Gisteren bracht André van Duin een bezoek aan de Opvang Poeldijkstraat van HVO-Querido. Hij was daar op uitnodiging van Zwanine Siedenburg, geestelijk verzorger bij het Drugspastoraat, en Joris de Heus, de teammanager van de voorziening.
André van Duin is bij de Poeldijkstraat op bezoek om even met een aantal bewoners te praten. Dat gebeurt aan de hand van de onthulling van een tiental portretten van bewoners. Zowel schilderijen, tekeningen als foto’s. Bijna alle geportretteerden zitten in de zaal. Zwanine Siedenburg heeft van de meesten hun verhaal opgeschreven. Zij vertelt dat ze als pastor vaak op uitvaarten heeft gesproken waarbij over de overledene nauwelijks iets bekend was. Daarom verzamelt ze nu onder de noemer Walk of Life levensverhalen van mensen zonder netwerk. Dat kan dan nog eenmaal worden verteld als zij er niet meer zijn.
Mario en André van Duin
Muziek
Het eerste portret is van Mario, naar eigen zeggen een echte Jordanees. André van Duin vraagt hem of hij tevreden is met zijn schilderij, of het hem recht doet. Mario vindt het mooi. Al snel komt het gesprek op muziek. Mario vertelt dat hij vroeger met vrienden uit Indonesië woonde die allemaal gitaar speelden en dat er toen veel muziek in huis was. Hij weet nog dat ze samen Blowin’ in the Wind zongen. Mario vertelt verder dat Tol Hanse zijn favoriete zanger was. Vroeger heeft hij veel door Europa gereisd. Het meest hield hij toen van Griekenland. ‘En heb je het hier naar je zin,’ vraagt André van Duin. ‘Tuurlijk,’ antwoordt Mario, ‘het moet maar.’
Danny, André en Rudy
Lach
De gesprekken vlotten over en weer heel gemakkelijk en soepel. André van Duin maakt met iedereen heel makkelijk contact en de bewoners spreken open en onbeschroomd met hem. ‘Ik ken André al bijna mijn hele leven,’ aldus een van de bewoners. ‘Niet in het echt natuurlijk, maar van de televisie. Daarom voelt het heel vertrouwd.’ Veel bewoners delen hun favoriete André van Duinmoment. Voor de een zijn het de revues, een ander zweert bij de Dik Voormekaar Show op de radio, een derde gaat vooral voor zijn liedjes. Alle bewoners zijn het erover eens dat ze vaak tranen met tuiten om hem hebben gelachen. Sommigen bedanken hem voor die mooie momenten.
Hollywood
Bewoners vragen André van Duin allerlei dingen over zijn leven. Hij vertelt dat hij als kind al wist dat hij artiest wilde worden. En dat hij naar Amsterdam zou verhuizen, want uit een telefoonboek van de hoofdstad wist hij dat hier alle artiesten woonden. Hij zag Amsterdam als het Hollywood van Nederland. Deze lofzang op de stad valt erg goed bij de bewoners.
Bijna iedereen wil graag met hem op de foto en André van Duin voldoet graag aan die verzoeken.
André en Rachid
50/50
Een bewoner wil graag weten of hij ergens spijt van heeft. Of hij iets helemaal anders zou aanpakken als hij zijn leven mocht overdoen. André van Duin erkent ruiterlijk fouten te hebben gemaakt, maar er is niet iets groots waar hij spijt van heeft. Hij relativeert zijn succes. Het is 50% talent en evenveel geluk. Bovendien moet je omgeving een beetje meewerken. ‘Misschien ben ik wel een groot violist. Dat weet ik niet, ik heb het nog nooit gedaan.’
Amsterdam
Vindt hij Amsterdam veranderd? Het is misschien een beetje smerig. Teveel mensen gooien alles maar op straat. De vuilnisjongen rijden af en aan, maar we moeten het zelf beter doen. Is Amsterdam te druk? Ach, het is maar een kleine stad. New York, dat is pas druk. Het journaal, dat is toch alleen maar ellende? Nou ja, verlucht André van Duin de zaak, het weer is gelukkig oké.
