Sinds maart van dit jaar is Karin Boudewijns een van de vier directeuren zorg bij HVO-Querido. Waar komt ze vandaan? Wat motiveert haar en wat vindt ze tot nu toe van onze organisatie. Hoog tijd voor een nadere kennismaking.
Karin Boudewijns (1968) wordt geboren in Someren en groeit op in Maarheeze, plaatsjes in het zuidoosten van Noord-Brabant, op de grens met Limburg. Hoewel ze als kind wat verlegen is, wil ze president van Amerika worden om de wereld te verbeteren. Later weet ze één ding zeker: ze wil alles worden, maar beslist niet in de zorg gaan werken, want dat doen haar beide ouders al. Daarom gaat ze na het vwo politicologie (afgemaakt) en filosofie (niet afgemaakt) studeren in Nijmegen.
Links
‘Nijmegen was een links bolwerk in die tijd,’ vertelt Karin Boudewijns, ‘ik weet dan ook bijna alles van het marxisme, alhoewel ik zelf meer aan de kant van de vrouwenstudies zat. Het was begin jaren ’80, de tijd van no future. Veel werkeloosheid, protesten tegen neutronenbommen en kruisraketten, woningnood en krakersrellen. Ik ging er net als veel generatiegenoten niet van uit dat ik überhaupt werk zou vinden. Toch heb ik toevallig, via een vriendin, nog vrij snel een baan gevonden als vertrouwenspersoon voor patiënten in de psychiatrie. Daar was ik heel blij mee. Ik werkte voor een onafhankelijke stichting en werd gedetacheerd bij instellingen als het Riagg en het Sinaï Centrum. Heel boeiend, ik heb het met veel plezier gedaan, maar uiteindelijk was het niet helemaal mijn ding, ik vond dat ik te weinig echt kon veranderen voor cliënten. Ik ambieerde meer een baan op systeemniveau, in plaats van individuele klachten wilde ik het stelsel aanpakken.
Die functie is wel goed voor me geweest. Ik weet nu waar klanten tegenaan kunnen lopen en welke impact de regels van een zorgorganisatie op iemands leven kunnen hebben. Na vijf jaar had ik het gezien. Ik vond het niet leuk om altijd maar met klachten bezig te zijn. Je gaat dan bijna alles negatief zien.
Karin Boudewijns
Leuk en leerzaam
Daarna kwam ik bij branchevereniging GGZ Nederland, nu net van naam veranderd in de Nederlandse ggz, bij de afdeling strategie en financiën. Dat ging over regelgeving, over bouwen. Daar hield ik me bezig met lobbyen. Een hele andere wereld, maar ook zorg en ook leuk en leerzaam. Hoe komt besluitvorming tot stand? Hoe wordt bepaald onder welke condities zorgorganisaties werken en welke regelgeving er is voor zorgverleners?
In deze baan had ik veel te maken met zorgverzekeraars, zoals bij de overheveling van de GGZ naar de basisverzekering. De zorgverzekeraars hebben dit lang tegengehouden omdat ‘ze er nog niet klaar voor waren.’ Daarom wilde ik toen vervolgens bij een zorgverzekeraar gaan werken, want zo moeilijk kan het toch niet zijn. Zo werd ik manager zorginkoop bij Agis, onder meer in Amsterdam en ’t Gooi. Zorginkoop is een super interessant vak, maar het is ook redelijk abstract en vrij ver van de werkpraktijk. Te ver naar mijn zin. Toen ben ik gepolst door de gemeente Amsterdam of ik wilde helpen bij de vorming van de Wmo en daar heb ik de afgelopen zeven jaar gewerkt. Eerst als programmamanager, daarna als hoofd zorg.
