Nieuws

Vanaf vandaag gaat adviseur huisvesting Ruud van der Schoor na dertig jaar HVO-Querido van zijn welverdiende pensioen genieten. Wat heeft hij in die tijd zien veranderen? Heeft hij misschien nog tips voor ons? Een openhartig gesprek op de valreep.

Een geboren en getogen Amsterdammer, dat is Ruud van der Schoor. Zijn ouderlijk huis stond aan het Singel en zelf woont hij al jaren op Kattenburg. Uit wat voor gezin komt hij?
‘Uit een arbeidersnest,’ zegt Ruud resoluut. ‘Het Singel was toen nog niet zo chic hoor. Mijn vader was kolenboer, wij woonden boven een kapper. Het was ook een warm nest, ik heb een goede jeugd gehad, 100%.
Ik heb LTS gedaan, MTS en HTS. Dat laatste heb ik niet afgemaakt, later nog ten dele. Techniek zat in de familie. Mijn vader was heel handig, mijn broer zat in de techniek, ik had ooms die ingenieur waren. Ik heb er nooit echt over nagedacht, het was logisch dat ik in een technisch vak terecht zou komen. En dat is gelukt.

Iets voor de mensen

Twaalf jaar heb ik samen met mijn broer gewerkt bij Tuschinski. Dat viel toen onder Cannon. Mooi werk, projectoren en projectieruimten opbouwen, decors bouwen, party’s en premières begeleiden. Het was heel commercieel, ik heb er veel geleerd. Op een gegeven moment kreeg ik een arbeidsconflict met een manager. “Nou loop je uit je nek te lullen,” zei ik tegen hem en toen stond ik op non-actief. En mijn broer ook.
Dan ga je nadenken. Aan de ene kant hadden mij broer en ik het plan om een eigen bedrijfje te beginnen, maar ik had toen net een kind, Frankie, en koos voor zekerheid. Daarnaast wilde ik na al die commerciële jaren iets nuttigs doen voor de maatschappij en de mensen. Eigenlijk wilde ik toen de verpleging in, maar dat bleek financieel niet handig.

Aangenomen

Toen zag ik een advertentie van de Queridostichting in de Volkskrant. Ze zochten iemand voor de technische dienst. Een mooie combinatie, ik ben technisch en zo doe ik wat voor de mensen. Dus toen heb ik een sollicitatiebrief geschreven – een hele slechte, ik heb ‘m toevallig laatst nog gelezen – en mocht ik op gesprek komen in het Judith van Swethuis. Bij Piet Duijm, hij was hoofd van de Technische Dienst en ik werd zijn assistent. Het was een andere tijd, er waren 75 kandidaten! Toen ik thuis kwam zei Ingrid, mijn vrouw, je bent aangenomen. Je had nog geen mobiel, ze belden naar je huis.

Missen

Ik voelde me van begin af aan thuis. Kijk, werk is invulbaar, maar als je nou vraagt wat ik ga missen, dan zijn het de mensen. Vooral de bewoners. Ik ben er al vele jaren weg, maar nog altijd als ik bij het Judith van Swethuis kom, is het: Hé Ruud, mijn lampje doet het niet. Bewoners praten met je verder alsof je er gisteren nog was. En ze vragen ook hoe het met je gaat. Ik vind dat bijzonder.

Onvergetelijk

Sommige bewoners zal ik nooit vergeten. Meneer Broekema, Evert de Liefde, Karel Prior. Karel woonde in de Maasstraat, ik kwam regelmatig bij hem over de vloer. Zie ik hem opeens met zijn tas op schoot heel ongelukkig bij de Tourniairestraat zitten, De Tour zat daar destijds. Ik moet naar de dagbesteding, zei hij. Vind je dat leuk dan, vroeg ik. Nee. Nou, dan ga je toch met mij mee terug. De begeleider was niet blij, maar Karel wel.
Op een gegeven moment ben ik bij het Judith van Swethuis in een serieus gesprek met een serieuze vent in een net pak, komt Paula binnen, een bewoonster. Ruud, ik wil even zeggen dat ik héél verliefd op je ben. Die man zat me aan te kijken!

Aanvullen

De Queridostichting was een leuke organisatie, maar een beetje een geitenwollensokkenclub in die tijd. Traag, altijd heel veel praten voordat er een beslissing werd genomen. Beslist niet commercieel, daardoor kostte het soms klauwen met geld in mijn ogen. Toen kwam HVO in beeld, dat was best een tegenstelling, want dat waren doeners. In het begin was het soms moeilijk, de fusie, maar het heeft met HVO-Querido zoals het nu is tot een mooi resultaat geleid. We vulden elkaar mooi aan. De organisatie is enorm gegroeid. We moeten ervoor waken dat we niet te log worden, maar snel beslissingen kunnen maken. Vroeger belde je iemand van P&O die je kende, nu moet je door allemaal stappen in verschillende systemen.

