Verhalen

32 jaar mensen en techniek

27 maart, 2018

Officieel gaat collega Henk van der Burg van de technische dienst pas met zijn verjaardag op 28 mei aanstaande na ruim 32 jaar bij HVO-Querido van zijn welverdiende pensioen genieten. Maar omdat hij nog een vracht aan vakantiedagen over heeft, werkt hij deze week voor het laatst bij ons. Tussen zijn laatste klussen door, vond Henk nog net een gaatje voor een gesprek.

Niet alleen heeft Henk van der Burg heel lang bij ons gewerkt, tot enkele jaren geleden had hij ook een unieke duobaan: voor een deel was hij namelijk begeleider en voor het andere deel medewerker van de technische dienst.
Henk van der Burg wordt geboren in 1952. Zijn vader werkt bij de Rijkspolitie en vanwege diens overplaatsingen verhuist het gezin regelmatig. Van Badhoevedorp, naar Akersloot, naar Volendam, waar Henk de lagere school bezoekt, en ten slotte naar Bergen. ‘In Bergen kwam mijn vader bij de bereden politie, dat is hij tot zijn pensioen blijven doen en daar zijn we blijven wonen. Ik wist eerst niet wat ik wilde gaan doen, daarom ging ik naar de driejarige ULO, dat was een beetje algemeen. Toen ik daar af kwam wist ik het wel: iets met techniek, maar er was er geen plaats meer vrij op de MTS en toen ben ik maar gaan werken, bij een installatiebedrijf. Daar heb ik wel heel veel geleerd in de praktijk, daar heb ik nog altijd plezier van. Ik deed er letterlijk alles, als er maar een stekker aan zat. We deden veel villaatjes, maar ook kleine bedrijfjes. Je had echt overal mee te maken, van het begin tot het eind. Veel reparaties ook.

Crisis

Het was begin jaren ’80, de tijd van Lubbers en crisis. Het ging niet goed met het installatiebedrijf en ik kwam voor de helft in de WW. Nou kende ik Fred Linnenbank uit militaire dienst, wij zaten samen bij de genie in Seedorf, en hij was net begonnen bij Hulp voor Onbehuisden, bij Walenburg. Ik was daar al een paar keer geweest, toen ze iets met elektriciteit hadden waar ze niet uitkwamen. Bij Walenburg hadden ze mensen nodig en ze vroegen of ik het wilde proberen. Nou was het als installateur en elektricien al zo: als het lastige klanten waren, dan ging ik altijd, dus het leek me eigenlijk niet zoveel verschil maken. Het ging er vooral om dat je met mensen om kon gaan. Daarbij doet een beetje humor wonderen, dat is nog steeds zo. Zo kwam ik in september 1985 in dienst.

Henk van der Burg, 2005

Henk van der Burg, 2005

Nooit saai

Walenburg was toen net overgegaan van de gemeente naar Rijkssubsidie. Een jaartje later vroegen ze of Walenburg II, het huidige De Vaart, niks voor mij was, dat was toen net geopend. Dat was eerst nog alleen het huis zelf, de aanleunwoningen eromheen zijn later gekomen. Ik was zo’n beetje 50/50 begeleider en TD’er, ik vond het alle twee leuk, door de combinatie werd het helemaal nooit saai. Nou was de begeleiding in die tijd wel van een andere orde dan nu, ik was geen mentor of zo, ik zorgde gewoon dat het huis draaide, als groep. Ik werkte altijd in het weekend en stond meestal alleen. Dat vond ik prima. Niemand heeft mij ooit met een vinger aangeraakt. Als er wel eens iemand boos deed of doordraaide, dan was dat nooit persoonlijk. Bewoners zijn boos op de organisatie of op de wereld. De volgende dag help ik ze weer lachend. Het ligt er vooral aan hoe je er zelf mee omgaat. Bij de Technische Dienst heb ik ook nooit moeilijkheden gehad, mensen zijn meestal blij dat je iets komt maken.

