Verhalen

Vechten om te winnen

17 januari, 2020

Met begeleiding van HVO-Querido woont Ahmad al acht jaar op zichzelf in een huisje in de Jordaan. Soms voelt hij zich eenzaam, maar dat gaat hij te lijf met een druk programma. Van werken bij een zorgboerderij tot sporten, koken en contact onderhouden met zijn familie en vrienden.

Ahmad (1962) is geboren in Teheran in Iran. Vijfendertig jaar geleden kwam hij met zijn vrouw, van wie hij inmiddels alweer lang is gescheiden, naar Nederland. Ahmad heeft twee kinderen, een zoon en een dochter, die in Hoofddorp en Den Haag wonen, en waar hij regelmatig contact mee heeft. Hij heeft ook kleinkinderen. ‘Ik ben opa,’ vertelt hij trots. ‘Mijn dochter is nu zwanger van haar tweede kind.’

Iran

‘Ik wilde als kind vroeger graag tekenaar worden,’ aldus Ahmad, ‘dat leek me een mooi beroep. Ik heb goede herinneringen aan mijn kindertijd in Iran. Alle kinderen speelden en voetbalden samen buiten, er was geen computer, geen telefoon, mensen waren samen. Dat was heel leuk.’

Auto’s

Ahmad is in Iran opgeleid tot automonteur en werkte daar in een garage. ‘Dat was niet voor een bepaald merk, wij repareerden alle auto’s. Zolang het maar mechanisch was.’ Hij heeft er een praktische en bescheiden kijk op auto’s aan overgehouden. Ook als geld geen issue was, zou hij nooit een Porsche of een Jaguar kopen, de Volkswagen Golf is zijn favoriete auto. Hij heeft vroeger zelf Opels en Volkswagens gereden. ‘Een Golf is gewoon een hele goede auto, bij veel andere gaat het alleen maar om het merk, om te laten zien hoeveel geld jij uitgeeft. En die gebruiken ook nog eens heel veel benzine.’

Ziek

In Nederland werkte Ahmad in het verleden onder meer op Schiphol als schoonmaker van vliegtuigen. Maar dat zit en nu niet meer in.
‘Ik ben ziek,’ zegt Ahmad, ‘ik ben helaas heel veel met medische dingen bezig.’ Hij heeft onder meer leukemie, dat hij zelf aanduidt met de in Nederland minder gangbare term bloedkanker. ‘Ook ben ik heel achterdochtig, schizofrenie heet dat. Elke week moet ik voor controle naar het ziekenhuis en soms vaker. De dokter zegt dat dat de rest van mijn leven zo door zal gaan. Ik heb ook artrose en psoriasis, een huidziekte, daar heb ik medicijnen en een speciale crème voor.’

Boerderij

Drie dagen per week werkt Ahmad in Baambrugge, bij boerderij Lindenhoff. ‘Dat is fijn werk, lekker buiten en geen stress. Ik doe dat al een tijd en ik ken er veel mensen. We eten daar samen. Gewoon werken kan ik niet, maar wel bij de boerderij. We worden gehaald en gebracht in een Mercedes Benz.
Ook ga ik soms trainen bij Rebuild Your Body, dat is een sportproject voor klanten. Yoga en boksen doe ik daar. ’s Avonds kijk ik naar Iraanse films of ik zit op internet. In het weekend ben ik vrij. Dan ben ik thuis en heb ik contact met mijn broer in Teheran of met mijn zuster in Den Haag via Imo of Face Time. Dat vind ik fijner dan bellen, zo kun je iemand ook echt zien. Er is nu veel onrust in Iran. Jonge mensen willen dansen, ze willen leven, dat begrijp ik wel.

Jordaan

Ik woon nu acht jaar hier. Hiervoor woonde ik ook bij HVO-Querido, bij de Varikstraat in Zuidoost. Toen kwamen daar mensen van Discus langs en die zeiden: jij krijgt een huisje. Ik zei: ik geloof jou niet. Maar het was waar. Ik heb al heel wat begeleiders gehad, allemaal vrouwen en allemaal hele lieve mensen. Je kunt ze altijd bellen en als ik hulp nodig heb dan helpen ze me.
Ik woon hier leuk. Het is een rustige buurt met goede buren en aardige mensen die respect voor elkaar hebben.
Op mezelf wonen gaat goed. Ik heb het diploma van kok. Ik maak altijd goed warm eten voor mezelf. Boodschappen doen, schoonmaken, wassen, ik doe alles zelf.

Ahmad in zijn woning in de Jordaan

God

Acht jaar geleden ben ik gestopt met drugs. Ik was er klaar mee. Ik wilde die troep niet meer en ik wilde die mensen die gebruiken, die troepmensen, ook niet meer. Het was gewoon klaar. Ik heb nu een normaal leven. Volgend jaar stop ik ook met roken.
Ik ben moslim. Ik geloof in God. Ik maak geen problemen, ik heb respect voor iedereen. Bernard is een goede vriend van mij, ook uit Iran, ik ken hem nog uit de Varikstraat, hij is christen, geen probleem. God bestaat, dat is voor ons genoeg.

Rustig

Ik voel me soms wel eens eenzaam, maar de begeleiders helpen mij goed. Ze kunnen er niet altijd zijn, maar je moet het ook zelf doen. Zo gaat dat in het leven. Als je er zelf niet uitkomt, dan kun je om hulp vragen. Ik vind dat niet moeilijk. Als mensen mij niet meteen begrijpen, zeg ik het gewoon nog een keer. Ik blijf altijd rustig, ik wil met niemand ruzie.
Bezig zijn met je werk is goed tegen eenzaamheid, werken leidt af, dat is goed. Niet teveel nadenken. Ik probeer te zorgen dat ik geen tijd heb om eenzaam te zijn.
Leven is moeilijk, maar je moet het doen. Soms moet je vechten om te winnen.’

Deel dit verhaal:

Ahmad in zijn woning

Meer lezen?

Bekijk dan al onze verhalen.