Collegialiteit

De cliënt staat gelukkig nog altijd centraal, dat zit in ons DNA, dat moet zo blijven.
Je kunt je altijd veilig voelen hier. Er is volop ruimte om je te ontwikkelen en je eigen ideeën te lanceren. Er wordt naar je geluisterd. De collegialiteit is gelukkig hetzelfde gebleven. Dat moeten we echt vasthouden. De meeste mensen bij HVO-Querido kijken professioneel naar hun cliënten om. Dat geldt ook voor collega’s. Laten we naar elkaar blijven omkijken. Hé, kan ik wat voor je doen?

Samen

Querido had een Technische Dienst, HVO had er verschillende, overal zat wat. De één liep met zijn handen in zijn zakken, de ander zat met zijn handen in het haar vanwege het vele werk. Mij is toen gevraagd om dat samen te voegen. We hebben toen alles samengevoegd tot twee TD’s, op postcode. Eentje aan de Roggeveenstraat en een op de Peelstraat. Nu is het er echt één, weer aan de Verrijn Stuartweg. Daar zat vroeger Diensten bij wonen ook, een mooi project om klanten bij het werk te betrekken. Ik vind het jammer dat het is losgelaten.’

Regels

In een interview uit het jaar 2000 over cliënten als stagiair bij de TD zeg je het volgende. ‘Je moet dat niet teveel dichttimmeren met beleidsstukken of trajectprotocollen, dan gaat het initiatief stuk. Voor je het weet lopen zeven deskundigen voortdurend mijn stagiair te monitoren. […] Die doorstoom is gelukkig ook niet vastgelegd in een of ander plan, het komt zoals het gaat.’ Denk je er nog zo over?
‘Exact hetzelfde,’ antwoordt Ruud. ‘Veel initiatieven verzanden in regeltjes. Je hebt ermee te maken qua veiligheid en wetgeving, maar je moet daar creatief mee omgaan. Werken met cliënten is nog steeds een goed idee. Pas geleden is er nog een jongen van onze TD doorgestroomd naar een aannemer als opzichter. Jammer voor ons, goed voor hem.

Verbetering

In het werk erger ik me niet zo snel. Er is wel een klein dingetje. Wij hebben het zo ingericht dat huisvestingskosten op locatieniveau worden betaald. Ook als het gaat om het voldoen aan wettelijke normen. Maar locaties hebben daar niks in te kiezen, je kunt niet zeggen: wij doen hier geen brandtrap, dat wordt centraal bepaald. Daarom zou dat wat mij betreft ook uit een centraal budget moeten worden betaald. Dan hoeft mijn opvolger het niet eindeloos opnieuw uit te leggen.
Heel tevreden ben ik bijvoorbeeld over het Servicemeldpunt, dat is echt een goede zet geweest. Dat hadden we nodig als organisatie.

Jonge mensen

We zouden ons wat mij betreft meer mogen profileren en zichtbaar maken in de stad. HVO-Querido is niet zo bekend. Tijdens de winteropvang bijvoorbeeld hoor je altijd dat het Leger des Heils dat zo goed doet, terwijl we dat toch echt al jaren samen doen. Dan gaat er ergens iets niet helemaal goed.
Aan de andere kant is het fijn dat er nog steeds zoveel jonge mensen bij ons willen werken. Ik zie op alle afdelingen gelukkig jong spul rondlopen. Nieuwe gezichten, vers bloed, dat is goed, dat geeft sjeu aan het geheel. Het geeft ook de oude garde een boost. Jonge honden, vol wilde ideeën. We gaan het helemaal anders doen! Dat moet vooral zo blijven.

Zoon

Ik ben altijd met veel plezier naar mijn werk gegaan. Dingen mogen doen waar ik goed ik ben. Het heeft op sommige momenten wel veel energie gekost. Voor mij is het bijzonder dat ik de laatste jaren zo close met mijn zoon heb mogen werken. Eerst met mijn broer en nu met mijn zoon, Frank van der Schoor. Hij is bij ons begonnen als stagiair en heeft zich goed kunnen ontwikkelen. Hij is nu adviseur energie en milieu.

In 2014 figureerde Ruud als brandweerman Toon in een parodiërend filmpje over brandveiligheid van Rómulo Meléndez en Thomas van der Hulst.

Goed gebouw

De bouw van het Judith van Swethuis was een intensieve maar mooie periode. Dat hebben we toen goed gedaan, want na 25 jaar staat alles nog op zijn plaats, er is nagenoeg niks verbouwd. Samen met Koen van de Pols zat ik in de bouwcommissie. We zaten er zo diep in en dicht bovenop, dat ook ons advies vroegen over de woningen boven het Van Swethuis. Daar hebben we heel veel tijd in gestopt en dat heeft zich uitbetaald in een goed gebouw.

Vrij

Het meest houd ik van dingen die per ongeluk op mijn pad komen. Ik ga zeker iets doen tijdens mijn pensioen, energie genoeg, maar ik kijk wel, ik ga het niet volplempen. Niet voor niets houd ik er op 4 juli mee op, dat is de dag van de Amerikaanse onafhankelijkheid. Die vrijheid ga ik vieren.’