Toevoegen
Al mijn werk heb ik altijd met heel veel plezier en inzet gedaan. Ik houd van een zekere complexiteit, van het verbinden van verschillende perspectieven, van dingen voor elkaar krijgen. Op een bepaald moment heb je zo’n beetje alles gegeven in een functie, daarom zie ik mezelf niet twintig jaar op dezelfde plek zitten. Ik moet iets kunnen bijdragen, iets kunnen toevoegen. Dan vind ik het voor mezelf en voor de organisatie beter om iets anders te gaan doen.
Concreet
Ik heb altijd al een keer bij een zorgaanbieder willen werken en zo ben ik sinds maart 2020 directeur Zorg bij HVO-Querido. Vanuit mijn rol bij de gemeente kende ik de organisatie en diverse medewerkers al. De doelgroep, de mensen voor wie wij werken, spreekt me enorm aan. Ik houd daarbij niet van hiërarchische organisaties en ook daarom dacht ik dat HVO-Querido wel bij mij zou passen. En dat doet het tot nu toe ook.
Ik werk prettig als ik samen met andere mensen iets kan laten gebeuren dat tot iets heeft geleid waar cliënten, direct of uiteindelijk, voordeel bij hebben. Daar krijg ik energie van. Het is leuk om aan concrete projecten te werken. Dat is leuker dan iets dat alleen maar papier beslaat. Hoe kan het nog beter, dat is een vraag die wij ons voortdurend moeten stellen.
Voortgang
Natuurlijk had ik al een beeld van HVO-Querido. Een eigenzinnige en vernieuwende club. Een voorloper bij ontwikkelingen in het zorgveld met een bepalende stem in de stad. Neem Housing First of de omklapwoningen. Sommige mensen kende ik al langer. Clemens Blaas bijvoorbeeld. Een stoere bestuurder. Als ie het ergens niet mee eens was, dan zei hij dat, in welk gezelschap dan ook. En nu ik er zelf deel van uitmaak, moet ik constateren dat dit beeld behoorlijk klopt.
Er is een cultuur van alles met elkaar afstemmen. Dat is enerzijds heel waardevol, maar het werkt soms vertragend. Het moet geen belemmering vormen bij het maken van voortgang. Soms is er wel heel veel overleg. Wat mij betreft kan de actie omhoog.
Wat ik heel opvallend vind, is dat ik heel veel mensen tegenkom en spreek die heel positief zijn over HVO-Querido. Dat is een groot compliment en niet gebruikelijk in de zorg, zeker niet bij organisaties van deze omvang. Dat moeten we proberen in stand te houden.
Apen
Als ik iemand moet noemen die mij inspireert en tot voorbeeld strekt, dan is dat geen managementgoeroe, maar de bioloog en wetenschapper Frans de Waal, onder meer bekend van zijn boeken over apen. Ik vind het geweldig hoe die man naar het gedrag van dieren en naar de wereld kijkt, met heel intelligente reflecties op de menselijke natuur. Is mijn interpretatie wel de juiste interpretatie, vraagt hij zich voortdurend af. Die intellectuele twijfel is heel relativerend en spreekt mij aan. Dat zouden we allemaal wat meer moeten doen. Zijn we slim genoeg om te weten hoe slim dieren zijn? is de titel van een van zijn laatste boeken. Dat zegt genoeg. Hij laat heel mooi zien dat de manier waarop wij naar apen kijken bijvoorbeeld sterk tijds- en cultuurgebonden is.
Bennie
Als ik niet werk, wandel ik graag met mijn 16-jarige hondje Bennie, een kruising tussen een Boerenfox en een Jack Russel uit het asiel. Alhoewel ik vaak van huis ben, heeft hij mij uitgekozen als zijn grote liefde en ik ben zeer vereerd. Vroeger fietste ik ook veel, maar nu met de hond wandel ik meer.
Ik woon samen met Mario in Utrecht, een leuke stad. Verder eet en borrel ik graag met vrienden en familie, ga af en toe naar een concert. Niets bijzonders eigenlijk, de dingen die iedereen doet. Maar wel belangrijk zijn voor mij.’
Zie ook de pagina Bestuur en Management.
