Spaarnevleugels, de nieuwe locatie van HVO-Querido in het Spaarne Gasthuis in Hoofddorp, biedt onderdak, zorg en begeleiding aan 35 mensen. Het team van begeleiders is inmiddels gevormd en de eerste bewoners zijn gearriveerd.
‘Er komt best veel bij kijken, bij het opzetten van een nieuwe voorziening,’ vertelt teammanager Suzanne van Dijk van Spaarnevleugels onderkoeld. Zij is al negen jaar actief als teammanager bij HVO-Querido. Eerst van het Martien Schaaperhuis op IJburg, daarna van de Aalbersestraat in Geuzenveld en inmiddels is daar de locatie in Hoofdorp bijgekomen. Suzanne heeft ook ruimschoots ervaring met de forensische doelgroep; voordat ze bij HVO-Querido kwam, werkte zij dertien jaar bij Reclassering Nederland.
Een team bouwen
‘Door veel mensen, intern en extern, is er hard gewerkt om deze voorziening te realiseren,’ vervolgt Suzanne, ‘en dat wordt er nog steeds. Ik ben daar heel blij mee. Ik noem met name Britt Huijpen-Mparadzi en Kim Oostveen als projectleiders en Xander Tak en Birgitte Borsch van mijn eigen team, met hen hebben we twee stevige zorgcoördinatoren in huis. En niet te vergeten is er door alle teamleden en ondersteunende diensten enorm veel werk verzet dat heeft geresulteerd in een mooi resultaat. Daar mogen we echt trots op zijn!
Spaarnevleugels, huiskamer
Van de 20 medewerkers van ons team komen er vier bij HVO-Querido vandaan, de rest is nieuw. De mensen leren elkaar nu kennen en zijn elkaar aan het inwerken. Ook wat dat betreft is het heel jammer dat je in coronatijd niet met zijn allen teambuilding kunt doen. Het team heeft bijvoorbeeld nu in sub-groepjes een mini-veiligheidstraining gevolgd, verzorgd door de veiligheidstrainers van HVO-Querido Bob, Elmar en Mike. Heel fijn en belangrijk, maar het liefst doe je dat natuurlijk met de volledige groep. Die schade gaan we, wanneer het weer kan, zeker inhalen!
We hadden twee droogdraaidagen gepland waarbij iedereen twee volle dagen op de locatie zou zijn en ook zou overnachten. Dat kon nu helaas niet doorgaan waardoor een aantal collega’s elkaar pas kon leren kennen tijdens het draaien van de eerste onregelmatige diensten toen de eerste bewoners er al waren.
Samen de verbinding zoeken in een team is heel belangrijk. We proberen het wel zo te organiseren dat mensen de kans krijgen om elkaar te ontmoeten.
Spaarnevleugels, deel van het team
Korte lijnen
Spaarnevleugels, huiskamer
Wij huren dit pand van GGZ inGeest. Dat betekent onder meer dat we voor technische zaken geen beroep doen op onze eigen TD, die we goed kennen, maar op die van inGeest, met andere richtlijnen en een andere manier van werken, dat is even wennen en afstemmen. Maar dat gaat doorgaans best goed hoor.
Wij zijn hier met deze nieuwe locatie omdat er vanuit de regio grote behoefte is aan een dergelijke voorziening voor deze doelgroepen. Van onze 35 bewoners heeft twee derde een forensische titel en een derde deel is beschermd wonen. Indicatie en plaatsing van forensische cliënten is landelijk geregeld door het Ministerie van Justitie en Veiligheid. Wat betreft de indicaties en plaatsing van forensisch cliënten hebben we veel ervaring en gelden dezelfde afspraken als in Amsterdam Beschermd wonen gaat via de gemeente Haarlem en de financiering en de kaders waarbinnen dat verloopt, is anders dan hoe het in Amsterdam is geregeld. Onze beschermd wonen bewoners worden aangemeld door de centrumgemeente Haarlem. Vanuit HVO-Querido zijn wij de eerste beschermd wonen afdeling in de regio. Ik merk dat het contact hierover met de gemeente hier veel directer is dan in Amsterdam, de lijnen zijn korter.
Het is onze ambitie om met beschermd wonen en forensische zorg een goeie naam neer te zetten in deze regio.
Spaarnevleugels, achterzijde
Vertrouwen
Spaarnevleugels, balkon
Juist dat nieuwe, dat pionieren, maakt het werk leuk en boeiend. Er ligt geen kant en klare blauwdruk. Het is een zoektocht. Discussies horen daarbij, daaruit kunnen mooie nieuwe dingen ontstaan. Zoals wij het met elkaar bedenken, zo gaan we het doen. Samen ontwikkelen we een visie, samen bepalen we hoe we hier werken. Daarin is veel vrijheid, maar dat is iets anders dan zomaar wat doen. Er is behoefte aan een kader, aan een raamwerk. Dat zijn we nu samen aan het maken. We hebben, net als op de Aalbersestraat, gekozen voor werken volgens de principes van het Leefklimaat-model. Die manier van werken vertalen we nu naar onze locatie. Het is niet gebaseerd op repressie, maar op vertrouwen, opbouwen van een goede werkrelatie, bieden van structuur en aandacht voor de leefomgeving.
