Marion Dixon (1953) werkt als director of operational support bij het Comprehensive Cancer Center van het Alta Bates Summit ziekenhuis in het Amerikaanse Berkeley. In 1962 verbleef zij ruim negen maanden in ons voormalige Prinses Marijkehuis.
Marion Dixon als kind
Marion Dixon, geboren Geerling, had de verhalen van enkele oud-bewoners van dit internaat voor schoolgaande kinderen aan de Stadhouderskade van Hulp voor Onbehuisden op onze website gelezen. Omdat ze toch op bezoek was in Amsterdam, wilde ze haar verhaal over het Marijkehuis ook wel kwijt. Daarom zitten we op een zonnige Bevrijdingsdag in de bar van Hotel Krasnapolsky waar ze logeert en vertelt over haar jeugd.
Naar Australië
Marion Dixon werd in Amsterdam geboren. Ze weet niet meer precies waar, ‘some tiny alley in the Jordaan.’ Als ze nog heel jong is, besluiten haar ouders om zonder enige voorbereiding naar Australië te emigreren. Dat land moedigt in die tijd immigratie uit het Westen aan en betaalt de enkele reis van de overtocht. Down under heeft het gezin, er is inmiddels een broertje bijgekomen, volgens Marion ‘a rough time. Daarom komen ze in 1962 weer terug in Nederland, zonder plan en zonder verblijfplaats. Marion en haar zusje en broertje wonen tijdelijk bij hun grootouders in Buitenveldert.
Naar de Stadhouderskade
Om onduidelijke redenen worden de kinderen dan in het Marijkehuis van HvO geplaatst. Marion hoort later dat dit waarschijnlijk gebeurde op advies van een maatschappelijk werker. om de kansen van het gezin op het toewijzen van een woning te vergroten. Het Marijkehuis heeft dan een horizontale groepsindeling, wat betekent dat ze niet bij haar zusje en broertje blijft, maar met meisjes van haar eigen leeftijd op zaal slaapt. Uiteraard vangt Hulp voor Onbehuisden meisjes en jongens in die tijd nog strikt gescheiden op.
Marion Dixon met broer en zus
Stof afnemen
In haar herinnering bestaat de begeleiding van het Marijkehuis uit nonnen. In die tijd lopen de begeleidsters weliswaar in uniform en worden ‘zuster’ genoemd, maar religieuzen zijn er nooit in dienst geweest. Deze zusters leren haar het duimen af door er een vies goedje op te smeren. Ze slaapt met de andere meisjes van het Marijkehuis in een ‘big white room, like a zaal, in a huge building.’ Ze vind het jammer dat het pand er niet meer staat. De zusters zijn streng, maar niet onrechtvaardig.
Mooie kopjes
Marion herinnert zich een voorval met schoonmaken. Elk kind heeft een werkje in het tehuis en het is haar taak om het porseleinen theemeubel stofvrij te houden. Ze heeft dan nog nooit zulke mooie theekopjes gezien en ze is doodsbang dat ze iets zal breken. In Krasnapolsky doet ze ruim vijftig jaar later omzichtig voor hoe ze om de kopjes heen stofte, alsof ze nog altijd een beetje bang is om iets te breken. Dat moet een keer fout gaan en ze wordt op zekere dag dan ook bij de zuster geroepen. ‘Heb jij je werk wel goed gedaan?’ vraagt de zuster van het Marijkehuis haar drie keer streng. Dan blijkt dat ze haar taak te voorzichtig heeft opgevat. Iets breken is helemaal niet erg, maar er moet wel goed worden gestoft.
Sokken stoppen
Marion Dixon als kind
‘Some memories are fond and humorous, and some are sad,’ aldus Marion. Ze weet nog dat er wordt geschaatst ‘with a chair’ op de gracht. En ze herinnert zich het sokken stoppen. De meisjes worden geacht de sokken van de kinderen in huis zo nodig te herstellen. Ze krijgen een cent voor elke sok. Als ze het Marijkehuis verlaat heeft ze hiermee 92 cent verdiend. Elk weekend wordt ze opgehaald uit het tehuis door haar ouders en ’s zondags wordt ze, tegen haar zin, weer teruggebracht. Marion weet niet zeker of er een direct verband bestaat, maar zondag is nog altijd niet haar favoriete dag.
Naar Amerika
Later krijgt het gezin Geerling een kleine woning toegewezen in de Rombout Hogerbeetsstraat, maar lang blijven ze daar niet. Met name de vader heeft een rusteloze ‘wandering spirit’ en in de zomer van 1965 emigreert het gezin naar Amerika. Terugkijkend verbaast Marion zich over het gebrek aan voorbereiding of overleg daarover. Ze vertrekken gewoon van de ene op de andere dag. Vriendinnetjes hoeven niet te worden ingelicht, die merken dat vanzelf wel. Het wordt een avontuurlijke overtocht, met het schip de Seven Seas van de Holland Amerika Lijn, die evenwel goed afloopt. Tijdens de reis breekt in de machinekamer brand uit waardoor het schip enkele dagen stuurloos op de oceaan dobbert op 500 zeemijl uit de kust en uiteindelijk naar een haven in het Canadese New Foundland moet worden gesleept. Marion herinnert zich de reis en met name het moment dat de brand uitbreekt als zeer surrealistisch omdat het hele schip dan juist een gekostumeerd bal houdt.
“My parents survived World War II in Amsterdam, I survived a chaotic and oppressive childhood, and I’m happy I was able to provide a better life for my children.”
Geen anker
De Geerlings komen terecht in het stadje Martinez in Californië, niet ver van San Francisco waar Marion nog altijd woont. In het begin verblijft de familie altijd in ‘the poor part of town’, aldus Marion, ‘my parents didn’t follow a secure path in life. It was always very basic in our place.’ En er is altijd angst voor nog grotere armoede, wat de sfeer in het gezin niet ten goede komt. Marion treedt daarbij op als ‘peacekeeper’ en verzint voor zichzelf overlevingsstrategieën zoals ik moet op school hele goede cijfers halen, dan maken zij misschien wel minder ruzie. ‘I learned to cope with instability, with not having an anchor.’ Ook moet zij wennen aan het nieuwe land en de taal. In die tijd verloopt het contact met familie en vrienden in Nederland per post. ‘When the “luchtpost” came, those tiny blue sheets, it was a celebration.’
Drop-out
Het wordt in het gezin niet gestimuleerd om eruit te halen wat erin zit. Na een paar jaar high school vindt haar vader dat Marion genoeg heeft geleerd en wel kan gaan werken. Zo wordt zij een drop-out en begint even haar professionele carrière bij de Wells Fargo bank. Via een groot aantal betrekkingen en de nodige zelfstudie bekleedt ze inmiddels al vele jaren een goede positie in de medische wereld.
Marion Dixon op 5 mei 2016 in Amsterdam
Sinterklaas en kroketten
Marion heeft drie volwassen kinderen, drie kleinkinderen en een vierde is onderweg. Haar kinderen hebben gestudeerd en hebben allemaal een goede baan. ‘I’ve broken the chain of poverty.’ Nederland is nooit heel ver weg geweest uit haar leven. Met haar kinderen viert ze zowel Kerst als Sinterklaas, ze maakt kroketten voor ze klaar en neemt dropjes mee naar huis. Ze heeft Nederlandse tradities in leven gehouden en blijkbaar met het nodige enthousiasme: haar zoon heeft een zogeheten dual citizenship aangevraagd, zodat hij zowel Amerikaan als Nederlander is.
Marion houdt van haar werk, ze reist veel en graag en bovenal geniet ze van haar kinderen en kleinkinderen.
