. Wat ik ook nog weet, is dat ze daar bij het oude Passantenverblijf een knalrode vloer hadden. Wie bedenkt zoiets?
Ik weet ook nog goed dat ik een keer bij De Roggeveen was, altijd leuk om daar te zijn met al die spelende kinderen overal, en daar stond een deur van een appartement open. En het stond er vol dozen. De mevrouw die daar tijdelijk verbleef, zat letterlijk bij de pakken neer. Dat beeld zal ik nooit vergeten.
Het is mijn stellige overtuiging dat als het in jouw omgeving een beetje netjes en opgeruimd is, dat je dan ook veel opgeruimder de wereld in kijkt, dat je hoofd dan ook makkelijker weer op orde komt.
Ik kwam in het begin wel op locaties met een bijna geaccepteerde graad van vervuiling. Dat heb ik nooit geaccepteerd. Als je dat soort verval toelaat, dan is het einde zoek, dat moet je niet willen.
Corrie met collega’s van de facilitaire dienst, 2012
Wat vind je leuk aan je werk?
Toen ik begon, wed net het Martien Schaaperhuis op IJburg opgeleverd, dus daar had ik qua inrichting meteen een mooie klus aan. Omdat het mijn eerste grote project bij HVO-Querido was, is het Martien Schaaperhuis altijd een beetje “mijn” locatie gebleven. Maar daarna volgde een hele serie mooie nieuwbouwprojecten: Masira, Hof van Socrates, de Poeldijkstraat, Centraal Bureau.
Het leukst is het toch om op de locaties samen met de mensen daar te kijken hoe de dingen gaan en hoe we dat samen kunnen verbeteren. Samen nieuwe dingen opstarten. Door veel op locaties te komen weet je een beetje wat er speelt en haal je op een natuurlijke manier je werk op. Dat helpt je verder.
Dat vind ik het lastige van thuiswerken, dat je die prikkel mist.
Hoe gaat het in jouw team?
Mijn team, de facilitaire dienst, is een hele warme club. Aardige, fijne collega’s, een leuke groep mensen. Allemaal solisten, ieder met zijn eigen taken, maar we houden elkaar goed op de hoogte van waar we mee bezig zijn. Vaak grijpt ons werk ook in elkaar. Als huisvesting een nieuw pand oplevert, moet ik daar qua inrichting iets mee bijvoorbeeld.
Ik vind het ook bijzonder om op mijn werk contact te hebben met mensen die je op een doorsnee kantoor minder snel tegenkomt. Ik weet nog dat ik een keer naar de Dolingadreef moest, een voormalige gebruikersruimte van ons in Zuidoost. Daar hingen wat kerels rond, overduidelijk cliënten, en ik geef toe: ik voelde me niet op mijn gemak. Maar toen ik eenmaal voor de deur stond, waren ze heel beleefd en aardig en hebben ze mij geholpen met dozen sjouwen. Een mooi lesje omgaan met vooroordelen!
Corrie met Marina op de jaarlijkse BBQ van HVO-Querido, 2016
Als jij het bij HVO-Querido voor het zeggen had, wat zou je dan doen?
Ik ben bang dat ik een heel saai antwoord ga geven en geen wilde vergezichten schets. Ik zou namelijk helderheid en duidelijkheid willen geven. Keuzes durven maken en beleid dat werkt goed borgen. Er is heel veel enthousiasme, energie en creativiteit bij HVO-Querido. We bedenken van alles met z’n allen. Dan gooien we het in de lucht, dan valt het neer en dan bedenken we weer iets nieuws. Soms wordt daardoor in alle enthousiasme het wiel opnieuw uitgevonden. Soms is de samenhang een beetje zoek en drijven we een beetje uit elkaar. Teams gaan heel erg hun eigen weg. Ik zou duidelijk maken wat teams zelf kunnen en mogen en wat vanuit centraal wordt geregeld. Mensen houden van helderheid.
Corrie van der Poel
Wat ga je nu doen?
Het werk begon echt een beetje in de weg te gaan zitten, merkte ik. Dus ik ga nu van alles doen. Ik ga weer schilderen. Leuke dingen doen. Gezellige dingen met mijn kleinkinderen, gewoon dingen die zich aandienen en die ik zelf graag wil. Mijn man is ook gepensioneerd, dus we hebben samen de tijd aan onszelf. Maar ik ga bijvoorbeeld ook vrijwilligerswerk doen, helpen met huiswerkbegeleiding bij het asielzoekerscentrum bijvoorbeeld.’