Repressie is wat wij zo veel mogelijk willen voorkomen, wij geloven niet dat straffen om het straffen werkt. Veel van onze bewoners hebben daar hun leven lang al mee te maken gehad zonder enig effect. Dat betekent overigens niet dat alles hier maar kan, of dat wij weglopen voor ingewikkelde gesprekken. We gaan natuurlijk te maken krijgen met grensoverschrijdend gedrag dat ook door ons consequent begrensd moet worden. Dan gaan we altijd het gesprek aan met bewoners en kijken we met de bewoner wat hij nodig heeft om het anders te doen. We proberen er met de bewoner een leermoment van te maken. En er zijn natuurlijk regels. Agressie kan niet en Spaarnevleugels is harddrugsvrij, dat staat niet ter discussie.
Bewoners m/v
Het is de bedoeling dat bewoners na anderhalf, twee jaar uitstromen. Helemaal zelfstandig wonen, zo nodig met ambulante begeleiding. Het zou ook kunnen dat we tegen die tijd een ambulante tak hebben opgezet die mensen op hun eigen woning begeleiding biedt zoals we dat in Amsterdam ook doen. Dat gaan we onderzoeken. De eerste zes bewoners zijn nu in huis. We zijn afhankelijk van de aanmeldingen, maar ik verwacht dat we binnen twee maanden vol zitten. Er is een aantal criteria voor aanmelding en verder bekijken we per cliënt of hij of zij hier past. Spaarnevleugels heeft plaats voor zowel mannen als vrouwen. De praktijk wijst uit dat er meer mannen zullen komen. Vrouwen zijn niet alleen zelfredzamer, ze belanden ook minder vaak in detentie.’
Bewoner Menno
Samen een toekomst opbouwen
Menno is de eerste bewoner van Spaarnevleugels. Hij woont momenteel in Hoofddorp vanwege de liefde. Hij is er pas een ruime week, maar tot nu toe bevalt het hem goed.
‘Ik kom uit het Noorden, uit Drenthe,’ vertelt Menno (1965) in een van de gezamenlijke huiskamers van Spaarnevleugels. ‘Daar woonde ik in net zo’n soort instelling als dit. Maar mijn vriendin komt uit deze buurt, ik heb haar ontmoet op de markt in Beverwijk, en ik wilde graag dichterbij zijn, voor haar ben ik hierheen gekomen. Zij kan hier makkelijk op bezoek komen en ik kan vanaf hier ook makkelijk naar haar toe, dat was vanuit Drenthe wel anders.
Het is een beetje wennen natuurlijk. Het is wel een mooie plek. Ik heb een kleine kamer, maar wel knus. Mijn vriendin mag ook blijven slapen, dat moet je wel even melden bij de begeleiding, maar dat is logisch.
Netjes
Er waren in het begin een paar klein dingetjes, iets in de keuken deed het niet, maar dat hebben de mensen van de begeleiding meteen gemaakt, dat is gewoon super, dat vind heel netjes. Ik heb het goed naar mijn zin, de eerste week.
Een half jaartje denk ik dat ik hier blijf en dan ga ik samen met mijn vriendin wonen. Samen een toekomst opbouwen, ik ben benieuwd.
LTS gedaan, in de landbouw en in de metaal gewerkt. Ik ga proberen om hier in de buurt vrijwilligerswerk te doen, een beetje klussen ofzo, maar ook dat is moeilijk in coronatijd. Werk ga ik ook proberen te vinden.
In mijn vrije tijd kijk ik graag naar voetbal op tv, ik ben een voetbalfreak. Mijn team is Ajax, al sinds mijn vijfde jaar ben ik een echte Ajacied. Ik sleutel ook graag aan auto’s.
Zelfstandig
Als bewoner doe je hier veel zelf. Zelf boodschappen doen, zelf koken, alles doe ik zelfstandig.
Het personeel hier vind ik goed. Ze helpen je overal mee, heel correct. Ik heb ook een eigen begeleider, een aardige vrouw. Soms ben ik een beetje vergeetachtig, de begeleiding herinnert me dan aan afspraken. En als ik ergens mee zit dan vraag ik hoe ik dat het beste kan doen en dan weten ze altijd een oplossing. Het personeel denkt met je mee, super vind ik dat. Hulp vragen, daar heb ik geen moeite mee. Daar zijn ze toch voor?
Ik hoop, nee, ik weet zeker dat ik hier slaag. Het komt goed. Kom over een jaartje nog maar eens terug, dan woon ik op mijn eigen.’
