Sommige bewoners van HVO-Querido hebben behoefte aan ondersteuning op lichamelijk of psychisch gebied. Daarom volgen ongeveer twintig van onze medewerkers de opleiding tot verpleegkundige in de psychiatrie.

Om dit vak goed in de vingers te krijgen, is een stage in een andere praktijk onontbeerlijk. Onze collega’s in opleiding lopen daarom tien weken stage bij instellingen voor somatische zorg in en om Amsterdam.
Het doel van deze externe stage is dat studenten hun kennis en vaardigheden verbreden. Terwijl deze collega’s op stage zijn, wordt hun werk tijdelijk overgenomen door studenten van de organisaties waar we in deze uitwisseling mee samenwerken. Onlangs liepen collega’s van de Passeerdersstraat, Domselaerstraat, Masira, De Rijswijk en Fleerde stage bij Reade, Brentano, Pennemes en Amstelring. Op onze beurt ontvingen wij medewerkers in opleiding van Reade, het BovenIJ ziekenhuis en Brentano.

Ervaring opdoen

Op deze manier doen collega’s veel ervaring op met het verlenen van basiszorg en het verrichten van verpleegtechnische handelingen. Niet om bij terugkomst hun afdeling te veranderen in een zorgafdeling, maar om cliënten sneller en beter te kunnen begeleiden en zo nodig hulp van anderen in te schakelen. De stagiaires uit verpleeghuis, ziekenhuis en revalidatiekliniek hopen bij ons te leren van onze manier van werken.
Hieronder vertellen twee van hen over hun ervaringen met deze uitwisseling.

Van Reade naar de Rijswijk

Debbie Groenestein (1993) werkt als verpleegkundige in opleiding op de afdeling neurologie van het Amsterdamse revalidatiecentrum Reade aan de Overtoom. Maar onlangs werkte ze in het kader van een uitwisseling ruim tweeënhalve maand bij afdeling de Rijswijk van HVO-Querido, een 24-uursvoorziening waar 72 langdurig zorgafhankelijke psychiatrische cliënten wonen en worden begeleid.
‘Ik vond het heel interessant,’ vertelt Debbie, ‘je kunt wel een cursus volgen over psychiatrie en er over lezen, maar in de praktijk is het toch anders. Persoonlijk leer ik daar op zo’n manier meer van. Vooral het leren omgaan met mensen met een zogeheten dual diagnosis, dus psychiatrie en verslaving, vond ik leerzaam en de moeite waard. Want wij zien die mensen ook, dus daar heb ik in mijn werk bij Reade ook echt iets aan. Bij de Rijswijk krijg je een goed beeld van wat dat is, wat een dubbele diagnose doet met mensen en hoe je daar als zorgverlener mee om kunt gaan.

Wisselwerking

Ik was hier vooral om zelf dingen te leren, maar omgekeerd heb ik de collega’s van de Rijswijk ook wat verpleegkundige kennis bij kunnen brengen. Niet alleen bij medicatievertrekking en depots, maar ook bij dingen als wondbehandeling en infectiebestrijding. Die wisselwerking vond ik fijn, dat ik niet alleen maar iets kwam halen, maar ook iets kon betekenen voor het team. Zo veel mogelijk gewoon meedraaien met het team, taken oppakken, dat werkt prettig.
De eerste twee weken waren vrij chaotisch, daarna weet je een beetje wat je moet doen en wat er van je wordt verwacht. Dan voel je je steeds belangrijker worden in het team. En ik vond het een heel fijn team. Ze gaven mij meteen het gevoel welkom te zijn en ze kwamen voor mij op, echt een team waar je op terug kunt vallen.
Bewoners zijn vrij open. In het begin ben je natuurlijk de nieuweling, maar al vrij snel is het van: Hé Debbie, hoe is het? Het helpt daarbij als je snel de namen van bewoners kent.

Heftig

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van HVO-Querido gehoord. Mijn beeld van de doelgroep was minimaal, ik dacht bij daklozen vooral aan geschreeuw op straat. En ik vond het soms best wel heftig, het is een pittige doelgroep. Drugs kunnen makkelijk tot agressie leiden, mensen gaan af en toe behoorlijk tekeer. Je leert daar op te anticiperen, bijvoorbeeld door bewoners even te laten uitrazen, zodat ze hun meeste frustraties alvast kwijt zijn. Van de soepele omgang van mijn tijdelijke collega’s met waanbeelden bij bewoners heb ik ook veel geleerd. Je komt soms bewoners tegen die denken dat ze God zijn.

