Jarenlang woonde ze heel tevreden in De Wuif, de doorstroomwoningen van De Rijswijk waarin bewoners zo zelfstandig mogelijk functioneren, maar sinds ruim een jaar woont Iris Pijnacker-Hordijk (1960) nog tevredener met begeleiding van Housing First op zichzelf.
Het is een gezellige drukte in de kleine benedenwoning van Iris in de Amsterdamse Watergraafsmeer tegen het Science Park aan. Het huis ademt helemaal haar eigen stijl en sfeer met planten, knuffels, kunst en boeken, heel veel boeken.
Iris werd geboren in de Jordaan, bracht haar kinderjaren door op de Marnixstraat en het Raamplein en woonde daarna meer dan dertig jaar in de Rivierenbuurt. Ze deed een creatieve opleiding in mode en textiel. Voor haar werk tekende ze patronen en maakte dameskleding.
Handwerk
‘Daar ging echt heel veel tijd in zitten, maar ik deed het werk met veel plezier,’ vertelt Iris. ‘Daarnaast deed ik een avondopleiding handvaardigheid, daar zit veel in. Ik ben wel dyslectisch, maar daar kan ik redelijk mee omgaan. Dingen maken en knutselen, daar houd ik echt van, maar het is heel moeilijk om van te leven. Ik maakte bijvoorbeeld teddyberen, echt handwerk, dat kost heel veel tijd. Iedereen vond het prachtig, maar niemand wilde ze kopen. Daarna ben ik sierpoppen gaan maken, maar dat werd ook niet begrepen. Minstens tien jaar lang werkte ik zeventig uur per week. Gek werd ik ervan. Op een gegeven moment moest ik mijn huis uit in de Rivierenbuurt en toen kwam ik in de Walborg terecht, in Buitenveldert. Weer later, dat zal 2007 zijn geweest, kwam ik in De Wuif te wonen.’
Iris en Charles
Persoonlijk
Charles Nanlohy was enkele jaren haar persoonlijk begeleider bij De Wuif. ‘Iris kwam na een tijdje in aanmerking voor uitstroom, de UMO [Uitstroom Maatschappelijke Opvang] was dat, maar dat was heel onpersoonlijk, ik was bang dat ze da niet zou reden en dat het haar alleen maar zou schaden in plaats van vooruit helpen,’ aldus Charles. ‘Toen heb ik haar uit dat proces teruggetrokken, dat vond iedereen heel raar, en zijn we voor de optie met Discus gegaan. Dat is meer afgestemd op de persoonlijke behoeften van kwetsbare mensen, dat paste beter bij Iris. Dan weet je waar je samen naartoe werkt. Ik ben allang haar begeleider niet meer, maar ik kom heel af en toe nog even langs voor een praatje en om te kijken hoe het gaat.’
Samen doen
Draak, gemaakt door Iris
‘Nu heb ik een jonge vrouw als begeleider,’ zegt Iris, ‘Helena heet ze. Zij is heel aardig, Charles is een schat hoor, maar de overgang voelde ook als een warm bad.
Ik moet zeggen, de etage bij De Wuif was perfect, ik heb nog nooit van mijn leven zo’n goeie keuken gehad. Je wordt goed begeleid. En ik had ook een heel mooi uitzicht. Ik had soms wel een beetje problemen met al die mensen om me heen in zo’n groot gebouw. Ik wist niet altijd goed hoe ik daarop moest reageren.
Maar ik heb veel geleerd bij De Wuif en ook veel gelachen. Koken en schoonmaken natuurlijk, maar ik heb eigenlijk vooral zelfstandig leren leven. De post openmaken, rekening doornemen, de boel goed bij elkaar houden. Met Charles deed ik dat elke week. Vroeger werd ik al panisch bij de gedachte aan al die post, maar als je heb samen doet, valt het best mee.
Leuke dingen
Ik zat bij De Wuif in de bewonersvergadering. En ik ging altijd met elk uitje mee, dat was altijd gezellig. Ik kom graag in het Rijksmuseum of de Hermitage. Ik ga ook vaak met de Magical Mystery Tourbus mee, naar. Laatst zijn we naar de pindakaasvloer van Wim T. Schippers geweest, in Schiedam. Dat heeft ie niet zelf gemaakt hoor, maar wel bedacht!
Verder ben ik ook best druk. Leuke dingen doen. Ik zwem een dag per week, op donderdag maak ik schoon want hygiëne is belangrijk en een schone omgeving geeft rust in je hoofd. Op vrijdag heb ik altijd de hele dag kookgroep in De Pijp, daar kook ik in een buurthuis. Ik houd ervan om mensen te helpen.
Je eigen geschiedenis
Speelgoed, gemaakt door Iris
De verhuizing is heel goed gegaan. Mijn broer heeft me geholpen. We hebben een goed contact, maar we moeten elkaar niet te vaak zien. Hij heeft geholpen met inpakken, heel netjes, dat zit in de familie. Mijn broer heeft hier ook boekenkasten gemaakt, dat heeft hij heel goed gedaan. Mijn kasten staan vol met non-fictie en naslagwerken om dingen op te zoeken. Mijn liefste kinderboeken heb ik natuurlijk ook nog steeds, dat is je eigen geschiedenis, die doe je niet weg.
De buurt is heel rustig, een beetje saai zelfs, maar dat vind ik helemaal niet erg. Ik zeg gedag tegen de buren en zij tegen mij, er lopen allerlei poezen door mijn tuintje, dat is voor mij genoeg contact. Ik ben toch vaak op pad.’