Andere doelgroep

Alles was anders in het begin. Je had veel meer alcoholisten, meer echte zwerverstypes. Mensen die echt eerst in bad moesten voordat ze werden ogenomen. Pas later kregen we psychiatrie in huis en weer later ook drugsverslaafden. Jongeren waren er niet, althans niet bij ons. Walenburg II begon vooral met kerels die op zee hadden gezeten of bijvoorbeeld altijd bij hun moeder hadden gewoond en niet zelf konden koken. Dan ging hun moeder naar een bejaardenhuis of dood en dan waren ze zwaar onthand, dat was zo’n beetje hun hulpvraag. Dat is nu haast niet voor te stellen.

Henk van der Burg met collega's van de technische dienst

Henk van der Burg met collega’s van de technische dienst

Eilandjes

De organisatie was ook heel anders. Het waren allemaal aparte eilandjes. Wij wisten wat er aan de hand was bij Walenburg, maar van de Veste of de Roggeveen wisten wij helemaal niks. Het is allemaal een stuk professioneler geworden, iedereen werkt volgens dezelfde lijn. Vroeger deden we maar wat, en dat ging ook, maar het was anders, er waren minder regels. We deze bijvoorbeeld zelf de medicijnen, vrachten vol medicijnen, dat zou nu denk ik niet meer mogen. We hadden ook potten vol placebo’s in alle kleuren. Die werkten soms ook prima, met het juiste verhaal erbij. Walenburg was soms best een losgeslagen boel. Het was wel allemaal heel vrolijk, er werd veel gelachen.

Hoes van de eerste plaat van het Vuilharmonisch Orkest

Hoes van de eerste plaat van het Vuilharmonisch Orkest

Orkest

We hadden ook het legendarische orkest, het Vuilharmonisch Orkest. Ik heb er zelf nooit in gespeeld, ik heb ze wel veel rondgereden met hun spullen, door het hele land. De studentenvereniging in Groningen was een mooie bestemming. Ze zijn een tijdje heel succesvol geweest, met veel optredens. Harm, de eerste dirigent, woonde op Walenburg II. Na een show was het altijd zaak dat ie zo snel mogelijk zijn kostuum uittrok, anders kwam dat zwaar gehavend met hem uit de cafés.
Het mooie van begeleider zijn is dat je veel verschillende mensen tegenkomt, bijzondere mensen. Het mooie van techniek is dat je lekker met je handen bezig bent. Dingen repareren, weer aan de praat krijgen, dat is ook leuk.

Mooi geweest

Na mijn pensioen ga ik eerst vakantie vieren. Ik kan heel goed niets doen. Dat je niet meer hoeft, lijkt me best lekker, vooral als het ’s ochtends nog donker is en koud buiten. Dan draai ik me nog eens om en neem een kopje koffie als het mee uitkomt, krantje erbij en dan rustig wat rommelen. Ik heb nu ruim 47 jaar dienstverlenend gewerkt, dus voorlopig even lekker niet. Heel lang leek mijn pensioen ver weg, ik begin nu pas een beetje aan het idee te wennen. Ik vind het nu eigenlijk wel mooi geweest. Je weet niet hoe lang je nog hebt. Mijn broer is 68 geworden, mijn moeder 91 en mijn vader bijna 95. Het is geen garantie.

Henk van der Burg, 2018

Henk van der Burg, 2018

Tevreden

Ik ga een beetje knutselen met elektronica, dat heb ik altijd graag gedaan, dat pak ik weer een beetje op. Ik ben al een computerfanaat sinds de jaren zeventig. Mijn eerste computer was een Commodore PET, zo’n grote ijzeren kast.
Ik zal het werk best missen, de jongens willen dat ik steeds langs ga komen om koffie te drinken, maar zo werkt het niet. Ik weet het uit eigen ervaring, dan komt iemand die met pensioen is een keer kijken en dan zijn er net alleen maar nieuwelingen of uitzendkrachten in huis of het komt niet uit omdat er net een crisis is. Nee, weg is weg. Ik heb altijd met veel plezier gewerkt, ik kijk tevreden terug.’

Deel dit verhaal:

Meer lezen?

Bekijk dan al onze verhalen.