Inleven

Voor mij zou het werk als persoonlijk begeleider bij de Rijswijk toch niet echt iets zijn. Mensen stabiel houden is voor mij te weinig resultaat, ik wil grotere stappen maken met patiënten en veel meer ontwikkeling zien. Als mensen helemaal beter worden, dat maakt het werk voor mij extra leuk.
Ik vond de uitwisseling heel leerzaam. Ik heb me kunnen verdiepen in verschillende ziektebeelden. Omdat ik iets begrijp van de achtergronden, kan ik gedrag van mensen kun beter plaatsen, ik kan me een beetje inleven. Ik kijk nu beslist op een andere manier naar de doelgroep.’

Van Masira naar Vreugdehof

Voor collega Suzanne Wammes (1996) is het net andersom. Normaal gesproken werkt ze als persoonlijk begeleider bij Masira, een afdeling van HVO-Querido die aan veertig volwassenen en ouderen met een chronisch psychiatrische aandoening woonbegeleiding en zorg biedt, maar onlangs liep ze in het kader van een uitwisseling stage bij Vreugdehof, een verpleeghuis in Buitenveldert van Amstelring. Dat is natuurlijk niet toevallig, want zij volgt momenteel naast haar baan de hbo-opleiding Verpleegkunde.
‘Ik heb hartstikke leuk werk bij Masira,’ vertelt Suzanne, ‘heel veelzijdig ook. De jongste bewoner is precies een dag ouder dan ik en de oudste is 81.
Ik doe nu verpleegkunde in de breedste zin. Voor veel agogische vakken heb ik een vrijstelling omdat ik al mijn hbo mwd (maatschappelijk werk en dienstverlening) heb. Daardoor duurt deze opleiding voor mij maar tweeëneenhalf jaar. Ik volg de flexibele variant, wat betekent dat ik zelf mijn vakkenpakket en mijn rooster samenstel, zodat dit bijvoorbeeld aansluit bij je werk in de praktijk. Het leuke hier zijn de verpleegkundige handelingen en het klinisch redeneren. Dat vind ik heel leerzaam. Je leert in het verpleeghuis veel van stomazorg en wondzorg.

Tempo

Dit tehuis kende ik niet, Amstelring als organisatie wel. Ik wilde aanvankelijk graag naar een ziekenhuis, maar toen kwam hier een stageplaats beschikbaar en ik heb er geen spijt van, het bevalt me hier heel goed. Het tempo ligt behoorlijk hoog, met z’n vieren zorgen we voor twintig mensen. Naar de wc gaan, douchen medicatie innemen, eten, bedden opmaken. Bij Masira wonen mensen meestal voor langere tijd, hier is het juist een komen en gaan van mensen, het is kortdurende zorg, vaak met een snel resultaat. Daardoor zie je niet alleen veel mensen voorbijkomen, maar ook een grote diversiteit aan ziektebeelden, dat is interessant. Ik heb hier veel kennis opgedaan, het werk hier ga ik wel een beetje missen.
Een opleiding volgen en werken is best een pittige combinatie, maar ook heel leuk. Terug naar school, daar moest ik wel even aan wennen.

Gek uit de hoek komen

Vanuit HVO-Querido ben ik hierin heel goed begeleid door Vera Mobach van Opleiden en Ontwikkelen. Zij is niet alleen heel positief en enthousiast, ze weet ook precies waar ze het over heeft.
Ik zou iedereen zo’n stage aanraden, het levert zoveel rendement op. Ik heb zoveel geleerd, ik ben er echt door gegroeid. Het grappige was dat op onze afdeling bij Vreugdehof de klanten met een psychiatrische diagnose als vanzelf bij mij terecht kwamen. Veel mensen vinden het toch lastig om daarmee om te gaan. Ik vind dat juist leuk, mensen die een beetje gek uit de hoek komen zijn leuk om mee te werken. Psychiatrie past bij mij.

Breder

Ik ben bij Vreugdehof in een fijn team terechtgekomen, ik voelde me echt op mijn gemak, een onderdeel van het team en helemaal niet de stagiair, alhoewel ik natuurlijk wel veel vragen stelde. Ik verwacht dat ik in mijn werk als persoonlijk begeleider bij Masira nu beter kan signaleren en, samen met de huisarts, kan adviseren op somatisch gebied. Als een bewoner bijvoorbeeld een plek op zijn been heeft, dan let ik daar nu meer op. Door deze ervaring heb ik een bredere blik gekregen.’