Nick de Zeeuw woont bij De Veste. Onder de naam Winston schrijft hij sinds jaar en dag op de achterpagina van Z, de Amsterdamse straatkrant.
Winston schrijft over het leven en de liefde en het reilen, zeilen en feilen van de opvang. Hij laat zich in zijn werk kennen als een kritische, onafhankelijke geest. Een creatieve luis in de pels van HVO-Querido.
Bent u dichter van professie?
Welnee, dichten is geen beroep. Ik praat zelf liever over m’n schrijfseltjes. Ik las als kind niet veel en wilde nooit speciaal schrijver worden. Wel iets creatiefs: toneel, voordracht, muziek of beeldende kunst.
Wat is poëzie?
Dichten is durven, het hoeft niet te rijmen en mag overal over gaan, hoewel de Liefde verreweg het mooiste onderwerp is. De tekst is bij voorkeur simpel en begrijpelijk, met net dat kleine beetje extra betekenis erachter. Dat zachte meezingen maakt tekst tot poëzie.
Wie zijn uw favoriete dichters?
Remco Campert, J. Bernlef en Gerrit Komrij, de Dichter des Vaderlands
Nick de Zeeuw alias Winston
Wat inspireert u?
Het leven: liefde, woede, kleine voorvallen, ontroerende momenten. Toen ik nog dronk en in de goot verkeerde, liep ik eens vies en stinkend een muziekwinkel in om naar Tosca van Maria Callas te luisteren. Huilend zat ik op de stoel. Ik mocht de volgende dag weer terugkomen. Dat zijn momenten die je moet zien te grijpen als dichter. Dan zit je het leven even heel dicht op de huid. Op straat miste ik de muziek. Nu heb ik een ruime cd collectie.
Hoe bevalt De Veste?
Er is gebrek aan personeel. Dat is logisch, want je verdient hier een schijntje. Het daklozencircuit is normloos en mensonwaardig. Er wonen hier 105 mensen, daarvan zij er ruim 90 verslaafd. Daar moet een scheiding in komen.
Ik kan het weten, ik durf mezelf toxisch deskundige te noemen. Mensen vragen wel eens wat dronk je?. Ik zeg dan altijd: wat niet?. Maar drinken doe ik sinds 15 juli 1998 niet meer. Dat is bijna 1000 dagen.
Wat is een goede hulpverlener?
Een mens met invoelingsvermogen. In het woord ‘hulpverlenen’ zit de merkwaardige stam ‘lenen’. Je krijgt het blijkbaar niet, je moet het teruggeven.
Waar moet u van huilen?
Muziek is mijn grootste passie. Van De vier jaargetijden van Vivaldi kan ik tranen in m’n ogen krijgen. Het culturele klimaat in de opvang is echter André Hazes in de koffiekamer.
Ik huil ook moeiteloos om dingen die bewust sentimenteel zijn aangezet. De laatste scène van Schindlers List, waarin stenen op het graf worden gelegd, is toch prachtig en aangrijpend?
