Nirma Richards werkt al twee jaar als begeleider bij Vrijburg. Een tijdje geleden beleefde zij ruim drie weken een bijzondere vakantie op haar geboorte-eiland Curaçao met mijnheer Albertus .
Nirma Richards: ‘Hier ben ik op mijn plaats. Bewoners van Vrijburg zijn een heerlijke doelgroep om mee te werken. Lekker multicultureel en makkelijk in de omgang. Als klein meisje wilde ik altijd verpleegster worden, maar ik kon niet tegen bloed en vond het medische zo klinisch. De zorg is echt iets voor mij. Ik ben wel streng hoor, maar dat weten bewoners.
Verlangen
Tijdens je werk praat je natuurlijk veel met bewoners en ik liet me eens ontvallen dat ik zo’n zin had in mijn vakantie naar de Nederlandse Antillen. Donald Albertus is 52 jaar oud, woont hier al jaren, is vrij ernstig ziek en sprak het verlangen uit zijn oude Curaçao weer eens terug te zien. In het begin werd er een beetje gelachen, dat kon immers niet, er was geen geld, hoe moest dat dan enzovoort, allemaal praktische bezwaren. Maar toen bleek dat meneer dat toch echt heel graag zou willen, hebben we er werk van gemaakt. Nee heb je, ja kun je krijgen. En met succes, want uiteindelijk is hij met mij heen- en teruggevlogen naar de Caraïben.
Meneer Albertus op Curaçao
Methadon
Het was op zich al bijzonder om met medicijnen en methadon voor drie weken door de douane te gaan. Daar krijg je een speciaal medisch paspoort voor.
Meneer Albertus had nog nooit gevlogen, hij was hier gekomen als zeeman. Sinds 1973 was hij niet meer op het eiland geweest. Op Curaçao verbleef hij niet in een hotel maar in de opvang. Ik heb daar jaren in de verslavingszorg gewerkt, dus mijn ervaring en connecties kwamen goed van pas. Ik werkte bij de FMA (Fundashon pa Maneho di Adikshon), een koepel van organisaties voor verslavingszorg en als coördinator van een inloophuis voor straatjunks.
Nirma Richards
Verloren zoon
Ik zou niet met iedereen zo’n vakantie aandurven, maar meneer Albertus is stabiel, ziet er goed uit en loopt niet direct in zeven sloten tegelijk. Er is veel drugs op het eiland, daar moet je wel rekening mee houden.
Het is mij goed bevallen, maar je bent toch meer tijd kwijt dan je denkt. Behalve de mensen van de tijdelijke opvang wil de familie je natuurlijk uitgebreid spreken. Herstel van het contact met de familie is vaak heel belangrijk. Mensen voelen zich daardoor geaccepteerd. Ook al keer je dan niet als de geslaagde zakenman terug, iedereen verdient een tweede kans.
Curaçao is en blijft een eiland hè, dus iedereen weet meteen dat die en die terug is. Meneer Albertus is omarmd als een verloren zoon. Zijn familie heeft gezien dat het redelijk goed met hem gaat. Vakantie is voor onze bewoners geen vanzelfsprekend iets. Meneer Albertus vond het eiland mooier geworden. Hij is ook nog wezen vissen met een oom en een neef. Het is altijd leuk om mensen te zien opleven.
Samenwerking
Een aardig detail deed zich voor met een tante. Meneer Albertus was haar nog honderd gulden schuldig van 33 jaar geleden. Hij heeft van zijn zakgeld gespaard en haar terugbetaald, terwijl dat volgens mij helemaal niet hoefde.
Je blijft je toch ook verantwoordelijk voelen, je hebt net niet dat vrije vakantiegevoel. Gelukkig heeft HVO-Querido me hierin gecompenseerd met wat extra vakantiedagen.
Het is behalve leuk ook heel leerzaam. De zorg op Curaçao is anders. Er is meer nadruk op dwang. Er is minder geld, maar net zoveel liefde en inzet. Ik zou pleiten voor meer uitwisseling en samenwerking. Het is altijd goed als bevolkingsgroepen elkaar beter leren begrijpen. Wie weet, de contacten zijn gelegd.’
