Peter Veeken (1961) is een van de vrijwilligers van het eerste uur bij het Respijthuis Amerbos. Als voormalig dakloze kent hij het klappen van de zweep en hij raadt het ervaringsdeskundigen die kunnen luisteren en van aanpakken weten van harte aan.
‘Ik ben geboren in Breda. Wij verhuisden nog wel eens, dat moest, want mijn vader had een goede baan bij de spoorwegen,’ vertelt Peter Veeken. ‘Ik heb een prima jeugd gehad, het ontbrak ons aan niks. Ik heb de middelbare hotelvakschool gedaan in Tilburg, De Rooi Pannen. Op mijn 21e ben ik naar Amsterdam gekomen en ben gebleven. En ik ga niet meer weg ook.
Schiphol
Heel lang heb ik op Schiphol gewerkt, in de logistiek, voor verschillende bedrijven in het vrachtvervoer. Heerlijk werk was dat. Maar op een gegeven moment kwamen er reorganisaties en fusies en was ik, samen met een groep collega’s, overbodig. Heel erg jammer, want ik was nog niet aan mijn pensioen toe, en met mijn leeftijd kom je bijna nergens meer aan de bak.
Een beetje mis
Ik kwam in de WW, dat was voor heel even wel lekker, na zoveel jaar hard werken, maar al snel liep het allemaal een beetje mis. Ik kon de huur niet meer betalen, er kwamen steeds meer schulden, op een gegeven moment houdt het op. Ik raakte dakloos en kwam rond 2008 bij HVO-Querido terecht, eerst bij het Passantenverblijf aan de Poeldijkstraat, daar kon je elke maand tien dagen slapen. Later kwam ik in het Passantenhotel te wonen aan de Boerhaavestraat en vandaar ging ik naar JES, Je Eigen Stek, dat is daklozenopvang in eigen beheer, aan de Tolstraat. Bij JES heb ik me uit de nesten gewerkt en nu woon ik weer op mezelf, in Noord.
Peter Veeken
Doener
In de tussentijd heb ik van alles en nog wat gedaan, ik ben niet iemand om stil te zitten, ik houd ervan om dingen te doen en te regelen, om een beetje actief te zijn. Ik ben een doener. Bij het Passantenverblijf zat ik in de cliëntencommissie. Bij centrum De Tour deed ik dagbesteding en zo rolde ik van het een in het ander. Ik heb de Toed-opleiding gedaan, dat is om je ervaringsdeskundigheid te leren inzetten, en ik deed mee aan de Mezzedo Matrix, dat is van de gemeente Amsterdam, om je zelfredzaamheid te meten.
Bij De Tour wees Ybo, een van de begeleiders, me op de vacature voor vrijwilliger bij het Respijthuis. Echt iets voor mij.
Meer vrijwilligers nodig
En zo werk ik hier nu sinds mei 2016 als vrijwilliger, ik was een van de eersten. Dat doe ik vijf dagdelen per week. En soms meer, als dat nodig is. We hebben nu een stuk of acht vrijwilligers, dat is te weinig. Eigenlijk zouden we er minstens 21 moeten hebben, want we zijn zeven dagen per week open en draaien per dag drie diensten: ochtend, middag en avond.
“Op een gegeven moment valt iedereen door de mand, daarom kun je beter van het begin af aan een beetje normaal doen.”
Geen regels
Het Respijthuis heeft plaats voor tien gasten. Mensen die bij ons verblijven noemen we gasten en geen patiënten of cliënten. Ze zijn bij ons te gast, als een soort hotel. Ze zijn hier vrij om te doen en laten wat ze willen, er zijn geen verplichtingen, geen regels, behalve dan geen drank- en druggebruik in huis. We proberen ’s avonds met z’n allen samen te eten. Ontbijt en lunch moet je zelf weten en zelf pakken. Wie wil helpen met koken of boodschappen doen is van harte welkom, maar het hoeft niet.
Peter Veeken bij het Respijthuis
Voldoening
Het leuke van dit werk vind ik het omgaan met de mensen. Je biedt een luisterend oor. Mensen komen hier tot rust en wij helpen daar een beetje bij. Soms ondersteun je wel eens iemand, bijvoorbeeld door mee te gaan als ze ergens naartoe moeten. Het geeft mij het gevoel dat ik nuttig bezig ben en ook een zekere voldoening. Het is soms lastig dat je wel eens meer zou willen doen, meer betekenen voor de mensen. Maar wij bieden geen zorg, wij zijn geen hulpverleners, wij bieden wel een helpende hand, dat is anders.
Ik zal nooit tegen een gast zeggen: je moet zus of zo doen. Ze moeten het bij zichzelf zoeken, toch?
Als ik hier deur achter me dichttrek, denk ik er natuurlijk nog wel eens over na, je hoort soms dingen die best heftig zijn, maar ik laat het wel los.
Profiel
Als vrijwilliger bij het Respijthuis moet je goed kunnen luisteren, dat is het belangrijkste. Je moet kunnen inspelen op de situatie, dus dingen kunnen inschatten. Je bent natuurlijk stabiel en sociaal, je kunt met verschillende soorten mensen omgaan, want je krijgt hier van alles over de vloer. Het is ook handig dat je iets van de achtergronden weet, dus hoe het kan gebeuren dat iemand verslaafd, dakloos of psychotisch wordt.
Gemak
Gasten verblijven hier maximaal twee weken, maar beginnen meestal met een weekje. Veel mensen komen daarna nog regelmatig terug, niet als gast, maar gewoon op de koffie en om even een praatje te maken. Ik beschouw dat als een goed teken. Mensen voelen zich blijkbaar op hun gemak bij ons.
Iets betekenen
Je kunt je hier ontwikkelen, niet alleen in de praktijk, er is ook de mogelijkheid om cursussen te volgen. Ik kan het ervaringsdeskundigen aanraden om vrijwilliger te worden, het is prettig om hier te zijn, je werkt in een leuk team. Het is geen betaalde baan, maar je hebt wel verantwoordelijkheden. En je kunt echt iets betekenen voor mensen.’
Peter Veeken heeft inmiddels zijn langste tijd gehad als vrijwilliger bij het Respijthuis Amerbos. Begin januari gaat hij voor 32 uur per week aan de slag in een betaalde baan als ondersteunend begeleider bij het Anton de Komplein van HVO-Querido.
