Farid en Karin vinden opvang en onderdak bij de Wilhelminastraat van HVO-Querido in Haarlem. Tegelijkertijd werken ze daar als vrijwilliger, een prima combinatie.
Farid Mazrae Farakani (37) uit Iran, is cliënt bij HVO-Querido en slaapt op de locatie Wilhelminastraat. Hij is vanaf 1998 in Nederland, en inmiddels in het bezit van en verblijfsvergunning en sinds kort ook van een rijbewijs. Hij is vanaf 2011 dakloos. Aanvankelijk sliep hij bij vrienden en familie, maar dat ging niet langer. ‘Familieleden en vrienden willen niet dat je je op hun adres inschrijft. Ze moeten daardoor meer belasting gaan betalen. Ik heb in de afgelopen jaren vooral als kok gewerkt. In een Iraans restaurant, in een Italiaans restaurant, bij een Griek. En ook op de Wilhelminastraat ben ik in de keuken te vinden.’
Farid werkt als vrijwilliger in de keuken van de Wilhelminastraat
Bekend in de buurt
Farid werkt daar samen met Karin Bestenbreur (53) die sinds vijf maanden in de opvang verblijft. ‘Mijn dochter stonden de tranen in de ogen toen ik me hier moest melden, maar ik maak er het beste van. Ook ik kook. Hollandse Pot. Farid is meer van het lamsvlees, rijst en spaghetti. En hij maakt heerlijke rode uiensaus. Mij kennen ze bij de Dekamarkt in de buurt als die vrouw die 15 kilo aardappels tegelijk komt kopen. Of 10 pakken spinazie á la crème. De manager weet wie ik ben. En dus mag ik ook zonder problemen een karretje lenen om daarmee naar de Wilhelminastraat te lopen. En niet alleen bij de Deka ben ik een bekend gezicht. Ook bij Foodmarkt Mabrouk weten ze wie ik ben. Daar haal ik alle halal-producten. Heel aardige mensen, ze weten voor wie ik boodschappen doe en vaak geeft de eigenaar ons korting. We hebben als cliënten van HVO-Querido een goede band met de buurt.’
Ook Karin werkt als vrijwilliger in de keuken
Begrip
Karin: ‘Farid en ik koken best goed, al zeg ik het zelf. De manager van HVO-Querido in Haarlem, Joris de Heus, eet ook wel eens mee. En lekker dat hij het vindt! Ik zorg altijd voor verse fruitsalade. De mensen die hier komen moeten extra goed op hun weerstand letten. Daar besteed ik altijd aandacht aan. Sowieso geef ik andere mensen veel aandacht, ik doe veel voor anderen. Toen mijn toenmalige echtgenoot en ik uit elkaar gingen heb ik hem het huis gelaten. Moest ook wel: hij was en is ernstig ziek. Maar ja, uiteindelijk ben ik zo op straat beland. Ik werk trouwens niet alleen in de keuken van HVO-Querido aan de Wilhelminastraat. Ik ben ook twee dagen in de week als vrijwilliger aan de slag als overblijfmoeder. Leuk om te doen. Toen ik gebruik moest maken van de opvang heb ik dat daar gewoon verteld. Aan de kinderen en aan de ouders. Leuk is anders, maar ik schaam me er niet voor. Ze mogen het gerust weten. En ik krijg daarvoor ook veel begrip. Mensen zijn me niet anders gaan behandelen ofzo.’
Respect
Farid is minder open over zijn verblijf in de opvang. ‘Ik wil best meewerken aan de nieuwsbrief van HVO-Querido, mijn familie leest die toch niet. Ze hoeven niet te weten dat ik in de opvang zit. Natuurlijk is het prettig dat er opvang is, maar het is uiteindelijk niet goed voor je. Ik heb last van stress. Te veel prikkels, te weinig privacy, ik wil rust. Farid kookt, levert zijn bijdrage aan het reilen en zeilen op de Wilhelminastraat. Van mij heeft niemand last. Ik maak geen herrie, ik drink niet en ik gebruik geen drugs. Ik behandel mensen met respect – net zoals ik zelf behandeld wil worden.
Waar ik van droom? Tja, sliep ik eerst maar eens, dan zou ik kunnen dromen. Maar wat ik graag zou willen is een eigen woning. En een baan, natuurlijk. Ik ben gek op klassieke auto’s. Op Discovery Channel zag ik mensen zo’n oldtimer herstellen. Zoiets.’
Droom
‘Mijn droom mag je ook noteren,’ vult Karin aan. ‘Natuurlijk wil ik weer een eigen woning, maar ik wil ook aan de slag. Ik ben verzorgend ingesteld. Het liefste zou ik in de uitvaartbranche aan het werk gaan. Klinkt misschien gek, maar je kunt dan wel veel betekenen voor mensen. Graag zou ik gastvrouw worden. Op het uitvaartcentrum in Haarlem Noord, bijvoorbeeld of in een hospice. Dan kan ik er voor iemand zijn. Koken, boodschappen doen, een bijdrage leveren voor iemand anders. Daar droom ik van.’
