Aan het Anton de Komplein ligt nu nog de 24-uuropvang Zuidoost van HVO-Querido die elke dag opvang biedt aan 40 dak- en thuislozen. Dit is, net als zijn voorganger, een tijdelijke voorziening. Er tegenover, op de plaats waar onze eerste Nachtopvang Zuidoost stond, verreist momenteel een nieuwe, permanente voorziening, waar 35 woonplekken zullen komen plus 15 zogeheten instroomplekken. Het is de bedoeling dat het nieuwe pand op 1 maart 2012 wordt opgeleverd.
Willem Heesbeen (‘s-Hertogenbosch, 1968) werkt als zorgcoördinator aan het Anton de Komplein. Willem Heesbeen: ‘Ik ben min of meer opgegroeid in ‘s-Hertogenbosch, in de Siep en Orthen, wat je in de jaren ’70 gerust een achterstandswijk kon noemen. Op mijn achtste jaar ben ik van school gegaan. Mijn vader ging in dat jaar dood en ik was nogal onhandelbaar. Eigenlijk moest ik naar een ZMOK-school, maar daar ben ik nooit echt aangekomen. In een buurt waar de politie niet graag komt, zie je weinig leerplichtambtenaren.
Kermis
Ik ben van huis weggegaan en bij de kermis gaan werken, in Noord-Ierland en Noord Engeland. Schotland is mijn favoriete vakantieland, ik houd van wind en regen. Ik houd ook van het landschap en Schotten zijn hele prettige mensen. Engelsen zijn wat narriger, die zitten dichter op elkaar.
Maar ja, ik was ergens aan het werk, aan een transportband, en die schiet los en ik moest echt naar het ziekenhuis. Maar toen zei mijn baas: ik ken jou niet. Dan sta je als 15-jarige in Belfast toch raar te kijken. Uiteindelijk hebben twee maatschappelijk werksters, Mary Donnely en Cristeen Boyd, die namen vergeet ik nooit, ervoor gezorgd dat ik terug kon naar Nederland.
Poortgebouw
In 1987 kwam ik een tijdje in het Poortgebouw aan de Weesperzijde, dat was toen van HVO, daar kon je zoveel nachten per maand slapen, 5 uur naar binnen, half 9 er weer uit. De zorg was niet iets waarvan ik dacht: daar ga ik ooit in werken. Ik heb van alles gedaan voor uitzendbureaus en op mijn twintigste ben ik voor mezelf begonnen. Eerst een schoonmaakbedrijf, later een spachtelbedrijf, een beetje als stukadoorswerk, maar dan net even een andere tak van sport. De ene keer verdien je goudgeld, de andere keer sta je voor een rotbedrag per vierkante meter. En altijd zes dagen per week, 12 uur per dag.
Toen viel ik van een steiger en ging dat allemaal niet meer. Toen had ik een probleem, ik had geen opleiding, ik had nooit gedacht dat nog eens nodig te hebben. Maar verstand heeft er altijd wel gezeten, ik heb van jongs af aan nieuwsgierig geweest, veel aan algemene ontwikkeling gedaan, veel gelezen. Via via ben ik toen SPW-4 gaan doen en zo verder.
Bouwbord Anton de Komplein
Uit de rangen
Mijn eerste ervaring was als stagiair bij de Elandstraat, het was 11 september 2001, de dag van de aanslagen. Er hadden zich plotseling heel veel mensen ziek gemeld en mijn eerste dienst duurde meteen 24 uur. In 2002 kwam ik bij HVO-Querido, bij de gebruikersruimtes, dat was toen een apart team, met externe ruimtes bij Walenburg, het Dienstencentrum, aan de Mauritskade en de Dolinga-, Elsrijk- en Flierbosdreef.
Ik ben woonbegeleider 1 geweest, woonbegeleider 2, 3 en nu zorgcoördinator. Even ws ik ook trainee teamleider, maar daar ben ik tussentijds mee gestopt, in september ga ik de opleiding afmaken. Ik ben zogezegd uit de rangen omhoog gekomen, dat heeft helemaal in het begin wel eens wat verzet gewekt, maar mensen waren er ook wel snel aan gewend dat ik op de werkvloer de lijnen uitzette. Het is hier een heel volwassen team, dat het klappen van de zweep kent. Als zorgcoördinator zit je tussen teammanager en werkvloer in. Als het niet lekker loopt, ben je de eerste die het voor zijn kiezen krijgt. Wij hebben 16,5 fte, met dag-, avond- en nachtdiensten. Daardoor kom je sommige medewerkers pas weken later tegen. Wij hebben nu ’s nachts geen portier maar woonbegeleiders. In de nieuwe voorziening gaat dat veranderen.
Actie
Wat mij altijd enorm heeft aangetrokken in Zuidoost is de wil om de boel hier te veranderen. Onze aanpak is intussen een enorm succes geworden, samen met de partners hebben we de boel behoorlijk op orde gekregen. Als ik zie hoe het hier tien jaar geleden was toen ik binnenkwam en hoe het nu is, dat kun je niet met elkaar vergelijken. Tien jaar geleden was het een getto, mensen voelden zich opgejaagd wild. De agressie, de criminaliteit van toen, die vind je niet meer terug. En het is echt niet zo dat ik zo ben afgestompt, dat het mij niet meer opvalt. De meeste mensen zitten nu in zorg, ze hebben onderdak, ze hebben hun natje en hun droogje, dat geeft rust. Je hoort altijd: wat een heftige doelgroep en natuurlijk heb je nog excessen, dat zul je toch houden, maar we zijn echt in rustiger vaarwater gekomen. Het is leuk om met deze mensen te werken, je ziet ze telkens weer terugkomen. De meesten ken ik bij naam, je krijgt er een band mee. Het is hier nooit saai, er moet voor mij ook wel een beetje actie in zitten, het moet niet te gezapig worden.
4-2-1
In de oude nachtopvang hadden we vierpersoonskamers, nu hebben we tweepersoonskamers en straks hebben bewoners een kamer voor zichzelf, met een eigen keukentje, douche en wc. Vanaf het begin ben ik bij het realiseren van de nieuwe voorziening betrokken, dat is hartstikke leuk en boeiend. Ik zit in alle werkgroepen die er iets mee te maken hebben. We hebben helaas de pech gehad dat de financiële crisis er tussendoor kwam, toen stond het hele project op losse schroeven. Maar het is toch doorgegaan, hoewel iets anders dan gepland. In het eerste ontwerp was ongeveer het hele gebouw van glas, nu is er tenminste op elke verdieping een borstwering. De architect wilde vooral iets moois maken, het was heel moeilijk om hem om te krijgen. Die man snapt niet met welke doelgroep wij hier bezig zijn, de line of sight is voor hem belangrijker. Het is heel mooi hoor, wie houdt er nou niet van transparant, maar mooi en praktisch zijn twee verschillende dingen. Maar zoals we het nu hebben ingedeeld, dat gaat lukken.
Detectives
Carnaval vieren doe ik al vele jaren niet meer. Vroeger wel, het hele jaar sparen en er dan in een paar dagen 1500 gulden doorheen jagen, waar je je achteraf helemaal niks meer van herinnert. Een tijdje geleden was ik in Den Dungen, waar New Kids wordt opgenomen, dan hoor ik dat taaltje en denk ik, het is maar goed dat ik daar niet meer ben. In woon nu 16 jaar in Amsterdam. Ik ben nu tien jaar in loondienst, ik zou niet meer terug willen. Mijn vrouw vindt het ook wel prettig zo. Ik werk 36 uur bij HVO-Querido en nog 12 uur bij een thuiszorgorganisatie, ook als zorgcoördinator. Verder lees ik en kijk ik graag met mijn vrouw naar Engelse detectives. Ik ben wat burgerlijk geworden.’
